2009 වර්ෂයේදී ආරම්භ කල ශ්‍රී ලාංකීය වේදිකාව නම් මෙම වෙබ් අඩවිය, ලාංකීය කලා කෙත පෝෂණය කිරීමට ගත් කුඩා වෑයමකි. විශේෂයෙන්ම අන්තර්ජාලය තුල වේදිකා නාට්‍ය ගැන පලවූ ලිපි එකම වෙබ් අඩවියකට යොමුකොට, වේදිකා නාට්‍ය හදාරන සහ ඒ පිලිබදව උනන්දුවක් දක්වන සැමට පිටුවහලක් වන ලෙසට එය පවත්වාගෙන යනු ලැබීය.

2012 වර්ෂයේ සැප්තම්බර් මාසයේ www.srilankantheatre.net
නමින් අලුත් වෙබ් අඩවියක් ලෙස ස්ථාපනය කල මෙම වෙබ් අඩවිය, ලාංකීය කලා කෙත නව ආකාරයකින් හෙට දවසෙත් පෝෂණයේ කිරීමට සැදී පැහැදී සිටී. මෙම නව වෙබ් අඩවිය තුලින් වේදිකා නාට්‍ය පමණක් නොව, චිත්‍රපට, සංගීතය, ඡායරෑපකරණය, සාහිත්‍ය සහ තවත් නොයෙක් ලාංකීය කලා මාධ්‍යන් ගැන විශ්ලේෂනාත්මක ලිපි ඉදිරිපත්කිරීමට බලාපොරොත්තු වෙමු. ඒ සදහා ඔබගේ නොමසුරු සහයෝගය සහ දායකත්වය අප බලාපොරොත්තු වෙමු.

Friday, 22 October 2010

මම හනිමුන් යන අතරතුරත් වේදිකාවට ගොඩවුණු ගැහැනියක්‌ - මර්සි එදිරිසිංහ

Author: Sujeewa Thathsara
Date:22/10/2010
Source: Divaina




මර්සි යොවුන් වියේදි

දශක හතරකට ආසන්න වූ ඇගේ කලා දිවිය තුළ ගුවන් විදුලිය, වේදිකාව, පුංචි තිරය සහ සිනමාව සිය පරිපූර්ණ වූ කලා කෞෂල්‍යයන්ගෙන් වර්ණවත් කරමින්, හාස්‍ය උත්පාදනය ඔස්‌සේ ප්‍රේක්‌ෂක හදවතට දැනෙන අර්ථකතනයන් ඉදිරිපත් කළ, ප්‍රවීණ හා ජනප්‍රිය කලා ශිල්පිනී, කලාභූෂණ, දෝන් මර්සි මාලනී එදිරිසිංහ නැතහොත් අපි කවුරුත් හොඳින් හඳුනන මර්සි එදිරිසිංහ ගැන තවත් අටුවාටීකා හෝ ටිප්පනි නොලිය යුතුව ඇතැයි මම සිතමි. ඒ අන් කවරක්‌ නිසා නොව, ඒ තරමටම ඇය කලාකාමී රසික ජනතාවගේ සිත් සතන් තුළ විරාජමානව වැජඹෙන අති දක්‌ෂ කලා ශිල්පිනියක නිසාය.


රූපවාහිනී මාධ්‍ය මෙරටට හඳුන්වාදී නොතිබූ යුගයක ගුවන් විදුලිය ඔස්‌සේ විකාශනය වූ "මුවන්පැළැස්‌ස", "හන්දියේ ගෙදර", ("මිස්‌ ඩු ලිට්‌ල්") විනෝද සමය" වැනි එදත් එකසේ ජනප්‍රිය කලා නිර්මාණයන්ට දායක වෙමින්, කලාව සැබෑවටම තම ජීවිතය කොට ගත් ඇය වසර15 කට පසු එදා අප දුටු "දෙව්ලෝ දෝණි" වේදිකා නාට්‍ය නව නිෂ්පාදනයක්‌ ලෙස අප හමුවට ගෙන එයි. ඒ පිළිබඳ පේක්‌ෂකයන් දැනුවත් කිරීම උදෙසා, අප කාර්යාලයට පැමිණි ඇය "සිනමා කලා" සංස්‌කාරකතුමන් වන නාරද නිශ්ශංක මහතා මුණගැසී පැවැත් වූ සුහද සහ ලෙංගතු කතා බහකින් අනතුරුව සිය කලා දිවියේ රස මුසු අතීතයත්, වර්තමානයත්, පිළිබඳව පැවැසීමට අප සමග දොඩමළු වූවාය. මේ එහිදී අප නැඟූ ප්‍රශ්නවලට ඇය ලබාදුන් පිළිතුරුයි.

ඔබ කලා දිවිය අරඹන්නේ සය හැවිරිදි වියේදී, ඒ සිදුවීමත් ඔබේ පාසල් සමය පිළිබඳ අතීතයටත් ගියොත්...?

වරකාපොල, අඹේපුස්‌ස ඉස්‌සංපිටුවැල්ල නම් වූ වත්තේ නිවසකදී මා උපත ලැබුවා. මගේ පළමු පාසල කෑගල්ල ශාන්ත ජෝශප් බාලිකා විද්‍යාලයයි. කැලණියේ පමුණුවිල ශාන්ත ජෝශප් විද්‍යාලෙයෙනුත් එතැනින් රඹුක්‌කන පරාක්‍රම විදුහලෙනුත් මා අධ්‍යාපනය ලැබුවා. ඔබ කියූ පරිදිම මා සය හැවිරිදි ළදැරියකව සිටි අවධියේ "මරියා ගොරෙත්ති" නම් කතෝලික නාට්‍යයට සම්බන්ධ වුණා. මා 14 හැවිරිදි වියේදී තරුණ ක්‍රිස්‌තියානු ශිෂ්‍ය සංවිධානය වෙනුවෙන් ගරු අර්නස්‌ට්‌ පොරුතොට පියතුමාගේ උපදෙස්‌ මත දෙහියගහ මීසම නිෂ්පාදනය කළ " ඇල් දියෙන් මිදිරසට" නම් නාට්‍යයේ රඟපෑවා. ඊට අමතරව ගායිකාවක වීමේ ආශාවකුත් තිබුණා. 1964 දී එවකට පැවැති එකම ගුවන්විදුලිය වූ ශ්‍රී ලංකා ගුවන් විදුලියේ ජනප්‍රිය වැඩසටහනක්‌ වූ "නවක මඩල" සංගීත මණ්‌ඩපයට එක්‌ වන්නේ ඒ හරහායි.

එකල සෞඛ්‍ය වෛද්‍ය නිලධාරියකු ලෙස සේවය කළ වැලිකල රත්නයන් ඔහුගේ නාට්‍ය නිර්මාණයක්‌ වෙනුවෙන් නිළියක සොයමින් සිටියා. කලා ක්‍ෂේත්‍රයේ බොහෝ දේ ඔහු විචාළේ අර්නස්‌ට්‌ පෝරුතොට පියතුමාගෙන්. එතුමාගේ ඒකායන පිළිතුර වූයේ මේ සඳහා සුදුස්‌සිය මා බවයි. ඒ අනුව 1966 දී වැලිකල රත්නයන් නිපැයූ "උගුරට හොරා බෙහෙත්" නාටකයෙන් මා ප්‍රසිද්ධ වේදිකාවට ප්‍රවිෂ්ඨය ලබා ගත්තා. මේ කාලයේදීම ස්‌වදේශීය සේවය සඳහා ගුවන් විදුලි නාට්‍ය කටහඬ පරීක්‌ෂණයකට ඉදිරිපත්වු මා ඉන් පහසුවෙන්ම සමත් වුණා. එකල සිටි ප්‍රවීණ ගුවන් විදුලි නාට්‍ය නිර්මාණකරුවන් වූ පී වැලිකළ, සුගතපාලද සිල්වා, සුනන්ද මහේන්ද්‍ර වැන්නවුන්ගේ නාට්‍ය සඳහා දායක වීමට මට වාසනාව ලැබුණා.

ඒ සමයේ දී ඔබ ගුවන්විදුලියේ කිසියම් වූ "වාර්තාවක්‌" පිහිටුවූවා. ඒ පිළිබඳ අද පැවසිය හැක්‌කේ කුමක්‌ද..?

සැබැවින්ම, සතියේ දින පහ පුරාවට විකාශය වූ ගුවන් විදුලි නාටක පහකට දායක වීමේ දුර්ලබ අවස්‌ථාවක්‌ මට උදා වුණා. සඳුදා "මුවන්පැළැස්‌ස" අඟහරුවාදා "වජිරා", බදාදා " සමනල බද්ද", බ්‍රහස්‌පතින්දා "ඇස්‌ දෙක" සහ සිකුරාදා "හන්දියේ ගෙදර" එම ගුවන් විදුලි නාට්‍යයයි. මේ අතුරින් ආනන්ද සිරිසේන ගේ "හන්දියේ ගෙදර" ගුවන් විදුලි නාටකයේ "මිස්‌ ඩු ලිට්‌ල්" චරිතය අදටත් අතිශයින්ම ජනප්‍රියයි.

එදා නිපදවුණු "නිල් කටරොඩු මල්" හි අප්සරාවියකගේ චරිතය ඔබට විශේෂිත වූයේ කුමක්‌ නිසාද....?

1996 දීම "විසිතුරු" නමින් පළවූ පත්‍රයේ සුගතපාලද සිල්වා මහතා විසින් වේදිකා නාට්‍ය නිළියන් තොරාගැනීමට දැන්වීමක්‌ පළ කොට තිබුණා. ඉන් පසු දෙහිවල දී පැවැත්වුණු පරීක්‌ෂණයෙන් අනතුරුව පැමිණි සිටි බොහෝ නිළියන් අභිබවා මුල් තැනට පත්වන්නට මට අවස්‌ථාව ලැබුණා. "නිල් කටරොඩු මල්" සඳහා එක්‌ වූයේ ඒ හරහායි. එවකට ජනප්‍රිය රංගන ශිල්පියකු වූ ටෝනි රණසිංහ මහතා සමග මා මෙහි රංගනයෙහි යෙදුණා. ඉන් පසු සුගතපාල මහතාගේම "හරිම බඩු හයක්‌", "තුරග සන්නිය", "හිත හොඳ අම්මන්ඩි", "දෑවැද්දෝ", "නන්දි විසාල", "දුන්න දුනුගමුවේ", "මුතු කුමාරි", ගුණසේන ගලප්පත්තිගේ "සඳ කිඳුරු", "තාත්තා", "මුහුදු පුත්තු", චන්ද්‍ර සේන දසනායකයන්ගේ "රංකඳ", පතිරාජ එල්. එස්‌. දයානන්දගේ "කවුරුත් එන්නේ නෑ", ආර්. ආර්. සමරකෝන්ගේ "ඉඩම", "අහසින් වැටුණු මිනිස්‌සු", නලින් විඡේසේකරගේ "ටිකිරි ටිකිරි ටිකිරි ලියා", ෆ්‍රeන්සිස්‌ වන්නිආරච්චි "රෑ රැජිණ දරු සම්පත්", ධර්මදාස ජයවීරගේ "ගහන බෙරේ පළුව නැතේ", රංජිත් රත්නවීරගේ "ගැහැනියක්‌ සහ මරණය", සිරිත් රත්නවීරගේ "සක්‌වල යට", ඩොනල්ඩ් රත්නවීරයන්ගේ "සිංහ", ජොර්ඡ් සිල්වාගේ "සීලවතී", ලූෂන් බුලත්සිංහලගේ තාරාවෝ ඉගිලෙති", දයාරත්න රටගෙදරගේ "ගරු ලිසී", හේමසිරි ලියනගේ "නරියා සහ කේජු", ඩී. කීරගල ආරච්චිගේ "තහනම් දේශය", නිශාන්ත අල්විස්‌ගේ "ශීලවති", ඩග්ලස්‌ සිරිවර්ධනගේ "අඹු සැමියෝ", ජී. එස්‌. ස්‌ටැන්ලි පෙරේරාගේ "සමුද්‍ර දේවි" සමගින් වේදිකා නාට්‍ය 50 කට පමණ රංගනයෙන් එක්‌ වී කලාව වෙනුවෙන් සේවය සැපයුවා. මේ සෑම නාට්‍ය නිර්මාණයක්‌ම දර්ශන වාර 300 ක්‌ පමණ රඟ දැක්‌ වූවා.

වේදිකාවේ පෙළහැර පෑ ඔබ, සිනමාවත් ආලෝකවත් කළා. "පළගැටියෝ" චිත්‍රපටයේ "සෝමා" එයට එක්‌ උදාහරණයක්‌ නොවේ දැයි මා යෝජනා කළොත්....?

සත්තකන්ම, මා ඔබ සමග එකඟයි. එය මගේ මංගල සිනමා රංගන දායකත්වය නොවූවත් මා අදටත් "සෝමාට" කැමතියි. මා ප්‍රථමයෙන් සිනමාවේ රංගනයට පිවිසියේ වසන්ත ඔබේසේකර අධ්‍යක්‌ෂණය කළ "දියමන්ති" චිත්‍රපටය තුළින්. එහි මා සෝමසිරි දෙණිපිටියගේ බිරිඳ ලෙසින් රංගනයෙහි යෙදුණා. 1975 ධර්මසිරි බණ්‌ඩාරනායක, හෙන්රි ජයසේන, දම්මි ෆොන්සේකා සමග "පළගැටියෝ" හි රඟපෑවා. ඉන්පසු මිල්ටන් ජයවර්ධනගේ "නුවන් රේණු" සිවදාසයන්ගේ "හොඳින් නැත්තම් නරකින්", තිලක්‌ වේහැල්ලගේ "ඔක්‌කොම රජවරු", කේ. ඒ. ඩබ්ලිව් පෙරේරාගේ "ධවල පුෂ්පය" සමගින් සිනමා පට 15 කට පමණ මේ වන විට මා රංගන දායකත්වය සපයා තිබෙනවා. මේ සෑම තැනකදීම ලැබුණු ජනතා ප්‍රසාදය මාගේ කලා දිවිය තවත් දිරිමත් කරන්නක්‌ වුණා.

1983 දී ආරම්භ කළ "විනෝද සමයේ" දී ඔබ හාස්‍ය රංගනයේ "රජ තුන් කට්‌ටුව"ට මැදි වූ එකම කාන්තාව වශයෙන් අප අමන්දානන්දයට පත්කළා. මේ සිදුවීම් ගැනත් යමක්‌ පැවසිය හැකිද....?

ඔබ පැවසූ පරිදිම, ඇනස්‌ලි ඩයස්‌, සැමුවෙල් රොද්‍රිගු සහ බර්ටි ගුණතිලක යන මහත්වරුන්ට "රජ තුන්කට්‌ටුව" යෑයි ඇමතීම සදාතනික වූ සත්‍යයක්‌. රංගනයට කුමන මාධ්‍යක්‌ වුවද දක්‌ෂයාට තැන පිළිබඳව පැණයක්‌ නොවන බව, මේ තුළින් අපට ප්‍රේක්‌ෂකයන්ට එත්තු ගැන්වීමට හැකියාව ලැබුණා. "විනෝද සමය" අදටත් ජනප්‍රියව පැවතීමේ රහස එයයි.

"සෝමාගේ සිහිනය" ඔබ පුංචි තිරයට කැන්ද වූ මුල්ම අවස්‌ථාව....?

ඔව්ෘ. ලූෂන් බුලත්සිංහලගේ "සෝමාගේ සිහිනය" සමඟ පුංචි තිරයට ප්‍රවිෂ්ඨ වූ මා බී. සිරිතුංග පෙරේරාගේ "සාම නදී"" ශාන්ත අල්විස්‌ගේ "පහන් තරුව", "හාමුදුරුවෝ", බර්ටි නිහාල්ගේ "රාජ භවන", ඇන්ඩෲ ජයමාන්නගේ "සසල රුව", "ගමේ විත්ති" මේ දිනවල විකාශනය වන "අමන්දා" ටෙලි නිර්මාණයත් ඇතුළුව, ටෙලි නාට්‍ය 25 කට පමණ මාගේ රංගන දායකත්වය සැපයුවා.

ඔබ වේදිකාවට නාට්‍ය කිහිපයක්‌ නිර්මාණය කළා සේම, විවිධ චරිතයන්ට හඬ කැවීම් සිදු කිරීමත් සිදුකළා. ඒ පිළිබඳවත් පැවසිය යුතු යමක්‌ තිබෙනවාද...?

1986 දී මාගේ පළමු නාට්‍ය නිර්මාණය වූ "මෝහිණී" වේදිකාවට ගෙන ආවා. 1993 "විශ්ව සුන්දරී" කළා. ඉන් පසු "රංකද", "තාරාවෝ ඉගිලෙති" නාට්‍ය නව නිෂ්පාදනයන් ලෙස කරලියට කැඳවාගෙන ආවා. ටයිටස්‌ තොටවත්ත මහතාගේ මුණ ගැසීමත් සමග සුරංගනා කතා පෙළ, වලස්‌ මාමා, ඔෂීන් වැනි බොහෝ නිර්මාණයන්ට දායක වුණා. මින් වලස්‌ මාමා හි "වලස්‌ නැන්දා" සහ "බංගලවතී ඉස්‌කෝලෙ හාමිනේ" වැනි චරිත අදටත් කුඩා දරුවන්ගේ සිත් සතන් තුළ තැන්පත්ව පවතින බව මා දන්නවා.

එදා අප දුටු "දෙව්ලෝ දොaණි" අද නව නිෂ්පාදනයක්‌ ලෙසින් ඔබ රැගෙන එනවා.ෙ මවැනි වෙනසක්‌ කරන්නට සිතුවේ ඇයි....?

වසර 15 කට පසු "දෙව්ලෝ දෝණි" නැවතත් වේදිකාවට රැගෙන එන්නේ බොහෝ පිරිසකගේ ඉල්ලීම මතයි. මා මෙහි රංගනයෙහි යෙදෙනවා සේම නිෂ්පාදනයත් සිදු කරනවා. සමාජය තුළ අද දක්‌නට ලැබෙන නොයෙක්‌ සිදුවීම්, කාලයට ගැලපෙන ලෙස මුල් නිර්මාණයට වඩා බිඳක්‌ වෙනස්‌ ආකාරයෙන් ගෙන එන්නට මා උත්සාහ කරනවා. මෙය හාස්‍ය ඔස්‌සේ ඉදිරිපත් කරන ප්‍රබල සමාජ පණිවිඩයක්‌. දිගටම "දෙවිලෝ දෝණි" සමග රැඳී සිටීම මාගේ බලාපොරොත්තුවයි. මෙහි දර්ශන විමසීම සඳහා 0718275098, 0777576277 යන දුරකතන අංක ඇමතිය හැකිය. "දෙව්ලෝ දෝණ්‌" නව නිර්මාණයේ මංගල දර්ශනය එළැඹෙන 29 වැනිදා (සිකුරාදා) පසුවරු 6.30 ට මරදාන එල්ෆින්ස්‌ටන් රංග ශාලාවේදී වේදිකා ගතවෙනවා. විඡේරත්න වරකාගොඩ, ප්‍රසන්න ෆොන්සේකා, ගාමිණී හෙට්‌ටිආරච්චි, දමයන්ත පෙරේරා, සරත් පීරිස්‌, අරවින්ද රණසිංහ රංගනයෙන්ද සංගීතය ඔස්‌ටින් මුණසිංහගෙන්, සංගීතය මෙහෙයවීම, ශාස්‌ත්‍රපති කථිකාචාර්ය නිමන්ත හේෂාන්, නිෂ්පාදන කළමණාකරු ඊ. වී. ශ්‍රියාපාල, වේදිකා පරිපාලනය චින්තක පතිරණ, සහය චමත් ජයතිලක, රෝහිත හත්තටුව, නිමල් සූරිය බණ්‌ඩාර, ඉන්දු ශිහාන් ද, වේශ නිරූපණය ප්‍රේමනාත් කපුගෙදර, විදුලි ආලෝකය උපාලි වීරසිංහ( ක්‍රියේට්‌ව් ලයිට්‌ස්‌) පිටපත රචනය හෙක්‌ටර් කුමාර සිරි ද" දෙවිලෝ දොaණි" සඳහා දායකත්වය සපයනවා.

කලාවට ඇය සිය ජීවිතයට මෙන් සැලකූ බව මා මුලින් ඔබට කළ සඳහන මතක ඇතැයි සිතමි. මේ.....තරුණියකගේ ජීවිතයේ උතුම් දිනයක්‌ ලෙස සැලකෙන "මංගල දිනයේදී" මර්සි එදිරිසිංහ නම් වූ අප කතා නායිකාව කළ කැප කිරීමක්‌ පිළිබඳ තවත් එක්‌ සිද්ධියක්‌ පමණී.

ඔහු, මාගේ ජීවිතය පුරා ශක්‌තියක්‌ව සිටියා. අප ආදරය කළා. විවාහ වුණා. ඔහු ලලිත් කොතලාවල. මේ සිද්ධිය වුණේ මා ඔහුගේ අතගත් දිනයේ. එදා... හැව්ලොක්‌ ටවුමේ ලුම්බිණි රඟහලේ "මුතු කුමාරි" ප්‍රදර්ශනය වූ දිනය. කෙහොම වුණත්, විවාහයෙන් පසු "මධු සමය" ගත කිරීමට පිටත් වූ අප රැගත් රථයට ලුම්බිණි රඟහල පසුකොට යන්නට මා ඉඩ දුන්නේ නැහැ. මගේ සැමියා රිය තුළ සිටියදී ඉන් බැසගත් මා රඟහලට ගොස්‌ "මුතු කුමාරි" නාට්‍යයේ රංගනයට එක්‌වුණා. මාගේ පැමිණීමට ප්‍රේක්‌ෂකයන් අත්පොළසන් ලබාදුන්නත් මංගල රියෙහි තනි වී සිටි සැමියා ගැන මට ඇති වූයේ කණගාටුවක්‌. ඒත්... මේ කැපකිරීම කලාවේ නාමයෙන් මා කළ පරිත්‍යාගයක්‌ ලෙස සිතා අදටත් සතුටු විය හැකියි.

ඇය කලාව නිසා උපයාගත් මුදල් සම්භාරයක්‌ නැතත්, යහ ගුණ පිරි මිනිසුන් නිතිපතා සොයා ගත් බවත්, ඔවුන් වෙනුවෙන් ඇරැඹූ "මර්සි එදිරිසිංහ රසික නිවහන ශ්‍රී ලංකා" එයට උදාහරණ සපයන බවත් ඇය අප හා පැවසුවාය. රසිකයන් 200 දෙනකුගෙන් පමණ සැදුම්ලත් මේ නිවහනේ ආරම්භක රසිකයා හිටපු අග්‍රමාත්‍ය රත්නසිරි වික්‍රමනායක මහතා බවත්, දෙවැන්නා එජාප නියෝජ්‍ය නායක කරු ජයසූරිය මහතා බවත් ඇය සිහිපත් කළා.

ගුවන් විදුලියේ, වේදිකාවේ, පුංචි තිරයේ සහ සිනමාවේ සිය දායකත්වයන් සැපයූ ඈ, ලලිත කලාවන්ට පැමිණියේ ගායන ශිල්පිණියක වීමේ අභිප්‍රායද ඇතිවය. එයද අද ඵලදරා ඇත. ඇගේ මංගල ගීත සමුච්ඡය ඔබ දෝතට පත්වන්නේ ඒ හරහාය. ගායනය හා හඬ පාලනය ඇයට ඉගැන්වූයේ විශාරද නන්දා මාලනීය. එයද ඇය කෘතවේදීව සිහිපත් කරයි. ඇගේ අභිමතාර්ථය ඔබට කෙසේ ගෝචර වන්නේ දැයි අනාගතයට භාර කළ යුත්තකි. එය අනාගතයට භාරකොට අප බලා සිටින්නේ ඇගේ මීළඟ ප්‍රයාමය කුමක්‌ද යන්න දැන ගැනීම සඳහාය. ."ලලිත කලාවන් තුළ ගිමන් හල් නොමැති බව" ඇය අපට පසක්‌ කොට ඇත. අපි ඇගේ නිර්මාණයන් දෙස නෙත් යොමා සිටිමු. දෙසවන් යොමු කරමු. හාස්‍ය ඔස්‌සේ අපට ලබාදෙන ගැඹුරු වූත්, අර්ථවත් වූත්, පණිවිඩය ධාරණය කරගනිමු. මර්සි එදිරිසිංහ නම් වූ ප්‍රවීණ කලා ශිල්පිණියට නිදුක්‌ නීරෝගී සුවයත්, චිරං ජීවනයත් ප්‍රාර්ථනා කරමු.

සංවාද සටහන - සුජීව තත්සර
ඡායාරූප පිටපත්කිරීම - වාසල සේනාරත්න

On stage with Jehan

Author: Lake Argent
Date:14/09/2010
Source: Daily Mirror



Daily Mirror online speaks to the renowned writer and director Jehan Aloysius about theatre in Sri Lanka, Centerstage Productions and more...

Q: What got you interested in theatre and when did you know this was your calling?

A: I always wanted to be a film director but the scope for film in Sri Lanka is not huge, so for me it was a more convenient sort of shift to theatre. I had more access to plays and scripts and actors and I was able to go into directing and things like that. So it was in school with the drama competition and writing plays, some of the plays that I’m working on now like Bengal bungalow were written when I was fifteen years old at the back of my class; so that’s when I started.

Q: You founded CentreStage productions which is an amateur theatre group, what progress has it made in fostering and helping local talent?

A: I founded CentreStage Productions in 2001 and over the last ten years we’ve been using theatre for psychosocial development for teaching of English as a second language through theatre, formulating techniques for second langue acquisition as well as teaching children to play again. Using it for forum theatre to grapple with social issues, we’ve been working with NGO’s and communities that need support and would like to find group solutions to personal and individual issues. What drives me is a need to really change the world through theatre. I feel that you can do that by just changing one or two people in a community, you can’t really change the world by clicking you fingers. I believe that theatre is a very strong tool in changing the way people think through social theatre and things like that.

Q: You also worked with the Sunera foundation for ‘An inspired swan lake’ would you work with them again or another group like them?

A:
We would like too, we are always looking for partnerships with organizations that require our services and my team is always ready to take on new challenges. Working with the Sunera foundation as well as the Ranaviru Sevana for the soldiers, that was a challenge because we had not previously worked with people with psychical and mental challenges; I tend to use the word challenge rather then disability because we believe in always finding the positive rather then the negatives.

We found that the whole process especially for the soldiers was brilliant in allowing them to tap into some of the positive forces in their minds to help their recovery as well. These soldiers were auditioned just after they lost their limbs, they needed some kind of trauma therapy to get over that and the theatre project really helped them in and they feel that they want to have a future in theater, so we’ve planned a few more productions.

Q: All CentreStage productions are original works of yours, what inspires you to write these storylines?


A: I must admit that some of my scripted plays were written when I was in school, that was when I think most of my creativity as a writer sort of blossomed at that time. I went through a process of writing quite a number of scripts over about four to five years; strangely enough those scripts were submitted for the Gratiean award and they were short listed for the Gratiean. Later on I did work with the royal court theatre of London and we worked on the ritual and plays like that, there I got grounding more into structure and that kind of writing.

Right now I think what inspires me to create new works is the troupe that I have, I have a very dedicated cast, some of them have been working with me for the last ten years and some of them from the time they were in school, that’s before I’d even started centre stage productions. I try to structure the new plays, we call them devised plays and they play on the strengths of the team so I’ve got dancers, singers and performers from down south who are acrobats and dancers. I try to structure the shows to best show case their abilities as well.

Q: Why do you choose to include dance in all your plays?

A:
I use dance to actually take forward the narrative of the play rather then a show stopper like a dance for the sake of dancing. I was very impressed with the kind of work that these actors put on when I did an inspired swan lake and that was a ballet; I took on Tchaikovsky’s Swan Lake which is a very difficult piece, tough musically as well as to actually perform it and we created our own form of dance called ‘Body narratives’ and People now use that term body narratives.

Q: How do you go about selecting actors for there roles, what are you looking for?

A:
I think it depends on the play, for example when working on Bengal Bungalow, I was looking for people that were able to handle an accent or dialect, it didn’t have to be an authentic dialect, we have British characters and Indian characters. The characters are almost caricatures, almost like Ray Cooney classic British farce meets the Simpson’s’ I was looking for actors who were able to deliver the dialect as well as the punch lines, comedy also relies a lot on setting up for jokes that would come into execution in the second half of the play for example so you’ve got to get the words out there.

I was looking for young talent for this production, also to give opportunities to new people. When I do serious theatre I tend to use more established actors that I’ve worked with because of the experience that they have, they bring a lot into the rehearsal; so I think when your choosing the actors you’ve also got to think of the kind of play that your doing.

Q: Can you tell me some thing about the cast for Bengal Bungalow?

A: There are talented new faces to watch out for; I’ve decided to work with a youthful troupe, we went through an extensive audition process of about three months for it. I’ve been really thrilled to meet these new performers because I feel that they have a great future they’ve got the kind of commitment that you need, as an actor you need to commit a lot of time and energy before the rehearsal as well after the rehearsal because you’ve got to remember your lines and remember the notes the director gives.

I think for a play like Bengal Bungalow, the audience will be in for a surprise, they’ll see some new talent strutting their stuff. We’ve got actors like Annabella Brochard, Dino Corera, Sachintha Dias, all new talent. We’ve got a couple of very new guys who’ve never really been on stage who were working backstage and things like that but now they are playing lead roles.

Q: Why did you decide to channel the proceeds from this show to theatre workshops when you have StageHands Production?

A: CentreStage Productions is our theatre group but when we have any profits we use part of that towards our StageHands Project because we don’t have funding for it; it’s not an established charity and we don’t have people who really donate anything. Most of our plays other then maybe this play have been without any sponsors. We need financial backing and StageHands Project is a volunteer project, we go into communities and we work with them and for transport, accommodation and for conducting the workshops things like that, we need funding.

We channel some of the proceeds from the play towards that as well as of course taking care of CentreStage Productions and our expenses that’s why we need audience members to come and see the play and support the show and support our work, by supporting centre stage productions they are actually supporting the stage hands project and all the work we do around the island.

Bengal fever hits Colombo! - Jehan Aloysius

Author: Lake Argent
Date:03/09/2010
Source: Daily Mirror

Centerstage Productions presents the critically acclaimed comedy Bengal Bungalow at the Lionel Wendt this September which promises audiences a side splitting comedic theatre experience.

The original script, written by the celebrated playwright Jehan Aloysius while he was in school, is a satirical and wacky, fast paced comedy that follows an eccentric British family living in India whose home, the ‘Bengal Bungalow’ is turned into a mad house when a British pilot accidentally crashes his plane into their newly refurbished guest room.

Due to the crash, the purported pilot is afflicted with amnesia which in turn results in an array of hilarious misunderstandings, mayhem and bewilderment inside the home

The lady of the house Lillian ‘picks’ the pilot as her husband and marries him straight away, distressing her suitor Charles Worthing - who was not that great to begin with.

Throw in a mix of British and Indian characters varying from a notorious robber, an unlucky priest and the pilot’s actual wife, not forgetting a menagerie of colorful animals and a crazy whirlwind of a story is spun.

A new cast will be lending their talent to Bengal Bungalow with the leads played by Anabelle Brochard, Shehan Wijeymana, Keshiya Leitch, Dino Corera and Heshan Perera.

We’ll also get to see a few new faces such as Shehantha Aeyesundare, Trevor Kroon and Anoop Kapukotuwa.

The proceeds from the play will go on to promote theatre workshops and continue to help humanitarian work around the island.

The troupes most recently production ‘An inspired Swan Lake’ in collaboration with the Sunera foundation, was hailed as an innovative achievement in Sri Lankan theatre, played to a packed house, and received rave reviews.

Bengal Bungalow has proven too many to be an audience favorite, so don’t miss your chance to part of the fun, head down to the Lionel wendt from the 17th to get your share of Bengal madness. (LA)

RR no more

Author: Professor Sunanda Mahendra
Date:04/08/2010
Source: Daily News

The well known theatre man, essayist, novelist and short story writer R. R. Samarakone is no more. I came to know of his death early morning and my mind flashed back to about four decades of an association with him.

When he wrote his Sinhala novel Gekurullo I read it with great interest and obtained his permission to write a film screenplay out of it. I wrote the screenplay with much interest, but due to circumstances beyond our grasp, both of us were not too fortunate to be worth of a producer. Years passed by and we found that the script had been passing from hand to hand. In the '70s RR was employed at the main branch of the Cooperative Department in Union Place, as a translator.

Bilingual background


R. R. Samarakone

Having had a good education in both English and Sinhala, RR was an excellent translator. He had more time for his own writing than engaging himself in routine office work in the capacity of a pen pusher. So he took up to writing play scripts, mainly the realistic type where he excelled.

His most popular debut Ahasin Vetunu Minissu was revolved round the town-dwelling young man who comes from the rural sector. Followed by the success of that play, he wrote Idama, which centred round a particular socio political issue of the day, where the question of land and human ownership remains challenged.

Idama was shown, if I remember correct, all round the country and in places unimaginable too to a packed house. RR had a witty use of urban language intermixed with a rural dialect which evoked roaring laughter from the audience.

Influential environs

He had the habit of noting down bits of certain strange utterances, witty sayings, wise cracks and even slang as found in day to day conversation. Whenever the need arose he would fix them or fuse them to his dialogues. This was observed quite well in his most popular Sinhala play Kelani Palama.

Regarding the creative process of this particular play, RR once told me that he had been on the site whenever floods surge and people struggle to exist. He would sometimes be a part and parcel of their experience. But one should not forget that he too had severe criticism leveled against Kelani Palama.

Some opined that RR had only observed the superficial layer of the victims and failed to see the depths of depravity of the victims. One thing I noted in RR is his skill in the narrative form; may it be short play, long play, short story or novel. He was too keen on the craftsmanship. He was largely influenced by the politician and creative writer T. B. Illangaratne.

Ilangaratne inspiration

As a student of Kingswood College - I remember him sharing his experience - he had the habit of watching how Ilangaratne wrote and rehearsed his plays like Handahana, Haramitiya and Manthri Hamuduruwo. Coming to Colombo and working as a translator in CWE he had the chance of meeting playwrights such as Henry Jayasena, Upali Wanasinghe, Dharmasiri Gamage, Sugathapala de Silva and Premaranjith Tilakaratne.

During the early '70s he was often seen at a small restaurant Salaka in Union Place, engaged in conversation fused with much merriment.

Three of his novels were acclaimed as well written and with a vision: Gekurullo, Dehadaka Adaraya and Ek Sabhya Kathavak. He also wrote one or two juvenile narratives, which passed without much notice.

Devotion for novels

I sincerely feel that he would have devoted more time for his short story and novel writing than to other areas of creative writing. But mine is not at all a judgment, but an observation, as I feel that his play scripts too fall into the category of novelist's theatre than the conventionally accepted playwriting, where more happens on the stage.

The creative works of R. R. Samarakone may not have had the chance for a better discourse, as it is an area quite neglected. Perhaps a day would come when RR will be rediscovered. He was also briefly engaged in poetry. But I am not sure whether he had compiled them in to a single anthology.

Like many other dramatists of our country he was never a trained dramatist in the accepted manner. Nor was he blessed by the cultural ministry for a special training in creative communication patterns. But RR struggled hard to be with his well loved audience.

This lack of training perhaps paved the way for hasty productions like Duvili and Ilandariya, both set in the urban sector, a human area which RR knew intimately. But these played lacked the luster one anticipated from a sensitive creative writer. But still the local audience loved RR so much that they had promises which the death inevitably wiped off.

Though the curtain of life had fallen on the final life episode of RR, the trendsetting creative artiste would remain as an epitome of remembrance.

MAKARAKSHAYA - Pricked the conscience with finesse

Author: Randima Attygalle
Date:11/07/2010
Source: The Nation

Banadranayake, as Lancelot, eliminated the dragon or Makara uthumanang, in a single-handed battle he was engaged in for over 23 years­ — certainly making one’s eyebrow raise. The youthful persona of Lancelot, who took to the stage in mid ’70s, was skilfully revived by Wasantha Wittachchi, the age of the artiste becoming secondary to the ‘goods delivered’ with such a flair


Walking into Parakramabahu Vidyalaya in Narahenpita, where rehearsals of Dharmasiri Bandaranayake’s Makarakshaya were in progress on a Monday afternoon in June, held no sign of an eventful ending of a day. With a round of refreshments, the rehearsals commenced, dragon or Makarakshaya’s fiery thud engulfing the vicinities. The ‘sinned mortals’ of a city terrorised by a blood thirsty creature, shriek in mortal fear. In a split second, the dramatist’s thunderous boom itself silences the mortals present at every corner of the hall, suddenly oblivious to the blood-sucking mosquitoes of the real world at dusk. Emotions run riot, frustration of an artiste seeking perfection is felt heavy in the air, a mobile phone is scattered into fragments, some picking pieces in a futile attempt to re-assemble… Young minds of the cast assume (fortunately) that it’s an integral part of the drama itself! Bandaranayake roars with clenched fists, urging to bring out the potential of each artiste…
A fortnight later, at the Wendt, when Lancelot killed the dragon and festivity followed in every nook and corner of the once terrorised city, backstage flooded with trickles of merriment, thumping on the backs, words of congratulations, few of us who witnessed the labours of a creation in a humble school hall, a dramatist’s anxiety and the crusade till the final curtain draws, shared a knowing smile - that ‘it was all worth it.’

Bandaranayake proved his theatrical mettle once more to the first-viewer of much acclaimed Makarakshaya, and undoubtedly, to the faithful viewer of yesteryear, lost in a reverie of fond memories. A political satire in its best, subtlety closer to the contemporary audience than ever before, Makarakshaya manifested a persuasive theatrical attempt, a footprint left in the soul of the theatre lover, not easily concealed.
Banadranayake, as Lancelot, eliminated the dragon or Makara uthumanang, in a single-handed battle he was engaged in for over 23 years- certainly making one’s eyebrow raise. The youthful persona of Lancelot, who took to the stage in mid ’70s, was skilfully revived by Wasantha Wittachchi, the age of the artiste becoming secondary to the ‘goods delivered’ with such a flair.

Dharmapriya Dias of Machan fame, added another feather to his cap as nagaradhipathi or the mayor, stealing the show, versatility apparent in every gesture. The complex story line delivered to the audience, with effortless portrayal by Dharmapriya, together with Chulla Jayawardana as the cat, evoked laughter, not merely at verbosity coupled with witty repartee, but at the rulers attempting to achieve their ends at the cost of those ruled. Needless to say that Lakshman Mendis reaped the harvest of his experience, stepping into the shoes of the dragon with ease.

Sadly, the drama failed in the hands of Elissa, one of the lead roles portrayed by Yashodha Wimaladharma. Although the feminine charm of Elissa was given life by Yashodha, the vigour of the character- the very cornerstones of it were not done justice. Her voice barely audible, contradicted the basic rudiments of stage play. In the light of the former artistes playing Elissa (Swarna Mallawarachchi and Ramani Bartholomeusz) Yashodha’s portrayal appeared as one grossly lacking ‘life’.

The mastery of the director deserves credit in localising the drama, whilst preserving the original flavour of Yevgeny Shvart’s political satire, carefully exploiting devices such as costumes. Little known faculty of Bandaranayake as a dress designer, deserves compliments, the costumes of the cast proving one-of-a-kind, with chic added to by the flawless cut of Chiranthi Mallikarachchi- the maiden effort of the latter in an endeavour of this nature, which truly deserves encouragement. The headpiece of the dragon, a masterpiece by Vimal Jayawardana, could send waves of shudder among the audience, while the choreography of Jehan Aloysius, struck a fine blend of anxiety and festivity, latter prominent in the celebrations marking the end of the dragon.

Despite the conscience realising the truth, the human race often leads an existence of indifference, buffered by façade. Makarakshaya certainly pricked the conscience of such superficial existence. The dragon was annihilated, yet, can it extend to the dragon within all of us? Shvart once questioned, so did Bandaranayake. The artistic effort of addressing the human conscience is a mammoth task that no other medium can attempt to attain, which Makarakshaya did with such finesse.
Makarakshaya will be staged once more at Lumbini Theatre on July 23 and at Lionel Wendt on August 15
(Photo credit: Udeni Alwis)