tag:blogger.com,1999:blog-88354481877489815312024-03-19T03:58:52.942-07:00Sri Lankan TheatreUnknownnoreply@blogger.comBlogger237125tag:blogger.com,1999:blog-8835448187748981531.post-22883503671326262182021-12-13T19:52:00.000-08:002021-12-13T19:52:07.224-08:00Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8835448187748981531.post-67568686097909040212012-06-25T14:34:00.000-07:002012-06-25T14:47:27.657-07:00Sri Lankan Tamil Cinema<span style="color: red; font-size: large;">Source: vikalpa. org</span><br />
<span style="color: red;"><br /></span><br />
<br />
<h1 id="watch-headline-title" style="background-color: #ebebeb; border: 0px; color: #333333; font-family: arial, sans-serif; height: 1.1363em; line-height: 1.1363em; margin: 0px 0px 5px; max-height: 1.1363em; overflow: hidden; padding: 0px; text-align: left;">
<span class="long-title" dir="ltr" id="eow-title" style="background-color: transparent; border: 0px; font-size: 0.9166em; letter-spacing: -0.5px; margin: 0px; padding: 0px;" title="Sri Lankan Tamil Cinema - Interview with Ashoka Handagama">Interview with Ashoka Handagama</span></h1>
<br />
<span style="color: red;"><br /></span><br />
<span style="color: red;"><iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="300" src="http://www.youtube.com/embed/nT_Pq_T6_ws" width="450"></iframe></span><br />
<span style="color: red;"><br /></span><br />
<span style="color: red;"><br /></span><br />
<br />
<h1 id="watch-headline-title" style="background-color: #ebebeb; border: 0px; color: #333333; font-family: arial, sans-serif; height: 1.1363em; line-height: 1.1363em; margin: 0px 0px 5px; max-height: 1.1363em; overflow: hidden; padding: 0px; text-align: left;">
<span style="background-color: transparent; font-size: 0.9166em; letter-spacing: -0.5px; line-height: 1.1363em;">Interview with Darmasena Pathiraja</span></h1>
<br />
<span style="color: red;"><br /></span><br />
<span style="color: red;"><iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="300" src="http://www.youtube.com/embed/pl8epS6OfFw" width="450"></iframe></span><br />
<span style="color: red;"><br /></span><br />
<span style="color: red;"><br /></span><br />
<br />
<h1 id="watch-headline-title" style="background-color: #ebebeb; border: 0px; color: #333333; font-family: arial, sans-serif; font-size: 1.8333em; height: 1.1363em; line-height: 1.1363em; margin: 0px 0px 5px; max-height: 1.1363em; overflow: hidden; padding: 0px; text-align: left;">
<span class="long-title" dir="ltr" id="eow-title" style="background-color: transparent; border: 0px; font-size: 0.9166em; letter-spacing: -0.5px; margin: 0px; padding: 0px;" title="Sri Lankan Tamil Cinema - Interview with Boopathi Naleen">Interview with Boopathi Naleen</span></h1>
<br />
<span style="color: red;"><iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="300" src="http://www.youtube.com/embed/m3ISkaYiK4Y" width="450"></iframe></span>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8835448187748981531.post-11938347586494551662012-06-12T13:42:00.002-07:002012-06-12T13:52:52.451-07:00බකමූණා ගැන සුද්දෙක්ගෙන් විචාරය<span style="color: red;">Author: Udayasiri Wickramarathne</span><br />
<span style="color: red;">Source: Lanka Art Diary</span><br />
<span style="color: red;"><br /></span><br />
<span style="color: red;"><br /></span><br />
<a href="http://perambara.com/wp-content/uploads/2011/10/bakamoona__latest.jpg" style="color: #32527a; margin: 0px; padding: 0px; text-decoration: none;"><img alt="" class="alignleft size-large wp-image-277" height="197" src="http://perambara.com/wp-content/uploads/2011/10/bakamoona__latest-1024x686.jpg" style="border: 1px solid rgb(170, 170, 170); margin: 0px; padding: 3px;" title="bakamoona__latest" width="320" />
<br />
<span style="color: #993300;"><span style="font-size: large;">සුද්දාට පළමුවරට බකමූණා හමු වී අවුරුදු විස්සකට වැඩිය. 1991 වර්ෂයේ මහරගම ජාතික තරුණ මධ්යස්ථානයේ පැවැති නාට්ය වැඩමුළුවකදීය. එවකට සුද්දා කොළඹ විශ්ව විද්යාලයේ පළමු වසරේ සිසුවෙකු වූ අතර බකමූණා ඊළඟ වසරේ කොළඹ විශ්ව විද්යාලයට එන්නට නියමිත ව සිටියේය. ඒ නිසා ඊළඟ වසරේ දී එනම් 1992 දී සුද්දාට බකමූණා නැවත හමුවිය. එතැන් සිට එකම විශ්ව විද්යාලයේ සිටි නිසා බකමූණා හා සුද්දා නැවත නැවත හමුවීම ද සිදුවිය. විශ්ව විද්යාලයෙන් පිට වූ පසුව ද වරින් වර බකමූණා හා සුද්දා අතර විවිධ සංවාද ඇතිවිය. බකමූණා හා සුද්දා එකම නාට්ය වේදිකාවට සම්බන්ධ වුව ද මතවාදීමය වශයෙන් නම් සිටියේ දෙපැත්තකය. සුද්දා ට බකමූණා අවසන් වතාවට හමුවූයේ පසුගිය සැප්තැම්බර් තුන්වෙනිදාය. ඒ ලයනල් වෙන්ටඞ් රඟහලේ දී බකමූණා වීදි බැස්ස අවස්ථාවයි.</span></span>
</a><br />
<div style="color: #444444; margin: 0px; padding: 0px; text-align: justify;">
<a href="http://perambara.com/wp-content/uploads/2011/10/bakamoona__latest.jpg" style="color: #32527a; margin: 0px; padding: 0px; text-decoration: none;"><span style="color: #993300;"><span style="font-size: large;"><br /></span></span></a></div>
<a href="http://perambara.com/wp-content/uploads/2011/10/bakamoona__latest.jpg" style="color: #32527a; margin: 0px; padding: 0px; text-decoration: none;">
</a><br />
<div style="color: #444444; margin: 0px; padding: 0px; text-align: justify;">
<a href="http://perambara.com/wp-content/uploads/2011/10/bakamoona__latest.jpg" style="color: #32527a; margin: 0px; padding: 0px; text-decoration: none;"><span style="color: #993300;"><span style="font-size: large;">එයට පෙර සුද්දා බකමූණාගේ සිහින හොරු අරං යන හැටි බලා සිටියේය. මට වෙඩි තියන්නේ නැද්ද යැයි අසන හැටි බලා සිටියේය. බකමූණා ආපසු හැරෙන්න බැරි ගමනක යන හැටි බලා සිටියේය. බකමූණා රාජ්ය නාට්ය උළෙලේ දී වීදියට නොව වේදිකාවට නගින සැටි කීපවරක්ම බලා සිටියේය. රටේ සුපතළ නාට්යකරුවෙකු ලෙස බකමූණාට ලැබෙන ගරු සැලකිලි දෙස සුද්දා එසේ බලා සිටියේ ඉතා ම සතුටින් යැයි කීවොත් එය නිවැරදි නොවේ. මක්නිසාදයත් සුද්දාට එයින් අහළකටවත් ළඟාවීමකට නොහැකි වූ හෙයිනි. කෙසේ නමුත් ඔබට දැනටමත් යම් තරමකට තේරී ඇති තේරවිල්ල සහමුලින් ම තෝරා දීමට දැන් අවස්ථාව එළඹ ඇත. ඔව් මෙහි බකමූණා ලෙස අදහස් කෙරී ඇත්තේ රාජිත දිසානායක ය. සුද්දා ලෙස මා විසින් මාවම හඳුන්වාගෙන ඇත්තේ උදයසිරි වික්රමරත්න වන මමය.</span></span></a></div>
<a href="http://perambara.com/wp-content/uploads/2011/10/bakamoona__latest.jpg" style="color: #32527a; margin: 0px; padding: 0px; text-decoration: none;">
<div style="color: #444444; margin: 0px; padding: 0px; text-align: justify;">
<span style="color: #993300;"><span style="font-size: large;"><br /></span></span></div>
<div style="color: #444444; margin: 0px; padding: 0px; text-align: justify;">
<span style="color: #993300;"><span style="font-size: large;">එදා 1991 දී ජාතික තරුණ සේවා සභාවේ හමුවන අවස්ථාව වන විට මම රාජිත දිසානායකට වඩා නාට්යකරුවෙකු වී සිටියෙමි. එහෙත් එදා හලාවත ගම යැයි පමණක් මට දැනගන්නට ලැබුණු මේ තරුණයා සිංහල නාට්ය වේදිකාවේ දැවැන්තයෙකු බවට පත්වන ආකාරය මම නාට්යකරුවෙකු ලෙස නොව පේ්රක්ෂකයෙකු ලෙස පමණක් බලා සිටියෙමි. එදා මම රාජිතගේ මතුවීමට විවිධ හේතු සාධක ≥නොදන්නෙමි. එහෙත් අද රාජිත වේදිකා නාට්යකරුවෙකු ලෙස මතුවීමට හේතු වී ඇති කාරණා මට වඩාත් පැහැදිලිව දැකගත හැකිය. ඒ කලාව වෙනුවෙන් ඇති කැපවීම, අහිංසකකම හා ඇ…ඟේ කලාව තිබීමයි. ඇ…ඟේ කලාව තිබීම යනුවෙන් මා අදහස් කරන්නේ හොඳ ඇහැක් හා කණක් තිබීමයි. එසේම ඔළු ගෙඩිය තුළ හොඳ මොළයක් තිබීමයි. රාජිත දිසානායකට නාට්යකරුවෙකු වීම සම්බන්ධයෙන් බල පෑ හා උදව් වූ සෙසු සාධක තිබුණත් අද ඔහු සිිටින ස්ථානයේ ඔහු සිටින්නේ මූලික වශයෙන් ඉහත කරුණු නිසා බව බකමුණා වීදි බසියි බැලීමෙන් පසුව ද මට යළිත් තහවුරු විය.</span></span></div>
<div style="color: #444444; margin: 0px; padding: 0px; text-align: justify;">
<span style="color: #993300;"><span style="font-size: large;"><br /></span></span></div>
<div style="color: #444444; margin: 0px; padding: 0px; text-align: justify;">
<span style="color: #993300;"><span style="font-size: large;">ඒ අතර අහිංසකකම ගැන කිවයුත්තේ රාජිතට ඉදිරියට යාමට හැකි වී ඇත්තේ මෙන් ම නොහැකි වී ඇත්තේ ද අහිංසකකම නිසා බවය. නොඑසේනම් සැබෑ කලාකරුවන්ට ඉදිරියට යෑමට මෙන් ම නොහැකිවීමට ද හේතු වී ඇත්තේ අහිංසකකම බවයි. පොදුවේ කලාකරුවන් සියලූ දෙනා සම්බන්ධයෙන් බලපාන මේ කරුණ ගැන පසුව තවදුරටත් කතා කිරීමට අදහස් කරමි. සමහර විට එය මේ ලිපිය තුළ නොවීමට ඉඩ ඇත.</span></span></div>
<div style="margin: 0px; padding: 0px; text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="color: #993300;"><br /></span><span style="color: #993300;">රාජිතගේ නාට්ය තුළ මා දකින විශේෂ ලක්ෂණයක් වන්නේ නාට්ය තුළම තවත් නාට්යයක් තිබීමයි. ඇතැම් විචාරකයන් මෙය හ…ඳුන්වන්නේ යටිපෙළ වශයෙනි. එහෙත් රාජිත දිසානායකගේ නාට්ය සම්බන්ධයෙන් ගත් කළ නාට්යයක් තුළ ම තවත් නාට්යයක් තිබීම ලෙස මෙය හැ…ඳින්වීම වඩාත් නිවැරදි යයි සිතමි. එයට හේතුව උඩින් යන පෙළට යටින් කියවෙන අර්ථයක් පේ්රක්ෂකයා විසින් අවබෝධ කරගැනීමටත් වඩා රාජිතගේ නාට්ය නරඹන විට ම ඒ තුළ තවත් නාට්යයක් දකින්නට ලැබීම නිසාය. එනම් එකවර නාට්ය දෙකක් රාජිතගේ නාට්ය තුළ දැකිය හැකිය. මා සිතන අන්දමට රාජිතගේ නාට්ය පේ්රක්ෂකයා ආකර්ෂණය කළේ ද රාජිතගේ නාට්ය පේ්රක්ෂකයාට අලූත් අත්දැකීමක් වූයේ ද මේ කරුණ නිසාය. පසුව අවබෝධ වන නොව පළමු අර්ථය සමග දෙවන අර්ථය ද වේදිකාව මත රඳවා ගැනීමට රාජිත දක්වන හැකියාව විශ්මය සහගත ය. මෙය සමහරවිට රාජිත නළුවන් හැසිරවීම සම්බන්ධයෙන් දක්වන සුවිශේෂ දක්ෂතාවයේ ද ප්රතිඵලයක් විය හැකිය. එනම් දෙවන අර්ථය ද මතුවන තරම් සීමාවක නළුවා රඳවාගැනීමට රාජිත දක්වන විශ්මයජනක ශක්තිය ලෙස එය සැලකීමට හැකිය. එනම් බොහෝවිට නළුවාගේ සීමාන්තික රඟපෑම මගින් විනාශ වන්නේ එම චරිතයට හා නාට්යයට හිමි දෙවන අරථයයි. එහෙත් නළුවාගේ රංගනයේ සීමාවන් ඉතා ම හොඳට ඔහුට සලකුණු කරදීම මගින් රාජිත සැමවිටම දෙවන අරථය සඳහා ද ඉඩකඩ වේදිකාව තුළ රඳවා ගනියි. නොඑසේ නම් රංගනය සංගීතය හා වෙනත් වේදිකා භාවිතයන් අඩු හෝ වැඩි නොවන ප්රශස්ත මට්ටමක පවත්වාගැනීම නිසා දෙවන හෝ බහුවිධ අරුත් සඳහා වේදිකාව හා පේ්රක්ෂකාගාරය තුළ ඉඩකඩ ඉතිරිවීම සිදුවේ. මෙය කියන තරම් පහසු කාර්යයක් නොවේ. නොඑසේ නම් රාජිත දිසානායක වැනි ශූර නාට්යකරුවෙකුට පමණක් කළ හැකි දෙයකි. රාජිතගේ නාට්ය සිංහල නාට්ය වේදිකාවට අලූත් නැවුම් හා ආකර්ෂණීය අත්දැකීමක් වූයේ මේ නිසාය. මේ රංග ක්රමය හ…ඳුන්වාදීමට ඔහුට මුල් කාලයේ දී සෞම්ය ලියනගේ, ගිහාන් ප්රනාන්, දයාදේව එදිරිසිංහ, ධ්රමපි්රය ඩයස්, පි්රයංකර රත්නායක ආදී බුද්ධිමත් හා සංවේදී නළුවන් වෙතින් ලැබුණේ මහ`ගු පිටුවහලකි.</span></span></div>
<div style="margin: 0px; padding: 0px; text-align: justify;">
<span style="color: #993300;"><span style="font-size: large;"><br /></span></span></div>
<div style="color: #444444; margin: 0px; padding: 0px; text-align: justify;">
<span style="color: #993300;"><span style="font-size: large;">රාජිතට සිංහල නාට්ය වේදිකාව වෙනුවෙන් අලූත් නළුවන් දායාද කිරීමට, නිර්මාණය කිරීමට හැකි වී ඇත්තේ ද මේ නිසාය. රාජිත දිසානායක ම බොහෝ විට අභිමානයෙන් පවසන පරිදි ඔහුගේ නාට්ය සාර්ථක වන්නේ ප්රසිද්ධ නළුවන්ගේ මාරගයෙන් නොවේ. මේ උදන් ඇනීමට ඔහුට සම්පූර්ණ අයිතියක් ඇත. අද බොහෝ නාට්ය ඇත්තටම නාට්ය නොවන ප්රදරශනයක් හෝ නළු නිළි ප්රදරශනයක් පමණි. ඇතැම් අය නාට්ය බලන්න එන්නේ ම රූපවාහිනී පුංචි තිරයේ තමා දුටු නිළිය හෝ නළුවා ඇස් දෙකින් ම දැක ගැනීම ස…ඳහා ය. එහෙත් රාජිතගේ නාට්යවලදී එසේ නළුවන් බැලීම වෙනුවට නාට්ය බැලීමට අවස්ථාව ලැබේ. නොඑසේ නම් නළුවන් බැලීමට වඩා නළුවන්ගේ රඟපෑම් බැලීමටය. එනම් බොහෝ නාට්යවල නළුවන් බැලීමට විනා ඔවුන්ගේ රඟපෑම් දැකගන්නට නැති බැවිනි.</span></span></div>
<div style="color: #444444; margin: 0px; padding: 0px; text-align: justify;">
<span style="color: #993300;"><span style="font-size: large;"><br /></span></span></div>
<div style="color: #444444; margin: 0px; padding: 0px; text-align: justify;">
<span style="color: #993300;"><span style="font-size: large;">මේ නළුවන් බිහිකිරීම නොඑසේ නම් නළුවන්ගෙන් විශිෂ්ට රංගනයක් උදුරා ගැනීම පිළිබඳව බකමූණා වීදි බසියි ද ඉතා හොඳ සාක්ෂියක් වෙයි. ශයාම් ප්රනාන්දුගේ රංගනය මා වේදිකාවේ කලෙකින් දුටු ඉතා හොඳ රංගනයකි. මේ රංගනය විශිෂ්ට වන්නේ ම එය නියම තැන රැ…ඳී තිබීම නිසාය. අඩු හෝ වැඩි නොවීම නිසාය. අධි රංගනය පහසුය. අවම රංගනය ඉබේ ම සිදුවේ. කවියකට හොඳම වචන තෝරාගැනීම අසීරුවන්නා සේ ස්වකීය රංගනයේ සීමා ඉම් නිවැරදි ලෙසම හ…ඳුනාගැනීම ඉතා දුෂ්කර හා කැපවීමෙන් කළ යුතු දෙයකි. බකමූණා වීදි බසියි, නාට්යයේ ශයාම් ප්රනාන්දු එය සිදුකරයි. සම්පත් ජයවීර ද හොඳ රංගනයක නියැලෙයි.</span></span></div>
<div style="color: #444444; margin: 0px; padding: 0px; text-align: justify;">
<span style="color: #993300;"><span style="font-size: large;"><br /></span></span></div>
<div style="color: #444444; margin: 0px; padding: 0px; text-align: justify;">
<span style="color: #993300;"><span style="font-size: large;">මේ මා කතා කළේ නාට්ය අධ්යක්ෂකවරයෙකු ලෙස රාජිත සිංහල නාට්ය වේදිකාවට භාග්යයක් වී ඇති ආකාරයයි. දැන් බකමූණා වීදි බසියි නාට්යයේ අභ්යන්තරය ගැන ද කතා කළ යුතුය. නොඑසේ නම් රාජිත දිසානායකගේ නාට්ය රචනා කෞශල්යය ගැන ද කතා කළ යුතුය. ?ට පෙනෙන දවල්ට ඇස් නොපෙනෙන බකමූණා සංකල්පය විමල් වීරවංශ වැනි ඉතා තියුණු දේශපාලන ඉවක් හා දැක්මක් ඇති අයෙකුට පමණක් සිතෙන ආකාරයේ ඉතාම තියුණු හා අදාළ දේශපාලන සංකල්පයක් බව පළමුවෙන්ම පිළිගත යුතුය. මෙය කොතරම් නිර්මාණශීලී සොයාගැනීමක් ද යත් විමල් වීරවංශ මහතාට යම් හෙයකින් ආණ්ඩුවෙන් එළියට බැසීමට සිදුවුවහොත් ස්වකීය දේශපාලන කතිකාව වෙනුවෙන් මෙයට වඩා නිර්මාණශීලී සංකල්පයක් නිර්මාණය කරගැනීමට විමල් වීරවංශ මහතාට පවා නොහැකි වනු ඇතිය යන්න මගේ අනුමානයයි. නිශ්චිතව නොකියා අනුමානයක් යැයි කීවේ රාජිතට සාධාරණය ඉටු කරන්නට ගොස් විමල්ට අසාධාරණයක් නොකළ යුතු බැවිනි. ඔහුගේ දේශපාලන සටන්පාඨ නිර්මාණය ද අද්වීතීය බැවිනි. කෙසේවුවත් මේ මොහොතේ දී රාජිත දිසානායක ඉදිරිපත් කරන ?ට පෙනුනද දවල්ට නොපෙනෙන බකමූණා සංකල්පය ඉක්මවා යන සංකල්පයක් නිර්මාණය කරගැනීම කවරෙකුට වුවත් අපහසු වනු ඇත. මේ අනුව රාජිතගේ දේශපාලන සංවේදීභාවය ඉතා ම පැහැදිලිය.</span></span></div>
<div style="color: #444444; margin: 0px; padding: 0px; text-align: justify;">
<span style="color: #993300;"><span style="font-size: large;"><br /></span></span></div>
<div style="color: #444444; margin: 0px; padding: 0px; text-align: justify;">
<span style="color: #993300;"><span style="font-size: large;">එහෙත් ඒ සංවේදීභාවය ගිලිහුණු මොහොතක් ද නාට්ය තුළ ම තිබේ. එනම් පසුගිය සමයේ වර්ෂ තිහක් පුරා අපේ ජාතිය කළ අරගලය උද්යානයක පොළො…ඟුන් මැරීමේ පටු සංකල්පයකට සීමා කිරීමයි. මෙහි දී නම් පෙනී යන්නේ රාජිත දිසානායක කොතරම් අසංවේදී ද යන්නයි. මේ අසංවේදීභාවයට අත්පොළසන් ගසන හා අත්පොළසන් ගසන්නට සූදානම් පිරිසක් ද මේ රටේ සිටින බව ඇත්තකි. එසේ ද වුවත් අපේ දෘෂ්ටිකෝණයෙන් ගත් කළ ඒ සටන අවප්රමාණ කළ නොහැකිය. එය උද්යානයක පොළො…ඟුන් මැරීමට සමාන කළ නොහැක. අවම වශයෙන් අප සිංහල කතා කරන තුරු හා ලියන තුරු හා සිංහලෙන් නාට්ය කරන තුරු පසුගිය වසර තුළ ත්රස්තවාදයට එරෙහිව ශ්රී ලංකාවේ සියලූ දෙනා එක්ව කළ සටන අවතක්සේරු කිරීමට හෝ ලිහිලෙන් සැලකීමට අපට නොහැක. එය අප ම අපටම ද්රෝහී වීමකි. ඒ ද්රෝහීකමට අප්පුඩි ගසන අය ද සිටින බව ඇත්තකි. එහෙත් එය එකම රටක පුරවැසියන් ලෙස අපේ සදාචාරය හා යුතුකම පිළිබ`ද ප්රශ්නයකි. කෙසේවුවත් නිර්මාණශීලී නාට්යකරුවෙකු වශයෙන් රට වෙනුවෙන් රාජිත ලබා දී ඇති ඉමහත් දායකත්වයට හිලව්කර මේ ගැටළුව විසඳගැනීමට අප කැමතිය. නොඑසේනම් සුළු පිරිසකගේ හෝ ලයනල් වෙන්ට්ඞ් පේ්රක්ෂකයන්ගේ නොව සමස්ත ජනතාවගේ හෘද සාක්ෂිය බවට පත්වීම සඳහා තවත් කාලයක් රාජිතට ලබාදීමට අප සූදානම්ය. මක්නිසාද යත් රාජිත දිසානායක යන නාට්යකරුවා ද ලංකාව ලබා ඇති වාසනාවක් හා භාග්යයක් වන බැවිනි. ඒ ශක්යතාව රාජිත තුළ පවතියි. සත්යයට පිටුපෑමට පවතින අකමැත්ත ද රාජිත නාට්යකරුවෙකු වීම සම්බන්ධයෙන් බලපා ඇති ප්රබල හේතුවක් බව අපේ විශ්වාසයයි.</span></span></div>
<div style="margin: 0px; padding: 0px; text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span style="color: #993300;"><br /></span><span style="color: #993300;">සැබවින්ම අපේ වැටහීම නම් මේ පොළො…ඟුන්ගේ කතාව වෙනුවට මේ ප්රධාන තේමාව එනම් බකමූණාගේ තේමාව ඔස්සේ නාට්යය තවදුරටත් විකාශනය කිරීමට රාජිතට මෙයට වඩා ඉඩක් තිබුණු බවයි. එය සැබවින්ම කතා කළ යුතු දැවැන්ත මාතෘකාවකි. මෙහි දේශපාලන ප්රශ්නයක් මෙන්ම මානුෂික ප්රශ්නයක් ද ඇත. එනම් සෑම වීරයෙකුගේ ම යම් දුර්වලතාවක් පැවතීමයි. මේ ලක්ෂණය ෂේකස්පියර් ආදී …ශ්රේෂ්ඨ නාට්යකරුවන්ගේ ද බොහෝ නාට්යවලට වස්තු විෂය වී ඇත. ඒ අනුව මේ ප්රධාන තේමාව ඔස්සේ නාට්යය විකාශනය කිරීමට තිබූ ඉඩ රාජිතට අහිමි වී ඇත්තේ එක් අතකට ඔහු විසින් මේ සටන පොළො…ඟුන් මැඞීමට ලඝු කිරීම නිසා වීරයාගේ වටිනාකම ද ඔහු අතින් ලඝුවීම නිසාය. වීරයන්ට සැලකීමට වඩා පේ්රක්ෂකාගාරයන්හි සිටින නිවටයන් රාජිතට වීරයන් වීම නිසාය. සාමාන්ය පේ්රක්ෂකාගාරය බොහෝ විට සරල විග්රහයට අත්පුඩි ගසන බව ඇත්තකි. එහෙත් රාජිත පේ්රක්ෂකාගාර ඒ තත්වයෙන් ඔබ්බට ගෙනයාමට සැමවිටම උත්සාහ ගත්තේය. ඒ අනුව ?ට පෙනෙන දවල්ට නොපෙනෙන බකමූණා පිළිබ`ද නාට්යමය සංකල්පයෙන් රාජිත උපරිම ප්රයෝජන ලබානොගත් බවක් පෙනී යයි.</span></span></div>
<div style="margin: 0px; padding: 0px; text-align: justify;">
<span style="color: #993300;"><span style="font-size: large;"><br /></span></span></div>
<div style="color: #444444; margin: 0px; padding: 0px; text-align: justify;">
<span style="color: #993300;"><span style="font-size: large;">එසේම දෙබස්වලින් පමණක් කියන බකමූණා නොපෙනීම නිසා ගල් මුල්වල හැප්පෙමින් යන විට පසු පස යන අය ද පෙණුනත් නායකයා යන විදිහට යා යුතු නිසා ගස් මුල්වල හැප්පෙමින් යාමේ අවස්ථාව නළුවන් මගින් රංගනයෙන් නිරූපණය කළේ නම් එය නාට්යය වඩාත් වින්දනීය වීමට හේතුවනු ඇතැයි මට සිතෙයි. සැබවින්ම එබ…ඳු අවස්ථාවන්ගෙන් ප්රයෝජන නොගෙන ඇත්තේ නොඑසේ නම් වින්දනීය අවස්ථාවන් මැවීමට තිබුණු අවස්ථාවන්ගෙන් ප්රයෝජන නොගෙන ඇත්තේ දෙබස්වල අර්ථය පිළිබඳව රාජිත විසින් ඕනෑවට වැඩි බරක් දීම නිසා යැයි සිතමි. අර්ථය යනු වචනවල ම අර්ථය නොවන බව ඇතැම් විට රාජිතට අමතක වී ඇති බවක් ද මෙවන් අවස්ථාවන්හි දී සිතෙයි.</span></span></div>
<div style="color: #444444; margin: 0px; padding: 0px; text-align: justify;">
<span style="color: #993300;"><span style="font-size: large;"><br /></span></span></div>
<div style="color: #444444; margin: 0px; padding: 0px; text-align: justify;">
<span style="color: #993300;"><span style="font-size: large;">දැන් ඉතින් මගේ අවසාන නිගමනය දැක්වීමට කාලය එළඹ තිබේ. එනම් බකමූණා වීදි බසියි බැලිය යුතුම නාට්යයකි. කෙසේවුවත් පොළො…ඟුන්ගේ කතාව පිළිබඳ මගේ විවේචනය ද හිතේ තබාගෙන නාට්ය නැරඹුවහොත් අපේ මව්බිම ගැන අපේ ආදරය ද රැකගෙන ම නාට්යය නැරඹීමට වැඩි ඉඩක් ලැබෙනු ඇත.</span></span></div>
<div style="color: #444444;">
</div>
<div style="clear: both; color: #444444; margin: 0px; padding: 0px;">
</div>
<div class="post-footer" style="color: #444444; font-size: 11px; margin: 5px 0px; padding: 0px;">
<br />
<div class="post-footer-line post-footer-line-2">
<br />
<span class="post-labels" style="background-position: 0px 2px; background-repeat: no-repeat no-repeat; padding: 0px 6px 0px 13px;"></span></div>
</div>
</a>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8835448187748981531.post-12437314475442818482012-06-12T13:23:00.001-07:002012-06-12T13:32:29.990-07:00මර්දනය ඇතිවෙද්දී නිර්මාණකරුවා තුළ උපක්රම ගොඩනැඟෙනවා නාට්යවේදී පියල් කාරියවසම්<span style="color: red;">Author: Niroshan Gadalage</span><br />
<span style="color: red;">Photo: Sujatha Jayarathna</span><br />
<span style="color: red;">Source: Sunday Divaina</span><br />
<span style="color: red;"><br /></span><br />
<br />
<span style="font-size: medium;"><span style="color: #003300;"><br /></span></span><img align="left" border="0" height="257" hspace="6" src="http://www.divaina.com/2012/06/07/drama4.jpg" style="border: 1px solid rgb(170, 170, 170); margin: 0px; padding: 3px;" width="300" /><br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<span style="color: #e69138; font-size: large;">නාට්යවේදී පියල් කාරියවසම්ගේ නවතම නාට්ය නිර්මාණය "රහස් උදවිය" ලබන 12 වැනිදා සහ 13 වැනිදා සවස 7.00 ට ලයනල් වෙන්ඩ්ට් රඟහලේදී වේදිකාගත වෙයි. රාජ්ය සම්මානලාභී නළු නිළියන් වන කෞශල්යා ප්රනාන්දු, චමිලා පීරිස්, අනසුයා සුබසිංහ සහ ගිහාන් ප්රනාන්දු රංගන දායකත්වය සපයන මෙහි සංගීතය නදීක ගුරුගේ විසිනි. වේදිකා පසුතල නිර්මාණයෙන් රුවන් බණ්ඩාර රණසිංහ, ආලෝකකරණයෙන් බන්දුල හේවගේ, වෙස් ගැන්වීමෙන් ප්රියන්ත සිරිකුමාර, වේදිකා පරිපාලනයෙන් සංජය හෙට්ටිආරච්චි රංග වස්ත්ර නිර්මාණයෙන් සහ නිෂ්පාදන කළමනාකරණයෙන් ගයා නාගහවත්ත ඇතුළු පිරිසක් එක්වෙති. සම අනුග්රහය සුනේත්රා බණ්ඩාරනායක පදනම විසිනි. වේදිකාව මෙන්ම ලේඛනය ද සිය ප්රකාශන මාධ්ය කොටගත් පියල් "ආචාරී සීයා දුටු දිදුලන අන්ධකාරය" කෙටිකතා සංග්රහය (රාජ්ය සම්මාන) සහ "වීදුරු කුඩු කැවුණු කලෙක" නමින්a නවකතාවක් ද රචනා කළේය. "කොන්තරාත්තුව" (1994) "මට එරෙහිව මම" (2000 - රාජ්ය සම්මාන) "මාස්ටර් බිල්ඩර්" (2006) පියල්ගේ වේදිකා ප්රකාශනයි. මේ සංවාදය "රහස් උදවිය" නාට්ය ප්රථම වේදිකාගත කිරීම නිමිත්තෙනි.</span><br />
<span style="color: #e69138; font-size: large;"><br /></span><br />
<span style="color: #e69138; font-size: large;"><br /></span><br />
<span style="color: #e69138; font-size: large;"><br /></span><br />
<span style="color: #e69138; font-size: large;">අපි රහස් උදවිය" තේමාත්මකව විග්රහ කරගමු</span><br />
<span style="color: #e69138; font-size: large;"><br /></span><br />
<span style="color: #e69138; font-size: large;">මේ නාට්යයේ අවස්ථා තුනක් තියෙනවා. නූතන, මධ්යම පාංතික සහ නාගරික ජීවිත හතරක් පසුබිම් කරගෙනයි මෙහි චරිත විකාශය වෙන්නේ. තේමාත්මකව ගත්තොත් මං හිතනවා තිස් අවුරුදු යුද්දෙකට පස්සේ මේ මොහොතේ ලංකාවේ තියෙන්නේ ග්ලෝරියස් ඇබ්සර්ඩිටි (glorious absurdity) එකක්. එහෙමත් නැත්නම් ආශ්චර්යාත්මක විකාරරූපී භාවයක්. දේශපාලනික සහ සමාජීය යන හැම පැත්තකින්ම මේ තත්ත්වය දකින්න පුළුවන්. නපුර නැති කරන්න කියලා මිනිස්සු තවත් නපුරටම යන තත්ත්වයකුයි අද පවතින්නේ. මේක යම් ආකාරයකට මතු කළ හැකි ආඛ්යානයකුයි මම ගොඩනඟන්න උත්සාහ ගන්නේ. කතන්දරයකට වඩා නාට්යයේදී අවස්ථා තුනක් රූපණය වෙනවා. නාට්යමය අවස්ථා එකකට වැඩි ගණනාවක් දකින්න පුළුවන්. එක වස්තු විෂයක් වටා ගොඩනැගෙන නාට්යයක් නොවෙයි මේක. ලංකාවේ මේ මොහොතෙ අපි ජීවත් වෙන්නේ කොයි වගේ ප්රතිවිරෝධතාවන් එක්කද, මේවා අතර තියෙන සහසම්බන්ධය මොකක්ද.... ඔය වගේ කාරණා ටිකක් ගැන කතා කරන්නයි මම උත්සාහ කරන්නේ.</span><br />
<span style="color: #e69138; font-size: large;"><br /></span><br />
<img align="right" border="0" height="232" src="http://www.divaina.com/2012/06/07/drma2.jpg" style="border: 1px solid rgb(170, 170, 170); margin: 0px; padding: 3px;" width="228" /><span style="color: #e69138; font-size: large;">තවත් පැත්තකින් ගත්තොත් කාලය අවකාශය ඉක්මවා යන ගති ලක්ෂණ ගොඩක් පළ කරනවා. මම පසුගිය කාලේ කළ සාහිත්යමය අධ්යයනයත් සමග බටහිර ලතින් ඇමරිකානු සහ ඉන්දියානු කතා කලාවේ ආභාෂයන් මේකට එකතුවෙලා තියෙනවා කියා මා විශ්වාස කරනවා. මේ නාට්යයේදී මම එක්තරා ආකාරයකට මායාව පාවිච්චි කරනවා. සියලුම කලාවන් අතරින් මායාව තියෙන හොඳම තැන වේදිකාවයි. කාලය අවකාශය අතර එහෙ මෙහෙ පැන යථාර්ථය විනිවිද දකින්න උපක්රමයක් හැටියටයි මම මායාව පාවිච්චි කරන්නේ.</span><br />
<span style="color: #e69138; font-size: large;"><br /></span><br />
<span style="color: #e69138; font-size: large;">චරිත ගැන කතා කළොත් මෙහි චරිත පාවිච්චි කරන්නේ සංකේත හැටියට. උදාහරණයක් හැටියට එකම ගැහැණියගේ යුග දෙකක් නිරූපණය කෙරෙනවා. අතීතය සහ අනාගතය හැටියට එයින් කියෑවෙන්නේ අපේ දෙමව්පියෝ ගත්ත ඓතිහාසික තීරණ නිසා අපි අද පීඩා විඳිනවා. ඒ වගේම අපි අද ගන්න නරක තීරණ නිසා අනාගත ලෝකයට නපුරක් එක්ක වාසය කරන්න සිද්ධ වෙන්න පුළුවන්. මේ මිනිස් ජීවිතයට මේ මොහොතේ දේශපාලනයෙන් මිදෙන්න බැහැ. ගී්රක නාට්යකරුවා ඉරණම කියන එක තේරුම් ගත්තේ යම් බලවේගයක් විසින් පාලනය කරන තත්ත්වයක් හැටියට. නමුත් අපි දන්නවා අපේ ඉරණම පාලනය කරන්නේ අප විසින්ම තීරණය කොට උත්කර්ෂයට නංවන සංකල්පවලින්. අප විසින්ම ස්ථානගත කරන ආයතන සහ සමාජ පද්ධති විසින් තමයි මේ ඉරණම තීරණය කරන්නේ. ඒ දේශපාලන පක්ෂවෙන්න පුළුවන්. ව්යවස්ථාදායක, විධායක හෝ අධිකරණය වෙන්න පුළුවන්, පවුල වෙන්න පුළුවන්, ආගමික නිකාය ආශ්රිත ආයතන වෙන්න පුළුවන්. මේ සියල්ල විසින් අපේ ඉරණම අද තීරණය කරනවා. මේ කාරණා සංවාදයකට ලක් කිරීමකුත් රහස් උදවිය ඔස්සේ සිදු කෙරෙනවා.</span><br />
<span style="color: #e69138; font-size: large;"><br /></span><br />
<span style="color: #e69138; font-size: large;"><br /></span><br />
<span style="color: #e69138; font-size: large;"><br /></span><br />
<span style="color: #e69138; font-size: large;">පියල් වසර හයකට පසුවයි වේදිකා නාට්යයකට ප්රවේශ වෙන්නේ. මීට ඉහතදී කෙටි කතා සංග්රහයකින් සහ නවකතාවකින් ඔබේ ප්රකාශනය සමාජගත කළා. මේ පවතින සමාජ, දේශපාලනික ගතිකයන් යළි නාට්යයකින් පළ කළ යුතුයි කියන තීරණයකට එළැඹුණේ ඇයි?</span><br />
<span style="color: #e69138; font-size: large;"><br /></span><br />
<span style="color: #e69138; font-size: large;">නවකතා සහ කෙටිකතා වගේ සාහිත්යාංගයකින් සමාජයට කළ හැකි බලපෑම ඓතිහාසිකවම වෙනස්වෙලා තියෙනවා. උදාහරණයකට අපේ ලංකාව වගේ සමාජයක් ඇතුළේ අපි පොත් දාහයි මුද්රණය කරන්නේ. ඒකත් විකිණෙන්න සෑහෙන කාලයක් යනවා. සංස්කෘතිකමය වශයෙන් නවකතාව අපේ ජීවිතේ කොටසක් බවට පත්වෙලා නෑ. කෙටිකතාවත් එහෙමයි. නමුත් ලෝකයේ එහෙම නෑ. ඉන්දියාව වගේ රටක වුවත් අන්ය භාෂාවලින් තරුණ පිරිස ලියන, එනම් මලයාලම්, උර්දු, කොංකනි, ඩොග්රි වගේ භාෂාවලින් ලියන නවකතා කෙටිකතා පවා ඉතා ඉක්මනින් ඉංගී්රසි භාෂාවට පරිවර්තනය වෙලා ජාත්යන්තරයට යනවා. නමුත් නවකතාවක් නොකියවන එක අඩුවක් විදිහට දකින තරුණ පිරිසක් අපේ රටේ නෑ. තවත් පැත්තකින් ලෝකයම විෂුවල් මීඩියා කියන එකට ඇදී යමින් පවතිනවා. අපි උසස් පෙළ පංතිවලට එනකොට රුසියානු පරිවර්තන සම්පූර්ණයෙන්ම කියවලා අවසන්. ඒත් අද ඒක වෙනස්වෙලා. හුඟක් අය උත්සාහ කරන්නේ "ෂෝට් µsල්ම්ස්" කරන්න. අසූ ගණන්වලින් පස්සේ විෂුවල් මීඩියා එකෙන් උපන් දරුවා ඉන්නේa. නමුත් කොහොම වුණත් මේ පාඨක ප්රේක්ෂක සමාජයට කිසියම් ආකාරයකින් අපි සමීප විය යුතුයි. ඊට මාධ්යයක් විදිහට තමයි මම නාට්ය තෝරා ගන්නේ. නවකතාවකට වඩා ඉතා ඉක්මනින් ප්රතිචාර ලබන්න නාට්යයකින් පුළුවන්. සිනමාවෙන් ඊටත් වැඩියි. සාහිත්යයේ දී නාට්ය කියන මාධ්ය අමතක කරන්න බැහැ. ලෝකයේ පැරණිම සාහිත්ය බවට පත් වන්නේත් නාට්ය. නාට්යවල තවත් විශේෂත්වයක් තමයි ප්රේක්ෂකයා සහ නිෂ්පාදකයා කියන දෙදෙනාම එකට හැදෙන්නේ. හරියට පොතක් සංස්කරණය කරනවා වගේ දර්ශන වාරයක් වාරයක් පාසා ප්රේක්ෂකයා වගේම නිෂ්පාදකයාත් ප්රතිපෝෂණය වෙනවා, අලුත් වෙනවා.</span><br />
<span style="color: #e69138; font-size: large;"><br /></span><br />
<span style="color: #e69138; font-size: large;"><br /></span><br />
<span style="color: #e69138; font-size: large;"><br /></span><br />
<span style="color: #e69138; font-size: large;">මේ නාට්යයේ පාත්රවර්ගයා ලෙස තෝරා ගැනෙන්නේ චරිත හතරක්, ඉනුත් කාන්තා චරිත තුනක් හා එක් පුරුෂ චරිතයක් ලෙසයි ඉදිරිපත් කෙරෙන්නේ. මේ තෝරා ගැනීම ඔබේ ප්රකාශනය වනිත කරන්න කොයි තරම් උදව්වක් වෙනවාද?</span><br />
<span style="color: #e69138; font-size: large;"><br /></span><br />
<span style="color: #e69138; font-size: large;">ඕනෑම නිර්මාණකරුවෙක් උත්සාහ කරනවා. තමන්ගේ ප්රකාශනය හැකිතාක් සියුම්ව සහ සරලව සමාජගත කරන්න සහ ගොඩනඟන්න. මේ නාට්යයේ කේන්ද්රය වෙන්නේ ගැහැනිය. මොකද මා දුටුවා පසුගිය අවුරුදු තිස් ගණන තිස්සේම ගැහැනු භූමිකාව සමාජ ප්රගතශීලී ස්ථාවරයකට ඇවිත් තිබෙනවා. උදාහරණයකට ස්වාධීනත්වයට කාන්තාව හුඟක් නැඹුරු වෙලා තියෙනවා. සටන්කාමීත්වයට නැඹුරු වෙලා තියෙනවා. ඒ නිසාම තමයි මිනීමැරුම් හුඟක් වැඩිවෙලා තියෙන්නේ. පිරිමි ආත්මයට මේක දරා ගැනීමේ අපහසුවක් තියෙනවා. මට අවශ්ය දේශපාලනික හා සංස්කෘතික කාරණා ටික මෙන්න මේ චරිතවලින් කියනවා. මේවා චරිතවලටත් වඩා කිසියම් සංකේත පද්ධතීන් ලෙස හඳුන්වන්න පුළුවන්. තව පැත්තකින් වේදිකා සාහිත්යයේ පාවිච්චි කරන ලොකුම වචනයක් තමයි අයිරනි (Irony) නැත්නම් උත්ප්රාසය. මේ "ඩ්රැමටික් අයිරනි" (dramatic</span><br />
<span style="color: #e69138; font-size: large;">irony) එක වේදිකාවේදී ඉතා වැදගත්.</span><br />
<span style="color: #e69138; font-size: large;"><br /></span><br />
<span style="color: #e69138; font-size: large;">මගේ ප්රකාශනය උද්දීපනය කිරීම සඳහා මම ජනශ්රැතිය පාවිච්චි කරනවා. ගායනා, සිද්ධි, අවස්ථා පාවිච්චි කරනවා. ඒ කරන්නේ ඒ ගායනා උත්කර්ෂයට නංවන්න නොවේ. ඒවා ඇතුළේ තියෙන වනිතාර්ථ මතුකරගන්න. උදාහරණයක් විදිහට අපි දන්නවා. දොර නාරින් අමල් බිසෝ.... කිව්වාම ඒ ගෙදර දොර නොවේ කියලා. එයින් ඔබ්බට ගිය සංකේතාර්ථ දනවන මානව විද්යාත්මක සාධක තියෙන කාරණා ගණනාවක් අපේ කතා කලාවේ වගේම ඕනැම රටක දකින්න තියෙනවා. අද කතාකාරයෝ කරන්නේ එබඳු දේ අරගෙන ඒවා ඇතුළේ තියෙන උත්aප්රාසය මතු කරන්න උත්සාහ කරන එක. මමත් ඒ දේ කරනවා සමහර නාද ගායනා සහ සංගීතය ආශ්රය කරගෙන.</span><br />
<span style="color: #e69138; font-size: large;"><br /></span><br />
<span style="color: #e69138; font-size: large;"><br /></span><br />
<span style="color: #e69138; font-size: large;"><br /></span><br />
<span style="color: #e69138; font-size: large;">මේ නාට්යයේදී ඇතැම් කාරණා ඉදිරිපත් කිරීම සඳහා උපක්රමයක් ලෙස ඔබ ඉන්ද්රජාලික තත්වයන් භාවිතයට ගන්නවා කියා කියනවා. එබඳු උපක්රමයන්ට යැමට ඔබට සිද්ධ වෙන්නේ සෘජුව කියාපෑමේ නිදහස යම් ආකාරයකට සීමා වී ඇති නිසා. අද මේ තත්ත්වය අනාගතයේ අපට කෙබඳුÊප්රතිඵලයක් උදා කරයි කියලාද ඔබ කල්පනා කරන්නේ...?</span><br />
<span style="color: #e69138; font-size: large;"><br /></span><br />
<span style="color: #e69138; font-size: large;">මර්දනය හෝ බාධා ඇතිවන්න, ඇතිවන්නයි විවිධ වර්ණවත් උපක්රම නිර්මාණකරුවා තුළ ගොඩනැගෙන්නේ. ඒ අභියෝග එන තරමට නිර්මාණ කරුවා සූක්ෂම වෙනවා. මම කැමැති නැහැ. 'කලාකරුවා' කියන වචනෙට සමාජය ඇතුළෙ ඉන්නේ ක්රියාධරයන්. ඒ ක්රියාකාරීත්වයන් ඉදිරියේදී විවිධාකාරයෙන් වෙනස් වේවි. සමාජය ගරා වැටෙනකොට ඝාතනය උත්කර්ෂයට නැංවෙන සමාජයක් ඇතුළෙ ජීවිතය තවතවත් දිදුලන එකයි වෙන්නේ. එසේ දිදුලන බව පෙන්වන්න නිර්මාණකරුවෝ තවත් විවිධාකාර උපක්රමයන් සොයා ගනීවි. උදාහරණයක් විදිහට අති මර්දනයක් තිබෙන ඉරානය වගේ රටක බලන්න සිනමාව කොයි තරම් ඉදිරියට ගිහින් තියෙනවාද කියලා. ඉරාන සිනමාකරුවෝ කතන්දර කියන්නෙ නෑ. ඔවුන්ගේ චිත්රපට හරියට හයිකු කවි වගේ. දර්ශන තුන හතරක් පෙන්වලා මතු කරන උත්ප්රාසය ඉතා ප්රබලයි. එබඳුÊතියුණු දැක්මක් අපේ නාට්යකරුවෝ ඇති කර නොගත්තොත් තමන්ගේ කාර්ය සාර්ථකව ඉටු කරන්න බැරි වෙනවා. මේ ක්රියාදාමයේදී අපි මර්දනයට ලක් වෙන්න පුළුවන්. එය මගහැර යන උපක්රම අප සොයාගත යුතුයි.</span><br />
<span style="color: #e69138; font-size: large;"><br /></span><br />
<span style="color: #e69138; font-size: large;">උදාහරණයක් විදිහට මේ දිනවල මම කියවනවා මාරියෝ වර්ගාස්ගේ "ඩෙත් ඉන් අන්දීස්" කියන නවකතාව ඊට අනුව අන්දීස් කඳුවැටිය හරහා ආණ්ඩුව අධිවේගී මාර්ගයක් කපාගෙන යනවා. ඇත්තටම කරන්නේ මාර්ගය කපන ගමන් සැන්ඩිවිස්කා ගරිල්ලා ව්යාපාරය ගැන තොරතුරු හොයන එකයි ඒක මර්දනය කරන එකයි. මේ කතාව කියන්න වර්ගාස් පාවිච්චි කරන්නේ බ්ලැක් කොමඩි (ඊක්ජන ඤපැdහ) එකයි. නවකතාව කියවද්දී පේනවා අපි ගතකරන මොහොත කොයි තරම් හාස්යජනකයිද කියලා. අපිට හිනා යන්නේ අපේ තියෙන දුර්වලතාවලට. මා හිතනවා ඉදිරි ලෝකය කියවන්න මේ උත්ප්රාසාත්මක ක්රමය වඩාත් හොඳයි කියා.</span><br />
<span style="color: #e69138; font-size: large;"><br /></span><br />
<span style="color: #e69138; font-size: large;"><br /></span><br />
<span style="color: #e69138; font-size: large;"><br /></span><br />
<span style="color: #e69138; font-size: large;">ඔබ කොයිතරම් උත්සාහයක් දරනවාද ඔබේ ප්රකාශනය සෞන්දර්යාත්මක අන්තයකින් ඉදිරිපත් කරන්නට?</span><br />
<span style="color: #e69138; font-size: large;"><br /></span><br />
<span style="color: #e69138; font-size: large;">හැම නාට්යකරුවකුම තමන් කියන්න හදනදේ කීම සඳහා සෞන්දර්ය වේදයක් සොයාගන්න ඕනේ. අප මෙතෙක් භාවිත කළ සාම්ප්රදායික සෞන්දර්ය මාධ්යයන්ගෙන් ඒ සඳහා සහාය ලැබිය නොහැකි නම් වෙනත් සෞන්දර්ය විෂයන් භාවිතයට ගන්න සිදු වෙනවා. විශේෂයෙන් නාට්ය කියන්නේ සෞන්දර්ය විෂයන් ගණනාවක් එක්තැන් කරන තැනක්. ඒ සෞන්දර්යවේදය හොයා ගන්න නම් මූලිකව කළ යුතු කාර්යයක් තමයි අපි මේ කරන්නේ වේදිකාව තුළ නුතන ශාන්තිකර්මයක් කරන එකයි කියා ප්රේක්ෂකයාට අරුත්ගැන්වීම. එහිදී ලෝකයේ අනිත් රටවල මේ සෞන්දර්ය භාවිතයන් සිද්ධ වෙන්නේ කොහොමද ඒවා අපේ රටට ගැලපෙන ආකාරයට ගොඩනඟන්න ඕනෑ කොහොමද කියන එක සොයා ගත යුතුයි. උදාහරණයක් විදිහට ළමයින්ගේ ලෝකය ඇතුළේ සම්ප්රදායික "ලොජික්" එකක් නැහැ. අපි කරන්නේ ඔවුන් ලොජික් එකකට හරවන එකයි. නමුත් එයින් ඔබ්බට ගිය පරිකල්පනීය ලෝකය ඇතුළේ ඔවුන් වෙනත් සත්තාවන් ගණනාවක් අවබෝධ කර ගන්නවා. මේ තියෙන නපුර තේරුම් ගන්න නම් සෞන්දර්යවේදියාට පුළුවන් වෙන්න ඕනේ එබඳු මටසිලිටි තත්ත්වයකට පත්වෙන්න.</span><br />
<span style="color: #e69138; font-size: large;"><br /></span><br />
<span style="color: #e69138; font-size: large;"><br /></span><br />
<span style="color: #e69138; font-size: large;"><br /></span><br />
<span style="color: #e69138; font-size: large;">කලාකරුවෙක්, එසේත් නැතිනම් ඔබ අදහස් කරන ආකාරයේ ක්රියාධරයෙක්ට සමාජයේ සිදුවන දේ සම්බන්ධයෙන් සහෘදයා අවදි කිරීමේ වගකීමක් තිබෙනවා. ඒ වගකීම නිසි අයුරින් ඉටුවීම සමාජය වෙනස් කිරීමට ප්රබල දායකත්වයක් දෙනවායෑයි කීවොත් නිවැරදිද?</span><br />
<span style="color: #e69138; font-size: large;"><br /></span><br />
<span style="color: #e69138; font-size: large;">කලා ක්රියාධරයන්ට සමාජයට යම් බලපෑමක් කළ හැක්කේ ඉතා සුළු මට්ටමින් ලෝක මට්ටමින් ගත්තත් එහෙමයි. අනෙක් වාස්තවික තත්ත්වයන් ලෝකය තුළ නිර්මාණය වෙන්න ඕනෑ. කලා කෘතිවලින් සහ කලාවේ නියෑලීම තුළ ජන සමාජයට යම් උත්තේජනයක් ඇති නොකරනවාය කියා කියන්න බැහැ. දියුණු යුග තුනක් ගැන ඉතිහාසයේ සඳහන් වෙනවා. ගී්රක, ඉලෙසබෙතානු සහ රුසියානු කියන මේ යුගවල විශාල වෙනස්කම්වලට මිනිස් සමාජය පාත්ර වෙනවා. උදාහරණයක් විදිහට ඩිකන්ස්ගේ නවකතා නිසා එංගලන්ත පාර්ලිමේන්තුවේ ප්රතිසංස්කරණ ඇති වෙනවා. අපෙත් එබඳු චරිත, සිද්ධි තිබෙනවා. අද දේශපාලන විග්රහයේදී ඕනෑම රාජ්ය තන්ත්රයක පැවැත්මේ මූලික සාධකයක් ජනමාධ්ය විසින් ඉෂ්ට කරනු ලබනවා. මේ නිසා නිර්මාණාත්මක ක්රියාධරයන්ට කළ හැකි දේ ඇත්තේ එක්තරා ප්රතිශතයක් පමණයි. සමාජීය වෙනස්කම් වෙන්න නම් විශාල දේශපාලන බලවේග වශයෙන් සමාජ අවශතාවන් ඇතුව ගොඩනැගෙන්න ඕනෑ.</span><br />
<span style="font-size: large;"><br /></span><br />
<span style="font-size: large;"><br /></span><br />
<span style="background-color: #191919; color: #cccccc; font-family: Arial, sans-serif; font-size: 12px; text-align: left; text-transform: uppercase;">RAHAS UDAVIYA (රහස් උදවිය)</span>
<br />
<div id="sidebar-wrapper" style="float: right; margin: 0px; overflow: hidden; padding: 0px 0px 10px; width: 330px; word-wrap: break-word;">
<div class="pad" style="margin: 0px; padding: 0px;">
<div id="top-sidebar-wrapper" style="margin: 0px; padding: 0px;">
<div class="sidebar section section" id="sidebar1" style="margin: 0px; padding: 0px;">
<div class="widget Image" id="Image3" style="background-color: #e6e6e6; border: 1px solid rgb(204, 204, 204); color: #444444; font-family: Arial, sans-serif; font-size: 11px; margin: 0px 0px 10px; padding: 0px 0px 6px; text-align: left;">
<div class="widget-content" style="margin: 0px; padding: 4px 6px 6px;">
<a href="http://www.facebook.com/pages/Rahas-Udaviya-%E0%B6%BB%E0%B7%84%E0%B7%83%E0%B7%8A-%E0%B6%8B%E0%B6%AF%E0%B7%80%E0%B7%92%E0%B6%BA-Piyal-Kariyawasams-New-Play/328645133847490" style="color: #32527a; margin: 0px; padding: 0px; text-decoration: none;"><img alt="Rahas Udaviya (රහස් උදවිය)" height="168" id="Image3_img" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjnoQ9g1zFkfHicTDm7YmXABz3vln5MO80wUo4yNYbjDD5L7i8LhCecTJaqkMxouj4vL-CiovvDbTM542FlhR83XF32vAYnAazjG4AWYKdPoAgOXeVffOehGNq7qSp1Tk-1SixjwItg9sAk/s330/Rahas+udaviya.jpg" style="border-width: 0px; visibility: visible;" width="321" /></a></div>
<div class="clear" style="clear: both; height: 1px; margin: 0px; padding: 0px; width: 1px;">
</div>
<span class="widget-item-control" style="float: right; height: 20px; margin-top: -20px; position: relative; z-index: 10;"></span><br />
<div class="clear" style="clear: both; height: 1px; margin: 0px; padding: 0px; width: 1px;">
</div>
</div>
<div class="widget HTML" id="HTML5" style="background-color: #e6e6e6; border: 1px solid rgb(204, 204, 204); color: #444444; font-family: Arial, sans-serif; font-size: 11px; margin: 0px 0px 10px; padding: 0px 0px 6px; text-align: left;">
<br class="Apple-interchange-newline" /></div>
</div>
</div>
</div>
</div>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8835448187748981531.post-51944439980053757602012-06-08T19:36:00.000-07:002012-06-08T20:16:49.766-07:00Who owns Nelum Pokuna : The Performing Theatre of Sri Lankan Politiccos<span style="color: #b45f06;">By Sajith Silva</span><br />
<span style="color: #b45f06;">During the time of president Premamadasa, there were many projects to boost the art circles of different levels in Sri Lanka, though in latter part of his rule he became not more than another beast in Sri Lanka. But during the time of Mahinda, everything seems up and down, even with regard to the so called Nelum Pokuna,still seems to lie in mud rather than spreading the pure scent for which it was built.</span><br />
<span style="color: #b45f06;"><br /></span><br />
<span style="color: #b45f06;"> I myself being in the stage drama circle in Sri Lanka for some time know that dramatists here live a meagre life having a plain tea and vaday for meals and practising wherever they find. There is no any professional outlook and they seem to enjoy this poor state of economic fashion to portray themselves as true human beings. But the reality is that till they move into the tv drama or movie industry which sustains their status as rich and professional actors and actresses, these individuals find it hard to survive as artists in Sri Lanka. In short if said that stage drama artists are the poorest of all the artists in Sri Lanka, it is not a surprise.</span><br />
<span style="color: #b45f06;"><br /></span><br />
<span style="color: #b45f06;"> But for Mahinda or any other politicians engage in political administration do not have a clue, of the stage drama industry, and the so called artists like Jackson Anthony, who has a long presence in Sri Lankan theatre does not communicate the true state of the art industry in Sri Lanka to the administration. Instead he seems to lick the dirt fallen from Mahinda's table. Personally I admired Jackson for his performance at ''Weda Hamine'' teledrama when I was a teenager but oh God, time has made them mere rascals who does not do any thing for our cuntry except trying to find the linkage between Mahinda and Dutugamunu.</span><br />
<span style="color: #b45f06;"><br /></span><br />
<span style="color: #b45f06;"> What prompted me to write this article, is that the price given for the allocation of theatre Nelum Pokuna in Sri Lanka.It is thousand times expensive for an ordinary artists and even for a famous artist the price tag is not affordable at all.What a insensitive act.Still the web site carries the stage dramas shown in April. What a shame, it seems like bulls rule rather than humans in Sri Lanka. To whome can I compain dear president , this is your theatre with your name given.</span><br />
<span style="color: #b45f06;"><br /></span><br />
<span style="color: #b45f06;"> It seems you were in a hurry to name it with your name rather than having a overview or knowlege about for what this building is built. Please at least, when you , politicians visit China, please visit some of the theatres to see and fee. Ask about the price, cos everything has a price. Otherwise I will make sure to bring this complain to the Chinese who are everywhere these days and easy for me to do so. ( Cos Nelum Polkuna is a gift from Chinese)</span><br />
<span style="color: #b45f06;"><br /></span><br />
<span style="color: #b45f06;"><br /></span><br />
<span style="color: #b45f06;"> <b>Look at this, do believe our dramatists could afford this amount. </b></span><br />
<b><span style="color: #b45f06;"><br /></span></b><br />
<b><span style="color: #b45f06;"><br /></span></b><br />
<b><span style="color: #b45f06;">(http://www.lotuspond.lk/bookings.php)
''Venue Booking
Renting the venue will be Rs. 750,000.00 per show. This will cover a show lasting a maximum of 4 hours. Any additional hours will be charged at Rs. 150,000.00 per hour.
If the venue is reserved for a second showing on the same day, the cost will be Rs. 600,000.00 for the second show. Any additional hours as part of a second showing will also be charged at Rs. 150,000.00 per hour. </span></b><br />
<b><span style="color: #b45f06;"><br /></span></b><br />
<b><span style="color: #b45f06;"><br /></span></b><br />
<b><span style="color: #b45f06;"> Rehearsals and setup </span></b><br />
<b><span style="color: #b45f06;">The venue can be reserved prior to the performance for rehearsals and setup. For the initial 04 hours Rs. 400,000.00(Rs. 100,000.00 per hour) will be charged. If the venue is required for more than 04 hours Rs. 75,000.00 will be charged for each additional hour of usage."</span></b><br />
<span style="color: #b45f06;"><br /></span><br />
<span style="color: #b45f06;"><br /></span><br />
<a name='more'></a><span style="color: #b45f06;">I do not understand why we are not sensible, cos unlike many rich politicians in UK or USA, our politicians have come from ordinary families. All the best mother Lanka.</span>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8835448187748981531.post-5398948559027023912012-02-20T13:13:00.006-08:002012-02-20T13:34:33.633-08:00දොළහක් අනිවාර්යෙන් නැරබිය යුතු විශිෂ්ට නිෂ්පාදනයක්<div><span style="font-size: 100%; "><span >Author: LankaLeaks</span></span></div><div style="font-style: normal; font-variant: normal; font-weight: normal; font-size: 100%; font-family: Georgia, serif; line-height: normal; "><span >Source: LankaLeaks</span></div><div style="font-style: normal; font-variant: normal; font-weight: normal; font-size: 100%; font-family: Georgia, serif; line-height: normal; "><span >Date: 21/02/2012</span></div><div style="font-style: normal; font-variant: normal; font-weight: normal; font-size: 100%; font-family: Georgia, serif; line-height: normal; "><span><br /></span></div><div style="font-style: normal; font-variant: normal; font-weight: normal; font-size: 100%; font-family: Georgia, serif; line-height: normal; "><span><br /></span></div><div style="font-style: normal; font-variant: normal; font-weight: normal; font-size: 100%; font-family: Georgia, serif; "><span style="line-height: 25px;"><img style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;width: 350px; height: 331px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgVJpmSCNdl7xPEJdWSDRoEzPOh2b0vB1xu7lQrDnBDn3S4DrPF3Q-_YGwKQ7_E9juw-s89eWM5qfCOwWNCUBK9XjU1GFkEG0VTINseW85POXyrD3Sk36ZnJjY2zalTmKcbmNB-D_c6rr8/s400/Athula_Pathirana_Dolahak_CD_REV1.jpg" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5711333898718079090" /></span></div><div><div><span><span style="line-height: 25px; "><br /></span></span></div><div><span><span style="line-height: 25px; "><br /></span></span></div><div><span><span style="line-height: 25px; "><br /></span></span></div><div><span><span style="line-height: 25px; "><br /></span></span></div><div><span><span style="line-height: 25px; "><br /></span></span></div><div><span><span style="line-height: 25px; "><br /></span></span></div><div><span><span style="line-height: 25px; "><br /></span></span></div><div><span><span style="line-height: 25px; "><br /></span></span></div><div><span><span style="line-height: 25px; "><br /></span></span></div><div><span><span style="line-height: 25px; "><br /></span></span></div><div><span><span style="line-height: 25px; "><br /></span></span></div><div><span><span style="line-height: 25px; "><br /></span></span></div><div><span><span style="line-height: 25px; "><br /></span></span></div><div><span><span style="line-height: 25px; "><br /></span></span></div><div><span><span style="line-height: 25px; ">ලයනල් වෙන්ඩ්ට් එකේ “දොළහක්” බලන්න ගියා. කට කපලා සෙනග… “ඇඩ්වර්ටයිසින්” “ඉන්ග්ලිෂ් තියටර්” “ජෝන් ද සිල්වා” නළු නිළියන් සහ පොලිටික්කන් හැම කාණ්ඩෙකම කට්ටිය එක ඕඩියන්ස් එකක. “බකමූණා” වගේම තව ජෝක් පොලිටිකල් වැඩක් වෙන්න ඇති කියල මට හිතුණ. නාට්ටිය පටන් ගත්ත. ජූරි කාමරයක් ඇතුලෙ සෙට් එකක්, කොල්ලෙක් විසින් තාත්තාව පිහියෙන් ඇන මරා දැමීමක් </span></span></div><div><span><span style="line-height: 25px; ">ගැන විනිශ්චයකාරවරයාගේ කතාවක් ඇහෙන්න ගන්නවා. ජූරි කාමරේ හිස් පුටු උඩ ඒ ගැන ඒකමතික තීරණයක් අරන් එන්න ජූරියෙ දොලොස් දෙනා කාමරේට එනවා, අම්මට හුඩු…! ඒ නළුවො දොලොස් දෙනා එකට එකතු කර ගත්තෙ කෙහොමද කියල පුදුම හිතුණ. මේ තරම් මෙගා තියෙද්දි කොහොම රිහර්සල් ආවද? ඒ තරං කැපකිරීමක් වත් කරන්න ඉඩක් ඉතුරු වෙලා තිබ්බ එක ගැන ඒ දොළහට රඟපාපු දොලහට මගේ ප්රණාමය!</span></span></div><div><span><span style="line-height: 25px;"><br /></span></span></div><div><span><span style="line-height: 25px;"><br />නාට්ටිය පටන් ගත්තා, මට පරිවර්තන නාට්ටි දිරවන්නෙම නෑ, හිම කබා ඇඳගෙන තොප්පි දාගෙන සිංහලෙන් කතා කර කර ලංකාවෙ වේදිකාවෙ ඒ චරිත කරද්දි මට එන්නෙ අප්පිරියාවක්. ඒ නාට්ටි වල දෙබස් කියන්නෙත් දැදිගම රුද්රිගූ ගේ පරිවර්තන පොත්වල භාෂාවෙන්. ඒත් “දොළහක්” එහෙම තිබුණෙ නෑ, පරිවර්තනයෙන් හරිම සියුම් අනුවර්තනයක් දක්වා අතුල පතිරණ නාට්ය අරගෙන ගිහින් තිබුණ. ඒ වෙනස හරිම සියුම් වෙනසක්, හාඩ්කෝර් වෙනසක් නෙමෙයි. මුලදි නාට්ටියේ රංගනය එහේ මෙහේ යනවා මං දැක්කා, ඩබ්. ජයසිරි වෙන කොහේදෝ තැනකින් දෙබස් පටන් ගත්තෙ</span></span></div><div><span><span style="line-height: 25px;">. ඒත් අටවෙනි ජූරි සභිකයා (මෙයා තමයි ප්රධාන චරිතය) ඊට වෙනස්ම අන්තයකින් රංගනයට ඇතුල් වෙනවත් එක්ක දොළහම බැලන්ස් වෙන්න පටන් ගත්ත.</span></span></div><div><span><span style="line-height: 25px;">ඒක හරිම හොලිවුඩ් ලක්ෂණ තියෙන නාට්යයක්. එකම කාමරයක් ඇතුලෙ ගතවුණත් හරිම ප්ලොට් පොයින්ට් වලදි නාට්ටිය වෙනස් වෙන්න ගත්ත. ඒක ඇමරිකන් පරිවර්තනයක්. ඉස්සර යුරෝපීය පරිවර්තන වලටම ගිය අපේ වේදිකාව වෙනස් වෙලා, දැන් ඇමරිකානු කතා හොයාගෙන යන්න පටන් අරගෙන “දොළහක්” “කලම්බු කලම්බු”වගේ නාට්ටි බලන්න එන ඕඩියන්ස් එකේ මං කලින් කියපු වෙනසට ඒකත් හේතුවක්. නාට්යයේ පෙළත් එක්ක මට ආස හිතුණා දොළහක් මුල් කෘතිය හොයාගෙන යන්න.</span></span></div><div><span><span style="line-height: 25px;"><img src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhkQLt6GJMjPSYJgu5NbafxL85VnWyPW2-byhaJ-6JGxjCNcuqc0i9ASm52fuSFzI0dzLM47AyWyhODY4_N1J45O8H3EKJED76CMV9AbOQL31ZZ5uv61ZPMGi-53Ub1Y2hL5bMbJ2VLb0w/s400/12-Angry_Men_Sidney_Lumet_CD.jpg" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5711333902549859506" style="line-height: normal; float: left; margin-top: 0px; margin-right: 10px; margin-bottom: 10px; margin-left: 0px; cursor: pointer; width: 350px; height: 242px; " /></span></span></div><div><span><span style="line-height: 25px;"><br /></span></span></div><div><span><span style="line-height: 25px;"><br /></span></span></div><div><span><span style="line-height: 25px;"><br /></span></span></div><div><span><span style="line-height: 25px;"><br /></span></span></div><div><span><span style="line-height: 25px;"><br /></span></span></div><div><span><span style="line-height: 25px;"><br /></span></span></div><div><span><span style="line-height: 25px;"><br /></span></span></div><div><span><span style="line-height: 25px;"><br /></span></span></div><div><span><span style="line-height: 25px;"><br /></span></span></div><div><span><span style="line-height: 25px;"><br /></span></span></div><div><span><span style="line-height: 25px;"><br /></span></span></div><div><span><span style="line-height: 25px;">දොළහක් මුලින්ම එන්නෙ 1954 “ටුවෙල් ඇන්ග්රි මෙන්”(Twelve Angry Men) කියල ටෙලි සීරිස් එකක් විදිහට. මේක ලියන්නෙ රෙජිනෝල්ඩ් රෝස්, නාට්යය බලාගෙන යද්දි මට පුදුම හිතුණෙ මේ තරම් වෙනස්කම් ගොඩක් එක්ක රචකයෙක් (රෝස්) වැඩ කරන්නෙ කොහොමද කියන එක. චරිත දොළහක්, ටිකින් ටික වෙනස් වේගෙන යන ජූරි තීරණයක්. ඒ ඇතුලෙ එලියට පුද්ගලික ආත්මීය ස්වභාවයන්, හුඟක් සියුම් දේවල්, කොහොමද මේක ලිව්වෙ?</span></span></div><div><span><span style="line-height: 25px;"><br /></span></span></div><div><span><span style="line-height: 25px;">මේක රෙජිනෝල්ඩ් රෝස් ගේ පුද්ගලික අත්දැකීමක් උඩයි ලියවෙන්නෙ. එයා දවසක යනවා ජූරි සභිකයෙක් විදිහට, එතනදි වෙන වෙනස්කම් දැක්කම රෝස්ට හිතෙනවා මේක මාරයි කතාවකට කියල. ටුවෙල් ඇන්ග්රි මෙන් ලියවෙන්නෙ ඒ විදිහට. ඒත් රෙජිනෝල්ඩ් පුදුම තරම් සමීපව චරිත දිහා බලන්න පුරුදු වෙච්ච කෙනෙක්. උදා විදිහට ටෙලි සීරිස් එකේ අටවෙනි ජූරි සභිකයා මුල් වතාවට මරණයට කැපවුණු කොල්ලා වෙනුවෙන් අඩුම තරමේ පැයක සාකච්ඡාවක් ඉල්ලද්දි, හැම දෙයක්ම මේ තරම් පැහැදිලි නිසාම තමන්ට මේ ගැන සැකයක් තියෙන වග කියද්දි එයාගෙ කටහඬ ඇතුලෙන් වෙව්ලන්න ගන්නවා. (මේ ටෙලි සීරිස් එක මං බලලා නෑ, මං මෙතන කියන්නෙ ඒ ගැන විචාරකයන් පළ කරන අදහස්) ඒක මේ චරිතය නිරූපණය කරපු රොබර්ට් කමින්ග්ස් ගේ සුවිශේෂ දක්ෂතාවයක් විදිහට කතා බහ වෙනවා. අතුලගේ නාට්යයේදිත් අටවෙනි ජූරි සභිකයා “විශ්වජිත් ගුණසේකර”මුලින් කතා කරද්දි අපිට මේ වෙව්ලිල්ල ඇහෙනවා. ටෙලියේ අතිශය සියුම් වුණු මේ වගේ වෙනසක් පවා වේදිකාවට අරන් එන්න පුළුවන් වීම අතුලගේ දක්ෂකම.</span></span></div><div><span><span style="line-height: 25px;"><br /></span></span></div><div><span><span style="line-height: 25px;">ඊට පස්සෙ මේ ටෙලි සීරිස් එක වේදිකාවට එනවා. අතුල පෝස්ටරය පවා ඩිසයින් කරන්නෙ මේ ඔරිජිනල් ස්ටේජ් ප්ලේ එකේ විදිහට. මේක තනිකරම පිරිමි නාට්යයක්. පිරිමි දොළහකගේ කතාවක්, සාක්කි දෙන්න ආපු ගෑණු චරිතයක් ගැන ඇරෙන්න කතාවෙ කොතනකවත් ගෑණු පුළුටක් නෑ. ඒත් නීතිය වගේ තාර්කික කාරණයක් හරහා කියාගෙන යන කතාවක පිරිමි විතරක් ඉන්න එක්ක කොච්චර ගැලපෙනවද? ඒත් රෝස් මේ වේදිකා නාට්යයේ නිෂ්පාදන කීපයක් කරනවා. එයා එකපාරක් “ටුවෙල් ඇන්ග්රි විමෙන්” කියල ගැහැණු ජූරි සභිකයො දොළොස් දෙනෙක් එක්කත් මේ නාට්යය කරනවා, මට හිතෙන්නෙ ඒක වැරදීමක්.</span></span></div><div><span><span style="line-height: 25px;"><br /></span></span></div><div><span><span style="line-height: 25px;">1957දි මේ කතාව සිඩ්නි ලූමේ අතින් චිත්රපටියකට එනවා. ඒ චිත්රපටිය මං බැලූවා. නාට්යයේදී අධිරංගයක් විදිහට එන හැඟීමක් ෆිල්ම් එකේ ක්ලෝස් අප් එකේදි සියුම් තාත්විකත්වයෙන් නිර්මාණය වෙන විදිහ විඳින්න මරු අත්දැකීමක්. 1957 වගේ කාලෙක එකම සෙට් එකක් ඇතුලෙ, එකම නමක් වත් පාවිච්චි නොවී (නම් දෙකක සුළු හුවමාරු වීමක් ඇරණම) ලූමේ කරන මේ ෆිල්ම් එක සිරා වැඩක්. අතුලගේ නිෂ්පාදනය මට දැණුනෙ ෆිල්ම් එකට ගොඩක් ළඟයි වගේ. දොළහක් වේදිකා නාට්යය බලපු හැමෝටම මං කියන්නෙ ටොරන්ට් එක ඩවුන් ලෝඩ් කරලා සිඩ්නි ලූමේ ගේ ෆිල්ම් එකත් බලන්න. [Link] ඊට පස්සෙ 1997දි මේක ආයිමත් ෆිල්ම් එකකට එනවා. විලියම් ෆ්රෙඩ්කින් කරන ඒ වැඩේට 57 දි කරපු එකේ ළඟටවත් එන්න බැරි වෙනවා.</span></span></div><div><span><span style="line-height: 25px;"><br /></span></span></div><div><span><span style="line-height: 25px;">අතුල වේදිකාවට අරගෙන එන්නෙ මේ වගේ ලොකු ඉතිහාසයක් තියෙන වැඩක්. ඒ හින්දම වඩාත් පිරිමැදුණු කෘතියක් කරන්න ඕන තරම් සම්පත් අතුලට තියෙනවා. මේ ප්රොඩක්ෂන් එක වුණත් අඩු වියදමකින් කරන්න පුළුවන් එකක් නෙමෙයි. අතුල ලංකාවෙ මේ මොහොතෙ කලාත්මක වෙළඳ අගයකින් පාවිච්චි කරන්න පුළුවන් ඔක්කොම “තරු” මෙතනදි පාවිච්චි කරනවා. ඒක හොඳ වැඩක්. ඕඩියන්ස් එකක් ගැන අදහස අතුලට තිබුණ එක අගය කරන්න ඕන. ලංකාවෙ වේදිකාවට කෙළවුණෙම මේ අදහස නැති දාර්ශනික මනස්ගාතම වේදිකාවට ආපු එකෙන්. ඒ වගේම ඉන්දික ෆර්ඩිනැන්ඩුගෙ, රාජිතගේ, දැන් අතුලගේ විදිහට ගොඩනැගෙන අලූත් වේදිකාවෙ ආයිමත් චරිත ගොඩක් හැසිරෙන්න ගන්න එකත් විශේෂයක්. වේදිකාව චරිත දෙකෙන් එක චරිතය දක්වා අඩුවෙලා ගිහින් වින්දනය කියන නාමයක් නැති තැනකට වැටිලයි හිටියෙ. දැන් ආයිමත් එකිනෙකට වෙනස් චරිත ගණනාවක විචිත්රත්වය වේදිකාවට එන්න පටන් අරං. ඒක සාධනීය ලකුණක්.</span></span></div><div><span><span style="line-height: 25px;"><br /></span></span></div><div><span><span style="line-height: 25px;">1954 ලියවෙන මේ කෘතිය 2012ටත් විඳින්න පුළුවන් එකක් වීම රෝස් ගේ පරිණතකම ගැන සාක්කියක්. නිශ්චිත කාල වකවානු, දේශපාලන හෝ දාර්ශනික රාමුවල හිර නොවී මේක නීතිය (තර්කය) ඇතුලෙන් ජීවිතය ඇතුලට රිංගන්න කරන නිර්මාණාත්මක උත්සාහයක්. ඒක නිසාම කිසිම රටකටවත්, ජාතියකටවත් සීමා නැති ලොකු පාරාසයක් දක්වා පැතිරෙන්න “කේන්තිකාර පිරිමි දොළහට” පුළුවන් වෙනවා. ඒ කොහොම වුණත් අතුලගේ පරිවර්තනය හෑල්ලූ කරන්න බෑ. ඒක පරිවර්තනයකට වඩා අනුවර්තනයකට කිට්ටු වෙනවා. වේදිකාව උඩ පරාරෝපිත දෙයක් දිහා බලාගෙන ජරාජීර්ණ රසයක් විඳිනවා වෙනුවට අපිට ළඟ දෙයක් එක්ක ළඟ සංවාදයකට යන්න අතුල ඉඩ හදනවා. මං මේ නාට්ය පුරාම දකින සුවිශේෂීම නැත්නම් අතුලට අනන්යම දෙයක් වෙන්නෙ මේ සියුම් කම. ඒක එහේ හෝ මෙහේ කියන අන්ත දෙක අතර වෙනස් තැනක පිහිටන්නෙ. ඒක අලූත් ගණුදෙනුවක්. ලංකාවෙ ගොඩක් නාට්ය විහින් පරිවර්තන තැනකට යන්න ට්රයි කරද්දි, අතුල පරිවර්තනයක් අපේ තැනකට ගේන්න ට්රයි කරනවා.</span></span></div><div><span><span style="line-height: 25px;"><br /></span></span></div><div><span><span style="line-height: 25px;">අපේ කට්ටිය මේක ගන්නෙ ලංකාවෙ අධිකරණය ගැන කතාවක් වගේ හුඟක් පටු තැනකින්. ඒත් දොළහක් කියන්නෙ දේශපාලනය ගැන කතාවක් නෙමෙයි, දේශපාලනයේ දේශපාලනය ගැන කතාවක්. මට අනුව 54දි රෙජිනෝල්ඩ් රෝස් “පර්වර්ට්” නැත්නම් විකෘතිය කියන එක මේක ඇතුලෙ එලියට ගේනවා. ධර්මප්රිය ඩයස්නිරූපණය කරන තමන්ගේ පුතා මරණයට පත්කිරීමට වේදනාත්මක ආශාවකින් පෙළෙන පියා මට අනුව ඒ විකෘතියේ හොඳම ප්රකාශනය. වයසකම ජූරි සභිකයා සතු පැහැදිලි, සංයමයක් සහිත දැක්ම මේ වෙනස කපලා මතු කරනවා. මේක පුතා අතින් නොදැනුවත්ව හෝ අවිඥාණිකව පියා ඝාතනය වීමට එරෙහිව පියා විසින් දැනුවත්ව සවිඥාණකව පුතා මරා දැමීමට සැලසුම් කරන සමාජයක් ගැන යටි පෙළක්. ඒක ඇතුලෙ “ක්රිකට්” “කොටස් වෙළඳපොල” “ඇඞ්වර්ටයිසින්” වගේ ගොඩක් දේවල් එහා මෙහා මාරු වෙන්න පුළුවන්. ඒත් මේ හුඟක් පැහැදිලියි වගේ පේන සැලසුම ප්රශ්න කරන කෙනෙක් ඉන්නවා. ඒ ප්රශ්න කිරීම බාරගන්නවත් පුළුවන් තරම් තැනක ඉන්නෙ ඒ වෙද්දි සීයාවරුන්ගේ වයසට ආපු ජූරි සභිකයා විතරයි. අනිත් අය තමන්ගේ පුද්ගලික අනාරක්ෂිතතා සහ ආශාවන් අතර තීරණ වලට එද්දි ඒ වයස්ගත සාමාජිකයා හුඟක් දේවල් බලාගෙන ඉඳලා තියෙනවා. මට අනුව “දොළහක්” කියන්නෙ නීතිය කියන ස්ථාවරය පිටිපස්සෙ ඇති “පර්වර්ට්” නැත්නම් විකෘතිය ගැන මනුස්ස සංවාදයක්. ඒක දැන් තියෙන දේශපාලනික රාමුවක් ඇතුලෙ නිශ්චිත කරන එකම ආයිමත් අර මැච් එක බලන්න යන්න බලන් ඉන්න ජූරි සභිකයා විසින් කොල්ලා නිවැරදියි කියන එකට එකඟ වීම වගේමයි. ඒක තේරුම් ගැනීම වෙනුවට රාමුවක් තෝරා ගැනීමක්.</span></span></div><div><span><span style="line-height: 25px;"><br /></span></span></div><div><span><span style="line-height: 25px;">රෝස් නාට්යය ඉවර කරන්නෙත් දොළහක් ඉවර වෙන්නෙත් එකම තැනකින්. ඒ තාත්තා පුතා ගැන ඇති තමන්ගේ වෛරය පිළිබඳ ආත්මීය පශ්චත්තාපයකට යන තැනින්. ඒක 54දි සෙට් වුණාට 2012 වෙන්ඩ්ට් එකේදි මට අවුලක් දැනුනා. හුඟක් පරණ තැනක්. පෝය නාට්යයක අවසානයක් වගේ. මට අනුව මේ යතාර්ථවාදී අවසානය පහුවෙලා හුඟක් කල්. මේ විපරීතය මෙබඳු වටහාගැනීමේ අවසානයක් කරා යයි කියන බලාපොරොත්තුව 54දි තියෙන්න පුළුවන් වුණාට මේ වෙද්දි ඒක එහෙම නෙමෙයි කියල ඔප්පු කරලා ඉවරයි. මේ අවසානයත් එක්ක නාට්යය ගොඩක් බැස්සා.</span></span></div><div><span><span style="line-height: 25px;"><br /></span></span></div><div><span><span style="line-height: 25px;">ඒ වගේම ඩබ් ජයසිරි ඕඩියන්ස් එකේ විසිල් එකට තමන්ගෙ ටෙම්පො එක උස්පහත් කරන්න ගන්න එක හුඟක් අවලස්සනට පෙණුන. ඒක නාට්යයේ රිද්මය අවුල් කරනවා. ගිහාන් ඩි චිකේරා මුඩුක්කුවෙන් ආපු කොල්ලගෙ චරිතයට කොයි විදිහෙකින්වත් සාධාරණයක් කරන්නෙ නෑ. ලක්ෂ්මන් මෙන්ඩිස් කල්පනා කරනවා වගේ වේදිකාව ඉස්සරහට ඇවිත් උඩ බලන් ඉද්දි එයා නිකංම හිටගෙන ඉන්නවා විතරයි කියල නිතර පේනවා. මේ විදිහට සීරියස් විදිහට නිකං බලාගෙන ඉන්න එක අපේ නළුනිළියන්ට තියෙන සම්භාව්ය රෝගයක්. මේ වගේ බලා ඉඳීමකදි පේ්රක්ෂකයාට දැනෙන්න ඕන එයාගෙ ඇතුලෙ සිද්ද වෙන මානසික පෙරළිය. වේදිකාව ඉස්සරහ ලයිට් එකක් යටට එයාව පේන්නෙ සාත්වික අභිනයන්ට පවා වැඩි ඉඩක් හදන්න. ඒත් ලක්ෂ්මන් මේකෙන් ප්රයෝජනයක් ගන්නෙ නෑ.</span></span></div><div><span><span style="line-height: 25px;"><br /></span></span></div><div><span><span style="line-height: 25px;">ඒ කොහොම වුණත් දොළහක් බලලා එලියට එද්දි මට දැණුනෙ පරිපූර්ණ හැඟීමක්. නිකම් විනෝදාස්වාදී නාට්යයක් බලලා එද්දි දැනෙන හිස්කම වෙනුවට ඔළුවට වින්දනයක් (බ්රේන් එකක්) ඒ පැය දෙක පුරා අතුල අරගෙන ආවා. ඒ රසය ලංකාව ඇතුලෙ ගොඩ කාලයකට නොදැණුන රසයක්. මං දොළහට කැමති ලොකුම හේතුව ඒකයි. ඒක මොළේ කිතිකැවිලා එන ත්රිල් එකක්.</span></span></div><div><span><span style="line-height: 25px;"><br /></span></span></div><div><span><span style="line-height: 25px;">ඒ පරිපූර්ණ අත්දැකීමට අතුලට පහක් දාන්න ඕනි!!!</span></span></div><div><span><span style="line-height: 25px;"><br /></span></span></div><div style="color: rgb(37, 35, 36); font-family: Georgia, serif; font-style: normal; font-variant: normal; font-weight: normal; line-height: 25px; font-size: 100%; "><br /></div></div><div style="font-family: Georgia, serif; font-size: 100%; font-style: normal; font-variant: normal; font-weight: normal; "><div id="wrapper" style="margin-top: 0px; margin-right: auto; margin-bottom: 0px; margin-left: auto; padding-top: 0px; padding-right: 0px; padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; width: 960px; background-color: rgb(242, 242, 242); "></div></div>Unknownnoreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-8835448187748981531.post-60627801165995771252011-12-14T01:48:00.000-08:002011-12-14T01:53:52.329-08:00රාජ්ය ළමා නාට්ය උළෙලේ සම්මාන 6 ක් දිනූ නුවන්ගේ මිතුරෝ<p style="background-color: rgb(255, 255, 255); "></p><p><span class="Apple-style-span" >Author: Udesha Sajeewa Gamage</span></p><p><span class="Apple-style-span" style="font-family: 'Times New Roman'; font-size: medium; " >Source: Divaina</span></p><p><span class="Apple-style-span" >Date:11/12/11</span></p><p><span class="Apple-style-span"><br /></span></p><p><span class="Apple-style-span">නාට්යයේ නිෂ්පාදක</span></p><p><span class="Apple-style-span">සොඳුරුට වයස අවුරුදු 13 යි</span></p><p><span class="Apple-style-span">සම්මාන හයෙන් තුනක්ම</span></p><p><span class="Apple-style-span">තාත්තාට, අම්මාට හා පුතාට</span></p><p><span class="Apple-style-span">ළමා නාට්ය කලාව පිළිබඳව තවමත් අපේ රටේ වැඩි අවධානයක් යොමු වී නැති මොහොතක, එය ප්රවර්ධනය කිරීමෙහිලා වැඩි වෙහෙසක් දරන නාට්යකරුවන් බොහොමයක් ඇගයීමකට ලක් කළ යුතු යෑයි විශ්වාස කරමු.</span></p><p><span class="Apple-style-span">ළමා නාට්ය යන සංකල්පයෙහි ඇති වැදගත්කම ජනතාව අතරට යා යුත්තේ ඇයි? යන්නට හොඳම පිළිතුර වන්නේ, දරුවන්ගේ හදවත් තුළට හොඳින් කාවැද්දිය හැකි අයුරින් යමක් ඉදිරිපත් කළ හැකි මාධ්යයක් ලෙස ළමා නාට්ය බොහෝ සෙයින් වැදගත් බවය.</span></p><p><span class="Apple-style-span">පාලිත ලොකුපෝතාගම මේ බව තදින්ම අදහන්නෙකි.</span></p><p><span class="Apple-style-span" style="font-family: 'Times New Roman'; font-size: medium; ">ගිරිඋල්ලේ පිහිටි ළමා හා යොවුන් නාට්ය පර්ශදය මගින් ඉදිරිපත් කරන ලද "නුවන්ගේ මිතුරෝ සත්දෙනා" නාට්යය පසුගිය රාජ්ය ළමා නාට්ය තරගාවලියේදී සම්මාන හයක් දිනා ගැනීමට සමත් විය. මේ දරුවන් වෙනුවෙන් විශාල මෙහෙවරක් ඉටුකරනු ලබන ළමා හා යොවුන් නාට්ය පර්ශදය මෙහෙයවනු ලබන්නේ "පාලිත ලොකුපෝතාගමයි." පාලිත වසර එකොළහට ආසන්න කාලයක් සිය පර්ශදය මගින් මේ කාර්යයෙහි නියෑළී සිsටින්නේ ගිරිඋල්ල වික්රමශිලා විදුහලේ නාට්ය ආචාර්යවරයා ලෙස කටයුතු කරන අතරවාරයේමය.</span></p><p><span class="Apple-style-span" style="font-family: 'Times New Roman'; font-size: medium; ">"නුවන්ගේ මිතුරෝ" නාට්ය සඳහා පාලිත සම්මාන හයක් දිනාගැනීමට සමත් වන්නේය. එහි පිටපත රචනා කර ඇත්තේ පාලිත ලොකුපෝතාගම විසින් වන අතර නාට්ය නිෂ්පාදනය කර ඇත්තේ පාලිතගේ පුතු වන "සොඳුරු ලොකුපෝතාගමයි". නාට්යයේ සංගීතය සපයා ඇත්තේ වික්රමශිලා විදුහලේ සංගීතාචාරිනී පාලිතගේ ප්රිය බිරිඳ ලංකා කුමාරි කරුණාරත්නයි.</span></p><p><span class="Apple-style-span" style="font-family: 'Times New Roman'; font-size: medium; ">ළමා නාට්යයකට සම්මාන හයක් හිමිවන අතරවාරයේ එම සම්මානයන්ගෙන් තුනක්ම එකම පවුලේ තිදෙනකුට හිමිවීමත් සුවිශේෂය.</span></p><p><span class="Apple-style-span" style="font-family: 'Times New Roman'; font-size: medium; ">නාට්යයේ නිෂ්පාදක "සොඳුරු ලොකුපෝතාගම" තවමත් 8 වසරේ ඉගෙනුම ලබන දරුවෙකි. ඔහු 13 හැවිරිදි වියෙහි පසුවන්නේය. මේ පිළිබඳව දැනෙන හැඟීම කෙබඳුදැයි විමසූ විට සොඳුරුගේ පිළිතුර වූයේ ඉතාම සරල එකකි.</span></p><p><span class="Apple-style-span" style="font-family: 'Times New Roman'; font-size: medium; ">"මම පොඩි කාලේ ඉඳලා මේ නාට්යයත් එක්ක හිටියා. ඒකට මට ලොකු හයියක් වුණේ මගේ තාත්තා. මම මේ නාට්ය නිෂ්පාදනය කරද්දී මට එතරම් ගැටලුවක් මතුවුණේ නෑ. විශේෂයෙන් නාට්යයට සහභාගි වූ අනෙක් පිරිසත් මට හොඳ සහායක් ලබා දුන්නා.</span></p><p><span class="Apple-style-span" style="font-family: 'Times New Roman'; font-size: medium; ">"සොඳුරු" ඉතා සොඳුරු ලෙස සිය ජයග්රහණයේ සතුට අප සමඟ බෙදා හදා ගත්තේය.</span></p><p><span class="Apple-style-span" style="font-family: 'Times New Roman'; font-size: medium; ">ඉතා කුඩා වියෙහිදීම ළමා නාට්යයක් නිෂ්පාදනය කර ඊට සම්මාන හිමිකර ගැනීම විශේෂත්වයක් වන නිසාම ළමා නාට්යය පිළිබඳව "සොඳුරු" සිතන්නේ කවරක්දැයි අපි විමසුවෙමු.</span></p><p><span class="Apple-style-span" style="font-family: 'Times New Roman'; font-size: medium; ">ළමයින්ට ගැළපෙන ළමයින්ගේ සිත්ගත් කතා තේමාවකින් යම් පූර්වාදර්ශයක් ලබාදිය හැකි නිර්මාණයක් හැටියටයි, මම ළමා නාට්ය දකින්නේ.</span></p><p><span class="Apple-style-span" style="font-family: 'Times New Roman'; font-size: medium; ">සොඳුරු පවසන්නේය. ඒ සරල පිළිතුර තුළ කෙතරම් ගැඹුරු අරුතක් ගැබ්ව ඇත්දැයි විමසා බැලිය යුත්තකි.</span></p><p><span class="Apple-style-span" style="font-family: 'Times New Roman'; font-size: medium; ">සොඳුරු සිය දක්ෂතාවන් සහජයෙන්ම උරුම කරගත්තක් සේම, මවගේ හා පියාගේ හුරුව නිසාම නිරන්තර අභ්යාසයක් ලෙස ප්රගුණ කරන්නේය.</span></p><p><span class="Apple-style-span" style="font-family: 'Times New Roman'; font-size: medium; ">"මේ නාට්යයේ මට ලබුණු "නුවන්" කියන චරිතය බොහෝම සෙල්ලමට කැමැති, ඉගෙනීමට හා වැඩ කරන්නට අකමැති චරිතයක්. මේක ටිකෙන් ටික වෙනස් වෙලා. "නුවන්" ඉගෙන ගන්න, වැඩ කරන්න ආශා කරනවා. මට මගේ පියා, මේ චරිතය ඉස්මතු විය යුතු ආකාරය ගැන පැහැදිලි කරලා දුන්නා. හැබැයි ඒක මට අභියෝගයක් වුණා. මීට කලින් මම කරලා තියෙන චරිතවලට වඩා මෙය වෙනස් චරිතයක්."</span></p><p><span class="Apple-style-span" style="font-family: 'Times New Roman'; font-size: medium; ">සොඳුරු කියන්නේය. සොඳුරුට සිය අධ්යාපන කටයුතුවලදී සේම නාට්යකරණයේදීද "බොහෝ දේ" කරන්නට අවශ්යව ඇති බව කතාබහේදී කියවිණි. ඊට ඔහු තුළ ඇති නිසඟ කුසලතාව පිළිබඳව සොඳුරුගේ මව කියන්නේ මෙබන්දකි.</span></p><p><span class="Apple-style-span" style="font-family: 'Times New Roman'; font-size: medium; ">"පුතාට පොඩි දවස්වල ඉඳලා මේ ආභාශය තිබුණා. නිවසේදී පාසලේදී අනිත් අය අතරින් කැපී පෙනෙන චරිතයක් බවට පුතා පත්ව සිටියා. හැබැයි පුතා කිව්වා වාගේම මේ චරිතය එයාට යම් තරමක අභියෝගයක් වුණා. මොකද නාට්යයේ මුල ඉඳලා අවසානය වන තෙක්ම එයා වේදිකාවේ රැඳිලා ඉන්න ඕන අවස්ථා වැඩියි. එතකොට නාට්යයක් නිෂ්පාදන කරන ගමන්, ඔහු චරිතයටත් සාධාරණය ඉෂ්ට කළා කියන එක ඔප්පු වෙනවා. එයාට හොඳම නිෂ්පාදකයාටත්, හොඳම නළුවාටත් හිමි සම්මාන හිමිවීමෙන්ම."</span></p><p><span class="Apple-style-span" style="font-family: 'Times New Roman'; font-size: medium; ">ඇය කියන්නීය. එපමණකුදු නොව, ඒ දක්ෂතාව තමාගේ පුතුට පමණක් නොව රටේ බොහෝ දරුවන්ට ද උරුම වියයුත්තක් බව ඇය කියන්නීය.</span></p><p><span class="Apple-style-span" style="font-family: 'Times New Roman'; font-size: medium; ">"අපේ දරුවා විතරක් නොවෙයි, රටේ දක්ෂතාවන් තියෙන තවත් බොහෝ දරු දැරියන් ඉන්නවා. නමුත් ඒ අයට බොහෝ වෙලාවට සිද්ධ වෙන්නේ හරිහැටි තමන්ගේ දක්ෂතාවක් එළිදක්වන්න මගක් නැති වීමයි."</span></p><p><span class="Apple-style-span" style="font-family: 'Times New Roman'; font-size: medium; ">ඊට ඌනපූර්ණයක් එකතු කරමින් "පාලිත" පවසන්නේ අපේ රටේ මුල් කාලයේ ඉඳලම ළමයින් වෙනුවෙන් නාට්ය කරනවාය කියන තැන හිටියාට එහෙම වටපිටාවක් නියමාකාරයෙන් ගොඩනැගුණු බවක් පේන්න නෑ. ඒකට හරි ප්රේක්ෂකාගාරයක් ගොඩනැගුණු බවක් පේන්න නෑ. නමුත් ඒ අවශ්යතාව දරුවන් තුළ මතුවී තිබෙන බව රාජ්ය ළමා නාට්ය උළෙල බලන ඕන කෙනකුට තේරෙනවා."</span></p><p><span class="Apple-style-span" style="font-family: 'Times New Roman'; font-size: medium; ">ළමා නාට්යවලට අවශ්ය "හොඳම" වටපිටාවක් සකස් කරන්නට අවධානය යොමුවිය යුතු අතර කල්පනා කරන්නේ නම් "සොඳුරු" වැනි තවත් බොහෝමයක් දරුවන්ගේ වෑයම සොඳුරු කරන්නක් විය හැකිය.</span></p><p><span class="Apple-style-span" style="font-family: 'Times New Roman'; font-size: medium; ">උදේශ සංජීව ගමගේ</span></p><p style="font-family: 'Times New Roman'; font-size: medium; "><br /></p><p></p>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8835448187748981531.post-86160486091259394032011-12-14T01:34:00.000-08:002011-12-14T01:44:08.930-08:00A layman’s view of Sarachchandra’s "SinhabahuNatakaya"<div><span class="Apple-style-span"><span class="Apple-style-span" style="line-height: 20px; " >Author: Bandu de Silva</span></span></div><div><span class="Apple-style-span"><span class="Apple-style-span" style="line-height: 20px; " >Source: Island</span></span></div><div><span class="Apple-style-span"><span class="Apple-style-span" style="line-height: 20px; " >Date:13/12/11</span></span></div><div><span class="Apple-style-span"><span class="Apple-style-span" style="line-height: 20px; "><br /></span></span></div><div style="text-align: center;"><span class="Apple-style-span"><span class="Apple-style-span" style="line-height: 20px; "><br /></span></span></div><div><img alt="article_image" src="http://www.island.lk/modules/modPublication/article_title_images/410903156sinhaba.jpg" style="text-align: center;margin-top: 0px; margin-right: 0px; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; padding-top: 10px; padding-right: 10px; padding-bottom: 10px; padding-left: 10px; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; line-height: 19px; background-color: rgb(255, 255, 255); float: left; " /><span class="Apple-style-span"><div><br /></div><div><br /></div><div><br /></div><div style="text-align: center;"><br /></div><div><br /></div><div><br /></div><div><br /></div><div><br /></div><div><br /></div><div><br /></div><div><br /></div><div><br /></div><div>When I read the appreciation by my friend Prof. KNO Dharmadasa of Sarachchandra’s Sinhabahu Natakaya, two thoughts crossed my mind. One was whether there was space left for any additional remark, not to speak of a counter point; the second point was why there was no reference, even distantly, to the present day performances of the Natakaya.</div><div><br /></div><div>A colleague who does research at the library which I visit answered the latter. She said of the theatre, "Today, it is mudalali-business." I agreed with her. Everything is costly these days. So Sinhabahu today is not for the Open Theatre or for the folk of Uda Peradeniya to join in. It has become entertainment for the elite. The post-war saga. Let us see how it is going to be when the new Centre for Performing Arts opens in a few days.</div><div><br /></div><div>I was happy when I saw Leo Fernando’s short response to KNO’s article in The Island recently. That remark gives me an opening to make some comments. Even in Sarachchandra’s earlier natakaya, Maname, one cannot forget the role played by Charles Silva Gurunnanse of Balapitiya, who was later completely forgotten. No one has recorded this old Nadagam Gurunnanse’s help in transforming Sarachchandra’s work. So, it is Sarachachandra all the way like many other things in Sri Lanka. Gurunnanse was an unhappy man in his later years I was told. I remember that he himself produced a natakaya, a short version as Sarachchandra did. Paragahatota near Ambalangoda which produced these excellent men was an amazing village where one found everything about folk culture. That is a place that should have got into the pages of cultural history of the island. I hope the Southern Provincial Council will do something about it. No one seems to have made a comparative study of Maname Nadagama with Sarachachandras’s Maname Natakaya either, but I remember the University Librarian K. D. Somadasa showing me the manuscript in the Peradeniya University Library.</div><div><br /></div><div>I wonder whether Sarachchandra meant his natakaya to be an elitist affair. I was not much of a theatre man, not of the Peradeniya school anyway, though in Colombo I spent much time with Sarachchandra assisting him marginally when he was rehearsing Pabavati. I remember the others who helped him likewise. Gunasena Galappatti is no longer with us. Daniel Mutumala, who was in the cast migrated to New Zealand and I do not know the whereabouts of Dingiri Banda, who played the role of Kusa.</div><div><br /></div><div>I kept away from Sarachchandra after we moved to Peradeniya and started on his new natakaya, Maname. I returned to Colombo once with Sarachchandra in his green Volkswagen for a show of the same play. Pabavati was really a ‘paper and scissors’ job. [Background] singing was done by Amaradeava like in new Sinhalese films of the time. I remember Dingiri Banda just opening his mouth pretending to be singing Kusa’s lament "Sondure…..Sondure// Oba netimata –raja sepakumata- enu ma wetata…." A Pote Guru was introduced as an afterthought. Devar Suryasena was contacted and he willingly accepted the role.</div><div><br /></div><div>In the village I grew up, nadagams were staged from time to time under the direction of Charles Silva Gurunnanse, who was to later guide Sarachachandra and play the Maddala in his natakayas. It is just as well that Sarachchandra discovered new ‘educated’ talent at the university. That itself, perhaps, helped break new ground with an educated cast. Besides, the village nadagama and other forms of entertainment of the Paragahatota Circle near Ambalangoda during my younger days, there were the pre-Independence plays by the Jayamannas and others enacted with the old Tower Hall cast performed at Laxmi Theatre at Ambalangoda. As a student I remember watching the ‘Colombo Dram Soc’ or ‘Colombo Players’, something like that, rehearsing Shakespeare’s plays at St. Peters College when our Vice Principal Hubert Silva brought us there.</div><div><br /></div><div>Charles Gurunnanse’s village cast consisted mainly of workers who had had very little education. I recall that a number of cinnamon peelers formed the cast in those nadagams. I could hear them practising their songs. I still recall the man who played the role of Ajatasattu – a swarthy, tall, young man with white teeth turned reddish from chewing beetle leaves. I could not believe when I saw him on the raised open-air stage under the gas lamp dancing, moving from one side to the other in regal movements singing his song. I still remember his mantle adorned with replicas of hooded-cobras which enhanced the character he was playing.</div><div><br /></div><div>I wonder what difference it would have made to Sarachchandra’s natakayas if their casts had come from grass-root level like that. Perhaps, they would not fit into Sarachchandra’s scheme. KNO or any other scholar has not raised this issue. Hasn’t the average villager been deprived of a source of entertainment by an elitist cultural intrusion? I saw a reverse trend in Communist China, where the Peking Opera was taken to work sites. The fabulous celebrity Mai-Lang-Feng, who played the female role in my days in Beijing, was downgraded by the Red Guards later. In Paris, I followed a course on the French drama and had the opportunity to visit the Opera and other theatres in the Capital and other cities including ‘Punchi theatres’ and earlier, viewing many dozens of Peking Operas during my four year stay in China.</div><div><br /></div><div>I think I am getting into difficult ground raising the fundamental question: For whom is the theatre meant? Tower Hall plays were for the Colombo middle class. As KNO observes, it was rarely that anyone from the elite class patronized them. Even at Peradeniya when Sarachchandra was rehearsing one of his plays, KNO says one stranger looked through the door of the Arts Theatre in Peradeniyafor a few minutes and said "Sarachchandra, eh" and went away!</div><div><br /></div><div>KNO speaks of rasikas. They are not the ordinary audience who come to see a play but who come for a deep appreciation. Could they be found among the village folk? I do not consider myself a rasika but I like to share a few thoughts here. I cite three points where, I believe, the emotional content in Sarachchandra’s version is having its peak effect.</div><div><br /></div><div>Firstly, it is the point where, speaking of attachment of the parents, KNO claims that Sarachchandra has explained in Pin ethi SarasaviVaramak Denne that he drew inspiration for the story from Mahavagga (Vinaya text) about the attachment of the parents (father) to the children (son). That is from Suddhodana’s lament over Siddhartha leaving the household, Nanda’s and Rahula’s ordination by the Buddha without the consent of parents. It seems to me, however, speaking of a parallel between the emotion of paternal attachment in the Mahavagga account and his Sinhabahu story is an exaggeration. I see no parallel beyond the usefulness of the wording Sarachchandra has taken from the Mahavagga account (when expressed in Sinhalese). Even these words come only through Pote Guru and not through the interaction of the characters through their dialogues/songs. Dharmadasa quotes the Pote Guru (in English translation) as follows:</div><div><br /></div><div>"Love for the child penetrates the muscle; vein and skin</div><div><br /></div><div>Goes in search of the bones, enters the bones</div><div><br /></div><div>Rests on the bone marrow and brings eternal pain."</div><div><br /></div><div>These are, no doubt, emotion–creating words for the local audience. The Pote Guru, in fact, prepares the audience for the events to follow by creating the environment for [enhancing] the emotions.</div><div><br /></div><div>However, as I see, responses of the animal and Suddhodana represent two different emotional situations. Whether it actually happened like that or not, Suddhodana responds like a cultivated human being whereas the lion displays animal behaviour. There is no space to draw a parallel between the two situations. But, the animal reacts kindly and affectionately when he sees his son forgetting that the latter had come to harm him. These can be seen as ‘character conflicts’ that KNO points to.</div><div><br /></div><div>In my view, a point that the Bhikkus compiler of the original story in the chronicles intended to infuse into the hearer’s mind was not so much the strength of paternal love even on the part of the brute but the evil consequences of anger; and above it, the consequences of ‘attachment.’ It is only after the brute displays anger and intends to harm him that Sinhabahu’s arrow finally pierces him. But behind all that is the ‘attachment.’ That was the lesson that runs through almost all the chapters in the Mahavamsa accounts. That is the moral in the Chronicler version.</div><div><br /></div><div>What is important is to see that Sarachchandra is introducing something not so explicitly present in the original text of the chronicles but which a discerning rasika could still come to terms with to some extent in his/her own way reflecting on the son killing the father. There is again a different moral in that original story which the original compiler of the story was introducing. That is the filial duty being superseded by other considerations which the compiler of the chronicle was interested in. That is the story of arrival of royalty in the island. (‘Narindagamanam’ as the Dipavamsa says). Here the ‘Kstriya dharma’ of ‘duty of the kstriya’ dominates over filial duty. One is reminded of Krishna’s advice to Arjuna in Bhagavadgita. Arjuna fights shy of going to war with his kith and kin. Krisna prevails on him saying "It is the duty: thine is the duty" [of the Ksatriya to kill].</div><div><br /></div><div>Here I see the compiler of the original story being mindful of the "kstriya quality" of the progenitor of the Sinhala race [of readiness to kill] to protect his subjects [as Yuvaraja] rather than upholding the [old] virtue of filial duty. The latter aspect of filial duty remains suppressed not only in the narration of the original story but also subsequently. For example, in the Mahavamsa, later, the same compiler says Sinhabahu became "Sinhala" because he killed the lion" (Sihabahunarindo so sihamadinnavaiti Sihalotenasamb andhaetesabbevasihala (Mahavamsa: 7:42). The situation is much clearer in Dhampiya Atuva Getapadaya, which says: "… helahayanukiseniyath Sihabahu raja sihakumarasihalanamvi. ‘Sihamlunavait’i Sihalo. Vide kumaru e ohudarubevin ‘Sihala’ nam vi….." (How was Sihala derived? King Sinhabahu killed a lion became Sihala. Prince Vijaya got the name Sihala because he was his son).</div><div><br /></div><div>It is the killing of the lion that is highlighted as a point of ‘valour’. So ‘Sihalas’ are so named not because they are ‘descendants’ of the ‘son’ of the lion but ‘killer’ of the lion. The chronicler also deviates here from the Buddhist ethos about the crime of parricide in preference to the wider Hindu idea of ‘duty’ [of the Kstriya] contained in Bhagavadgita.</div><div><br /></div></span></div>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8835448187748981531.post-51567871002576804382011-12-01T01:53:00.000-08:002011-12-01T01:54:55.728-08:00Dance Theatre of Sri Lanka - Kapila Palihawadana<iframe width="420" height="315" src="http://www.youtube.com/embed/YA7MP_NiR4c" frameborder="0" allowfullscreen=""></iframe>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8835448187748981531.post-24203977964540052272011-12-01T01:50:00.000-08:002011-12-01T01:51:32.878-08:00Sri Lankan Theatre & Dance<iframe width="420" height="315" src="http://www.youtube.com/embed/A7GRqdLxoto" frameborder="0" allowfullscreen=""></iframe>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8835448187748981531.post-33079999685081430042011-11-07T16:28:00.000-08:002011-11-07T16:31:56.944-08:00එදා දෙටු වැද්දා මමයි - ජ්යෙෂ්ඨ පරිපාලන නිලධාරි ලයනල් ප්රනාන්දු<span style="color: rgb(255, 0, 0);">Author: Buddhini Jayawardena</span><br /><span style="color: rgb(255, 0, 0);">Date:03/11/2011</span><br /><span style="color: rgb(255, 0, 0);">Source: Sarasaviya</span><br /><br /><table style="font-family: 'Malithi Web'; letter-spacing: normal; orphans: 2; text-indent: 0px; text-transform: none; widows: 2; word-spacing: 0px; background-color: rgb(252, 232, 233);" border="0" cellpadding="0" cellspacing="0" width="100%"><tbody><tr><td style="border-width: 1px; border-bottom: 1px solid rgb(0, 0, 0);" align="right"><br /></td></tr><tr><td class="news" style="font-size: 10pt; color: rgb(51, 51, 51); margin-top: 0px; margin-bottom: 0px; padding-left: 5px; padding-right: 5px; text-align: left;" valign="top"><p><br /><img src="http://www.sarasaviya.lk/2011/11/03/LIONEL-FERNANDO-02.jpg" id="id8678944644052535" height="236" align="right" border="1" width="300" />ලයනල් ප්රනාන්දු යැයි කියූ විට එක්වරම අපේ මතකයට නැඟෙන්නේ මෙරට කීර්තිමත් සිවිල් සේවා නිලධාරියකු පිළිබඳවය.</p><p>දේශීය ආදායම් පාලක නිලධාරියකු ලෙස තම රාජකාරි දිවියට පිවිසි ඔහු ලංකා නැව් සංස්ථාව, ජාතික රක්ෂණ සංස්ථාව, එක්සත් ප්රවෘත්ති පත්ර සමාගම ඇතුළු ආයතන රැසක මුල් පුටු හොබවා තිබේ.</p><p>යාපනය දිසාපතිවරයා මෙන්ම උතුරු - නැගෙනහිර ආණ්ඩුකාරයා ද වූ ඔහු පණස් වසකට අධික කාලයක් මුළුල්ලේ සිය ශූර පරිපාලන ඥාණය මෙහෙයවමින් රටට, දැයට ඉටු කළ සේවාව සුවිසල්ය. මැලේසියාව, නෙදර්ලන්තය, ප්රංශය වැනි රටවල ශ්රී ලංකා තානාපතිවරයා ලෙසින්ද රාජතාන්ත්රික සේවයේ නිරත වූ ඔහු වර්තමානයේ විවේකීව සිය සැඳෑ සමය ගත කරයි. නමුදු ඔහු ප්රතිභාසම්පන්න නළුවකු බව දන්නේ ටික දෙනෙකි. අතීතයට දිව යන ඒ මතකය නතර වන්නේ 1956 තරම් ඈතකය. ඒ මෙරට වේදිකා නාට්යය වංශයේ මහා සම්ප්රදාය සනිටුහන් කළ මහාචාර්ය එදිරිවීර සරච්චන්ද්රයන්ගේ ‘මනමේ’ නාට්යය පසුබිම් කර ගනිමිනි. ‘මනමේ’ ප්රථම වැදි දෙටු භූමිකාව රඟපෑවේ අප පෙර කියූ ලයනල් ප්රනාන්දුමය. ඒ අතීත මතකය ඔහු මෙලෙස වර්තමානයට කැඳවා එන්නේ මහත් වූ සොම්නසකිනි.</p><p>1956 වසරේ තමයි මම පේරාදෙණිය සරසවියට ඇතුළු වුණේ. අපි ඒ කාලේ පදිංචි වෙලා හිටියේ මහනුවර අම්පිටිය කියන කුඩා ග්රාමයේ. එහි රෝමානු කතෝලික විද්යාලයෙන් මූලික අධ්යාපනය ලබලා එතනින් සාන්ත සිල්වෙස්තර විද්යාලයට ගිහින් තමයි මම විශ්ව විද්යාලයට ආවේ. මගේ පාසල් සගයන් තුන් දෙනෙකු සමඟ වසර තුනක කලා පාඨමාලාවක් හදාරන්නයි මම සරසවියට බැඳුණේ.</p><p><b>පාසල් වියේ පටන් කලාවට ඔබේ ඇල්මක් තිබුණා?</b></p><p>ඔව්. පාසල් දෙකේදීම සංගීත හා නාට්යය කටයුතු වලට මම සහභාගි වෙලා තිබුණා. සිනමාවටත් බොහොම ලැදියාවක් තිබුණා. හින්දි චිත්රපට, කව්බෝයි චිත්රපට තමයි ඒ කාලේ මම වැඩියෙන් නැරඹුවේ. විශ්ව විද්යාලයේදීත් ඒ පුරුද්ද එහෙමම තිබුණා. ඉතින් මම උපාධියට හැදෑරුවේ සිංහල, ඉතිහාසය සහ අර්ථ ශාස්ත්රය කියන විෂයයන්.</p><p><img src="http://www.sarasaviya.lk/2011/11/03/MANAME-SINHA-07.jpg" id="id08991595474071801" height="341" align="left" border="1" width="200" />මට මතකයි සිංහල සාහිත්යය අපට ඉගැන්නුවේ මහාචාර්ය සරච්චන්ද්රයන්. විශ්ව විද්යාලයේ එවකටත් තිබුණා ඉංග්රිසි නාට්යය සංගමයක්. පසුව සිංහල අංශයටත් එවැනි නාට්යය සංගමයක් පිහිටුවා ගත්තා. එහි ප්රථම සභාපතිවරයා වුණේ විමල් නවගමුව කියලා ජ්යෙෂ්ඨ උපාධි අපේක්ෂකයෙක්. එහි මූල්ය කටයුතු සඳහා උපදේශකත්වය ලබා දුන්නේ මහාචාර්ය කාල් ගුණවර්ධන. එතුමා ඉතිහාසය පිළිබඳ මගේ ගුරුවරයා. කේ. ඩී. ඩබ්ලිව්. පෙරේරා තමයි භාණ්ඩාගාරික වෙලා හිටියේ. අනෙක් සාමාජිකයන් සියල්ලමත් නාට්යය කලාවට ලැදියාවක් දක්වපු අය.</p><p><b>වඩාත් සමීපයෙන් සරච්චන්ද්රයන් ඇසුර ඔබට ලැබෙන්නේ මම හිතන්නේ මේ අවධියේදී?</b></p><p>සරච්චන්ද්රයන් සිංහල සාහිත්ය අපට ඉගැන්නුවේ නාට්ය කලාවටත් මුල් තැනක් දීලා. මම දැනගෙන හිටියා එතුමා මේ නාට්යය කලාව ගැන ලොකුª උනන්දුවක් තිබුණ කෙනෙක් වග. ඒ කාලේ විශ්ව විද්යාලයේ බොහෝ නාට්යය කෙරුණේ ඉංග්රීසි අනුවර්තන. ඉංග්රීසි භාෂාව පිළිබඳ මහාචාර්යවරයා වූ ලුඩවයික් රුසියානු නැතිනම් යුරෝපීීය නාට්ය විශේෂයෙන්ම ගෝලියන්, චෙකොෆ් වැනි අයගේ නාට්යය කරන්නට යෙදුණා. මේ බොහොමයක් ප්රහසන නාට්යයයන්. ඒ අනුසාරයෙන් තමයි ඔය ‘කපුවා කපෝති’, ‘වෙද හටන’ වැනි නාට්යය නිර්මාණය වුණේ. සරච්චන්ද්ර, ඒ. පී. ගුණරත්න වැන්නවුන් පවා මෙසේ ඉංග්රීසි නාට්යය සිංහලට පරිවර්තනය කළා. ජුබාල් කියන විදෙස් නාට්යවේදියා තමයි ‘වෙද හටන’ කළේ. ඒක ඒ කාලේ ඉතාමත් ජනප්රිය වුණා.</p><p><b>එතකොට කොහොමද ‘මනමේ’ වැනි ස්වතන්ත්ර වේදිකා නාට්යයක් නිර්මාණය වෙන්න පසුබිම සැකසෙන්නේ?</b></p><p>මහාචාර්ය සරච්චන්ද්රයන් සිංහල නාට්යය කලාවේ ආරම්භය, එහි ප්රභවය පිළිබඳ මූලික දැනුම තිබෙන පත පොත පරිශීලනය කරලා ඒ කාලේ විවිධ පුවත්පත්වලට ලිපි ලිව්වා. ඔය අතරවාරේ තමයි චාර්ලිස් සිල්වා ගුණසිංහ ගුරුන්නාන්සේ සරච්චන්ද්රයන්ට මුණ ගැසෙන්නේ. එතුමා බලපිටියේ. පියදාස සිරිසේන, චාල්ස් ඩයස් වැනි අයගේ නාට්යවලට දකුණු පුරවරයෙන් සම්බන්ධ වෙලා කටයුතු කළේ චාර්ලිස් සිල්වා ගුරුන්නාන්සේ. සරච්චන්ද්රයන් තේරුම් ගත්තා එතුමාගේ වටිනාකම. මේ දෙන්නාගේ හමුවීම අපටත් දැනගන්න ලැබුණා. 56 අග භාගයේ අපේ නාට්ය සංගමයේ භාණ්ඩාගාරික ධූරය මට පැවරුණා. ඉතින් මේ සංගමයේ සාමාජිකයෝ සවසට එකතු වෙනවා. සම්මන්ත්රණ, වැඩමුළු වගේ දේවල් පවත්වනවා. අධ්යාපන කටයුතු අතරේ ඒ වැඩත් කෙරීගෙන ගියා. සරච්චන්ද්රයන් තවත් සමීපයෙන් ඇසුරු කරන්න මට ලැබුණේ ඒ අවදියේදී. සරච්චන්ද්රයන්ගේ නිල නිවසට (ඒකට කිව්වේ ‘සංඝමිත්තා හිල්’ කියලා) චාර්ලිස් ගුරුන්නාන්සේ ගෙන්න ගෙන දැන් නොයෙක් සාකච්ඡා පැවැත්වෙනවා. ‘මනමේ’ කියන්නේ පැරැණි නාඩගමක්. එය ඔවුන් දෙදෙනා එකතු වී නැවත සකස් කරන බව අපට ආරංචි වුණා. මේ අලුත් ‘මනමේ’ නාට්යයට නළු, නිළියන් තෝරා ගන්න ඔඩිෂන් එකක් තියන්න සරච්චන්ද්රයන් තීරණය කළා.</p><p><b>ඊට පස්සේ . . .?</b></p><p>අපේ නාට්යය සංගමය මගින් මේ ගැන දැනුවත් කරලා විශ්ව විද්යාල දැන්වීම් පුවරුවේ නෝටිස් ඇලෙව්වා සරච්චන්ද්රයන් මෙවැනි කටයුත්තක් කරන්නට යනවයි කියලා. මේ පරීක්ෂණය පැවැත්වුණේ ජුනියර් කොමන් රූම් එකේ. ඒක කුඩා ශාලාවක්. තිහකට, හතළිහකට වඩා රැස් වෙන්න බැහැ. ඒ තමයි ‘මනමේ’ ආරම්භයේදී අපට තිබුණ ශාරීරික හා භෞතික සීමාවන්.</p><p><b>ඔබත් ඒ පරීක්ෂණයට එදා ආවා?</b></p><p>නැහැ, ඉතින් මම කොහොමත් නාට්යය සංගමයේ භාණ්ඩාගාරිකනේ. පසුව මම එහි සභාපති ධූරයත් දැරුවා. කොහොම හරි එදා මේ ඔඩිෂන් එකට සෑහෙන පිරිසක් ආවා. කොළඹ වගේම ඈත පිටිසර පාසල්වල ශිෂ්ය ශිෂ්යාවන් ආවා. මේ පිරිස ඇවිත් ඉතින් නොයෙක් විදිහේ ගීත ගයලා යනවා. වැඩිපුර ගැයුවේ චිත්රපට ගීත. මේ කාලේ හරියට අමරදේව බිහි වෙලත් නැහැනේ. ඒ වෙද්දි ඔහු ඇල්බට් පෙරේරා. පස්සේ සරච්චන්ද්රයන් තමයි අමරදේව නම තැබුවේ.</p><p>ඉතිං අර කටහඬ පරීක්ෂණයෙන් එදා මනමේ කුමරියට තෝරා ගත්තේ ට්රිලීෂියා අබේකෝන්. ඇය එවකට උපාධි අපේක්ෂිකාවක්. මනමේ කුමාරයා වුණේ බෙන් සිරිමාන්න.</p><p>එයා මොරටුවේ ඉස්කෝලෙක උගන්වමින් ඉඳලා එඩියුකේෂන් ඩිප්ලෝමාවක් හදාරන්නයි ඇවිත් හිටියේ. මේ දෙන්නම අවුරුද්දකින් මට සීනියර්.යම් විදිහකින් මනමේ කුමරිය හැටියට ට්රිලීෂියාට සහභාගි වෙන්න නොහැකි වුණොත් ආදේශක නිළියක් විදිහට එදා හේමමාලි ගුණසේකරත් තෝරා ගත්තා. ඇයත් උපාධි අපේක්ෂිකාවක්. ඇය පසුව මහාචාර්ය සිරි ගුණසිංහයන් සමඟ විවාහ වුණා.</p><p><b>‘මනමේ’ ප්රථම වැදි දෙටු චරිතය ඔබට ලැබීමත් එක්තර දෛවෝපගත සිදුවීමක්?</b></p><p>සියලුම චරිත සඳහා නළු, නිළියන් තෝරා ගත්තාට පස්සේ අන්තිිමට ඉතිරි වුණේ වැදි රජු සහ වැදි දෙටු චරිත දෙක. වැදි රජු බොහොම උස, මහත, වෛරී සහගත පුද්ගලයෙක් විය යුතුයි. මොකද එයා බිහි වෙන්නේ කැලෙන්නේ. මෙයාව හොයා ගන්න සරච්චන්ද්රයන් හුඟක් උත්සාහ කළා. නුවර පෙරහර ඉවර වෙලා හැම වසරකම බෝගම්බර තියෙන කානිවල් එකේදී සරච්චන්ද්රයන්ට, එඩ්මන් විජේසිංහ මුණ ගැසුණා.</p><p>එඩ්මන්ඩ් පාසලේ නාට්යය කරලා තියෙනවා. ඒ වගේම හොඳට ගී ගයන්න පුළුවන්. වොයිස් එකත් ගැඹුරුයි. මේ නිසා වැදි රජුට ඔහුව ;තීරා ගත්තා. වැදි දෙටුත් ගී ගයන්න, නටන්න පුළුවන් කෙනෙකු වෙන්න ඕනෑ.</p><p>‘ලයනල්ට පුළුවන්නේ ඕක කරන්න’ කියලා සරච්චන්ද්රයන් යෝජනා කළා. ‘ඔබතුමා කියනවා නම් මම ඉතින් නටන්නම්’ කියලා මමත් කිව්වා. ඔඩිෂන් එකේදී මම ගායනා කළේ පැරැණි ගීත දෙකක්. ඒ ගීත මොනවද කියලා මට මතක නැහැ. කොහොම වුණත් මගේ ගායනය පිළිබඳ සරච්චන්ද්රයන් පැහැදුණා කියා හිතෙනවා. ඔහොම තමයි වැදි දෙටු චරිතයට අඩිතාලම වැටුණේ.</p><p><b>පුහුණුවීම් කටයුතුවලදී සරච්චන්ද්රයන් දැඩි විනයක් පවත්වා ගෙන ගිය බවක් මා අසා තිබෙනවා?</b></p><p>ඇත්ත වශයෙන්ම එතුමා විනයට අධිපති කෙනෙක් කිව්වොත් නිවැරදියි. සරච්චන්ද්රයන් එතරම් උස මහත පුද්ගලයෙක් නෙවෙයිනේ. නමුත් එතුමාට අපේ හිතේ තිබුණේ විශාල ගෞරවයක්. 1956 නොවැම්බර් 03 වැනිදා කොළඹ ලයනල් වෙන්ට්ඩ් රඟහලේදී තමයි ‘මනමේ’ මංගල දර්ශනය පැවැත්වුණේ. අදට හරියටම අවුරුදු පනස් පහයි.</p><p>පුහුණුවීම් කටයුතුª සිදු වුණේ බොහොම ක්රමානුකූලව. ජූනි මාසයේදී තමයි ආරම්භ කළේ. නාට්යය පෙන්වන දිනය වෙනකල් අපි දින පහම සවස් වරුවේ පුහුණුුවීම් කටයුතුවල යෙදුණා. චාර්ලිස් සිල්වා ගුරුන්නාන්සේ බිම වාඩි වෙලා මද්දලය ගහනවා. මේකෙ සිංදුත් තියෙනවනේ. අන්න ඒ සිංදුවලට අමරදේව ගෙන්වා ගන්නවා. සරච්චන්ද්රයන් නිතර කොළඹ යනවානේ. ඒ එනකොට ඔහුගේ වාහනයෙන්ම අමරදේවයනුත් රැගෙන එනවා. ඡ් ව් 497 ෆොක්ස්වැගන් කාරෙකක් සරච්චන්ද්රයන්ට තිබුණේ. එතුමා අතින් පෙට්රල් ගහගෙන ඇවිත් කන්න, බොන්න දීලා, ඉඳුම් හිටුම් දීලා චාර්ලිස් ද සිල්වා ගුරුන්නාන්සේට සහ අමරදේව මහත්මයට ඒ සියලු සත්කාර කළා. විශ්ව විද්යාල අරමුදලින් සත පහක්වත් නොගෙන තමන්ගේ පෞද්ගලික මුදලින් තමයි සරච්චන්ද්රයන් ඒවා කළේ.</p><p><b>‘මනමේ’ ජනප්රියත්වයට එහි ඇතුළත් ගීත මනා පිටිවහලක් වුණා?</b></p><p>අද ආපසු හැරී බැලීමේදී ඒ ගීත කෙතරම් බුද්ධි ගෝචරද, කර්ණ රසායන ද කියා සිතෙනවා. හැඟීම්බර වුණත් එහි අන්තයට නොයා, බෞද්ධ සංකල්පයන්ට පටහැනි නොවූ එක්තරා විදිහක සමාජ කතිකාවතකට අඩිතාලම ‘මනමේ’ නාට්යයෙන් වැටුණා කියලා මට හිතෙනවා. ඒක අපිට ඒ කාලෙත් දැනුණා. අපි සාහිත්ය විෂය කළ නිසාද මන්දා ‘මනමේ’ නාට්යයටත්, ඊට පසුව කළ ‘සිංහබාහු’ නාට්යයටත් අපේ සිත් බෙහෙවින් ඇදී ගියා.</p><table id="table1" align="right" border="1" width="8%"><tbody><tr><td><img src="http://www.sarasaviya.lk/2011/11/03/Ediriweera-1.jpg" id="id9327719521243125" height="375" border="0" width="300" /></td></tr><tr><td><h2 style="font-family: 'Malithi Web'; color: rgb(0, 0, 79); font-size: 11pt; text-align: center; margin-top: 5px; margin-bottom: 2px; padding: 0px; vertical-align: baseline; line-height: 12pt;"><span style="color:#cc6699;">මනමේට 55 යි</span></h2><h2 style="font-family: 'Malithi Web'; color: rgb(0, 0, 79); font-size: 11pt; text-align: center; margin-top: 5px; margin-bottom: 2px; padding: 0px; vertical-align: baseline; line-height: 12pt;"><span style="color:#cc6699;">සිංහබාහුට 50 යි</span></h2></td></tr></tbody></table><p><b>‘මනමේ ආරම්භයේදී එතරම් ජනතා ප්රතිචාරයක් ලැබුණේ නැහැ නේද?</b></p><p>මගේ මතකය නිවැරැදි නම් මංගල දර්ශනයට හෝ ඉන් පසු දර්ශනයට ප්රේක්ෂකයෝ දාහත් දෙනයි ඇවිත් හිටියේ. මුලින් මේක මිනිසුන්ගේ සිත්වලට කා වැදුණේ නැහැ. කොළඹ හතේ ගෙවල්වල නෝනා, මහත්වරු තමන්ගේ ආයම්මලා නැතිනම් ගෙදර සේවකයෝ තමයි මුල් යුගයේ ‘මනමේ’ බලන්න එව්වේ. නමුත් පසු කාලයේ ‘මනමේ’ සෑම තරාතිරමකම ප්රේක්ෂකයන් නැරඹූ, ආදරය කළ වේදිකා නාට්යයක් බවට පත් වුණා. මංගල දර්ශනයේ පටන් දර්ශන වාර සියයක් පමණ වැදි දෙටුගේ චරිතය රඟපෑවේ මම. ඒ අතීතය අදත් මට රසවත් හා අභිමානවත් මතකයක්.</p><p class="byline" style="font-size: 9pt; text-align: left; color: rgb(102, 102, 102); line-height: 14px; word-spacing: 0px; letter-spacing: 1pt; margin: 12px 40pt 5px 1pt; vertical-align: baseline;">අසංක දේවමිත්ර පෙරේර</p><hr style="color:#cc6699;"><h2 style="font-family: 'Malithi Web'; color: rgb(0, 0, 79); font-size: 11pt; text-align: left; margin-top: 5px; margin-bottom: 2px; padding: 0px; vertical-align: baseline; line-height: 12pt;"><span style="color:#cc6699;">එදා සිංහබාහු මමයි</span></h2><h2 style="font-family: 'Malithi Web'; color: rgb(0, 0, 79); font-size: 11pt; text-align: left; margin-top: 5px; margin-bottom: 2px; padding: 0px; vertical-align: baseline; line-height: 12pt;"><span style="color:#cc6699;">ජ්යෙෂ්ඨ පරිපාලන නිලධාරි චාලි ජයවර්ධන</span></h2><p>‘සිංහබාහු’ අපේ වේදිකා නාට්ය කලාවේ සුවිශේෂි සංධිස්ථානයකි. සිංහබාහු වේදිකා ගත කර වසර පනහක් සපිරුනි. මෙම ඓතිහාසික නාට්යයේ සිංහබාහු චරිතය මුලින් රැගූ චාලි ජයවර්ධනව අපි සොයා ගියේ ‘සිංහබාහු’ අතීතය නැවත අවදි කර ගැනීමටයි.</p><p>සිංහබාහු මුලින්ම වේදිකා ගත කළේ 1961 අගෝස්තු 31 පේරාදෙණිය විශ්ව විද්යාල එළිමහන් රඟමඬලෙදි.</p><p><img src="http://www.sarasaviya.lk/2011/11/03/CHARLIE-JAYAWARDENA.jpg" id="id7315950486809015" height="377" align="left" border="0" width="250" />අද වයසින් මුහුකුරා ගිය ද ඔහුගේ පෙනුමෙහි වන තේජසෙහි වියපත් බවක් නොපෙණේ. චාලි ජයවර්ධන, නැසී ගිය ප්රවීණ සිනමා නළු ඩොමී ජයවර්ධනගේ බාල සොහොයුරාය. චාලි, ‘සිංහබාහු’ ගැන කතා කරන්නේ මහත් ආඩම්බරයකිනි. මහාචාර්ය එදිරිවීර සරච්චන්ද්රයන්ගේ නිර්මාණයකට දායක වෙන්න ලැබීම ආඩම්බරයට කරුණක් බව නොසිතෙන්නේ කාටද?</p><p>1960 වර්ෂයේදී චාලි පේරාදෙණිය විශ්ව විද්යාලයට ඇතුළත් වන්නේ වැඩිදුර අධ්යාපනයටය. චාලි විශ්ව විද්යාලයට ඇතුළත් වූ කාලයේ තම සොහොයුරු ඩොමී අතිශය ජනප්රිය නළුවෙකි.</p><p>‘ඩොමීගේ මල්ලි එනවා’ විශ්ව විද්යාලය පුරා පැතිර ගියේය. නවක වදයට චාලිට ලැබුණ දඬුවම ගීත ගායනයයි. චාලි සතු ගී ගැයීමේ හැකියාවත්, රංගන හැකියාවත් නිසාම ජාතික නාට්ය උළෙල සඳහා ඉදිරිපත් වුණු නාට්යයක රඟපාන්නට ලැබුණි. ඒ බන්දුල ජයවර්ධනගේ ඝෝෂක වස්තුව වේදිකා නාට්යයේය. චාලි එහි රැඟුවේ කුඹලාගේ චරිතයයි. ඒ දවස්වල සිංහබාහු නාට්යය ලියමින් සිටි සරච්චන්ද්රයන් ‘ඝෝෂක වස්තුව’ නරඹන්නට පැමිණියේය. ඒ බලන්නට ඇවිත් චාලිට ආරාධනා කළේ ‘සිංහබාහු’ හි ‘සිංහයා’ ලෙස රඟන්නටය.</p><p>1961 පෙබරවාරි මාසයේ දිනෙක චාලි පුහුණුවීම් සඳහා ගියේය. නළු නිළියන් තෝරා ගැනීමේ පරීක්ෂණයට මහා පිරිසක් සිටියද, චාලි පරීක්ෂණයට ඇතුළත් නොවුණේ ඔහුගේ රංගන හැකියාව ගැන සරච්චන්ද්රයන් තුළ තිබූ පැහැදීම නිසාවෙනි. ටික කලක් පුහුණුවීම් කරගෙන ගියේය. චාලි ‘සිංහයා’ ලෙස රඟද්දී, මාක් ඇන්ටනී කෝරස් එකේ සිට ‘සිංහබාහු’ ට දායක විය.</p><p>‘දවසක් පුහුණුවීම් කරද්දී සරච්චන්ද්රයන් මාක්ට ඉස්සරහට එන්න කිව්වා. එදා තමයි මාක්ව ‘සිංහයා’ ට තෝර ගත්තෙ. මම සිංහබාහු වුණේ ඒ විදිහට.</p><p><img src="http://www.sarasaviya.lk/2011/11/03/CHARLIE-JAYAWARDENA-1.jpg" id="id7605572529137135" height="302" align="right" border="1" width="200" />සිංහයාගේ චරිතය වෙනුවෙන් තෝරා ගැනුණු චාලි සිංහබාහු වූයේ එලෙසිනි. මහාචාර්ය සරච්චන්ද්රයන් ගැන චාලි තම හැඟීම ඉදිරිපත් කරයි. ‘මහාචාර්ය සරච්චන්ද්රයන් අතිශයින්ම දක්ෂ නාට්ය රචකයෙක් හා නිෂ්පාදකයෙක්. සිංහබාහු කියන්නෙ ශෛලිගත නාට්යයක්. එහිදී ගමන් තාල, ගායනය, වේදිකා හැසිරීම ගැන විශේෂ සැලකිල්ලක් ඔහු දැක් වූවා. ගීත ගායනය පුළුවන් වුණාට මට නර්තනය ගැන දක්ෂතාවක් තිබුණෙ නැහැ. වසන්ත කුමාර ප්රවීණ නර්තන ශිල්පියා යටතේ මටයි, මාක් ඇන්ටනි ප්රනාන්දුටයි නර්තනය ඉගැන් වූවා. සරච්චන්ද්රයන් අපට කවදාවත් භූමිකා නිර්මාණය ගැන කියලා දුන්නෙ නැහැ. එයට හේතුව මං හිතන්නෙ අපි හැමෝම විශ්ව විද්යාල සිසුන් වීම වෙන්න ඇති.</p><p>පුරා මාස 6 ක පුහුණුවීම් කරමින් 1961 අගෝස්තු පස්වරු 8 ට ‘සිංහබාහු’ රඟ දැක්විණි. මඳ වෙලාවක් යද්දී මහා වැස්සක් ඇද හැළුණි.</p><p>‘එදා වැස්ස හොඳටම. ‘සිංහබාහු’ නරඹන්න සෙනඟ 2000 ක් විතර උන්නා. ඒත් කවුරුවත් එදා මඟදි නැගිටලා ගියේ නැහැ. එයාලා හරිම ආසාවෙන් කුඩ ඉහළගෙන බලං හිටියා. ඒත් රැඟුමට නම් ප්රශ්න ඇති වුණා. එක සැරයක් සිංහයව ලිස්සලත් වැටුණා’ අතීතය සිහිපත් වී චාලිගේ මුව’ග ඇඳුණු සිනහවේ ඒ අතීතයෙහි රසබර බව මනාව ගැබ්ව තිබුණි.</p><p>‘එදායින් පස්සෙ විශ්ව විද්යාලයෙ තියෙන හැම සුහද හමුවකම මට සිංහබාහු නාට්යයේ ගීත ගයන්න ඉල්ලීම් ලැබුණා. ඒ හැම ඉල්ලීමක්ම මම ඉටු කළා.</p><p><img src="http://www.sarasaviya.lk/2011/11/03/CHARLIE-JAYAWARDENA-2.jpg" id="id8712863465771079" height="377" align="left" border="1" width="250" />චාලි ‘සිංහබාහු’ ලෙස රැඟුවේ 1968 දක්වා පමණි.</p><p>’68 න් පස්සෙ මම නාට්යයෙන් අයින් වුණා. මොකද මම පරිපාලන සේවා විභාගයෙන් පාස් වෙලා අම්පාර දිස්ත්රික් ඉඩම් නිලධාරි හැටියට පත්වීමක් ලැබුවා. වගකීම් සහිත සේවාවකදී නිවාඩු ගැනීමේ අපහසුතා තිබුණ නිසා මම තීරණය කළා රාජකාරියට බාධා නොවෙන විදිහට කටයුතු කරන්න. ඊට පස්සෙ ඒ චරිතය වෙනුවෙන් නිශ්ශංක දිද්්දෙනියව පුහුණු කළා. ඊට අවුරුදු 10 කට පස්සෙ මම නැවත ‘සිංහබාහු’ නාට්යයට සම්බන්ධ වුණා. ඒ යුව රජගේ චරිතය වෙනුවෙන්. 1979 ඉඳලා 1992 වෙනකල් මම රඟපෑවා.</p><p>චාලි රැඟුවේ වේදිකා නාට්ය හතරක පමණි. දික්තල කාලගෝල හි දික්පිටියා ලෙසත්, ශ්රීී වික්රම නාට්යයේ ඇහැලේපොල අදිකාරම් ලෙසත්, චෝර පබ්බත නාට්යයේ චෝරනාග ලෙසත් ඔහු රැඟුවේය.</p><p>‘වෘත්තීය නළුවෙක් නොවුණ එක ගැන අද යම් සතුටක් මට තියෙනවා. පොඩි කාලෙ මට ඕන වුණේ රඟපාන්න. ඒ අයියා රඟපෑව ‘සුජාතා’ චිත්රපටයෙ පොඩි ළමයගෙ චරිතය දැකලා. එතකොට මට අවුර ැදු 11 ක් විතර ඇති. අයියා ඒ දවස්වල ඉන්දියාවෙ හිටියෙ. මම ලියුමක් දැම්මා රඟපාන්න ඕන කියලා. අයියා කියලා එව්වා රඟපෑමට උගත්කමක් ඕන, එතකොටයි පිළිගැනීමක් තියෙන්නෙ. ඒ නිසා ජ්යෙෂ්ඨ විභාගය සමත් වෙන්න කියලා. මම 1956 දී පළවෙනි පංති සාමාර්ථයක් එක්ක ජ්යෙෂ්ඨය සමත් වෙලා ආයෙ ලියුමක් දැම්මා රඟපාන්න ඕන කියලා. එතකොට අයියා ලියලා එව්වා උපාධියක් තියෙන්න ඕන රඟපාන්න, දිලිප් කුමාර් පවා උපාධිධාරියෙක් කියලා. අයියා මාව කෙළින්ම නොකියා අධ්යාපනයට යොමු කළා. ඒ මගේ අනාගතය වෙනුවෙන්. විශ්ව විද්යාලයෙදි ඉන්දියානු ඉතිහාසය හදාරපු මට, ලංකාවෙ නැති සමහර පොත් ඉන්දියාවෙ ඉඳලා තැපෑලෙන් එව්වා. නළුවෙක් තුළ තිබුණ ආර්ථික අස්ථාවර බව අයියා අත්දැකීමෙන්ම දැනගෙන හිටියා. ඒ නිසයි ඔහු මාව ඉගෙනුමට යොමු කළේ.</p><p>ඔහු තම සහෝදරයා ගැන කතා කළේ ගෞරවයෙනි. චාලි වර්තමානයේ එක්සත් ජාතීන්ගේ ආහාර හා කෘෂිකර්ම සංවිධානයේ ඉඩම් භුක්තිය පිළිබඳ ජාතික උපදේශක ලෙස කටයුතු කරයි. අවසානයේ යළිත් චාලි සරච්චන්ද්රයන් පිළිබඳව හඬ අවදි කළේය.</p><p>වර්තමාන නාට්ය අතර සරච්චන්ද්ර කෙනෙක් පහළ වෙන්නෙ නැහැ. ඔහුම නැවත ඒ නමින් නූපන්නොත් පෙරදිග ශේක්ස්පියර්, ජපානයේ කුරසෝවා හා සංස්කෘත නාට්ය ලියූ කාලිදාසයන්ට පමණයි ඔහු සම කළ හැක්කේ.</p><p class="byline" style="font-size: 9pt; text-align: left; color: rgb(102, 102, 102); line-height: 14px; word-spacing: 0px; letter-spacing: 1pt; margin: 12px 40pt 5px 1pt; vertical-align: baseline;">ඡායා - ප්රසාද් සමරතුංග</p><p class="byline" style="font-size: 9pt; text-align: left; color: rgb(102, 102, 102); line-height: 14px; word-spacing: 0px; letter-spacing: 1pt; margin: 12px 40pt 5px 1pt; vertical-align: baseline;">බුද්ධිනී ජයවර්ධන</p></td></tr><tr><td style="border-width: 1px; border-bottom: 1px solid rgb(0, 0, 0);" align="right"><br /></td></tr></tbody></table>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8835448187748981531.post-17856254244044616762011-11-07T16:09:00.001-08:002011-11-07T16:19:15.674-08:00පීඩිත පන්තියේ තරුණයා සිනමාවෙන් මැවූ නළුවා - අමරසිරි කලංසූරිය<div style="color: rgb(255, 0, 0);"><span class="Apple-style-span">Author: Sunil Mihidukula</span></div><div style="color: rgb(255, 0, 0);"><span class="Apple-style-span">Date:03/11/2011</span></div><div style="color: rgb(255, 0, 0);"><span class="Apple-style-span">Source: Sarasaviya</span></div><div><br /></div><div><table style="font-family: 'Malithi Web'; background-color: rgb(252, 232, 233);" border="0" cellpadding="0" cellspacing="0" width="100%"><tbody><tr><td style="border-width: 1px; border-bottom: 1px solid rgb(0, 0, 0);" align="right"><br /></td></tr><tr><td class="news" style="font-size: 10pt; color: rgb(51, 51, 51); margin-top: 0px; margin-bottom: 0px; padding-left: 5px; padding-right: 5px; text-align: left;" valign="top"><h2 style="color: rgb(0, 0, 79); font-size: 11pt; margin-top: 5px; margin-bottom: 2px; padding: 0px; vertical-align: baseline; line-height: 12pt;"><span>අමරසිරි කලංසූරිය</span></h2><p></p><p><img src="http://www.sarasaviya.lk/2011/11/03/CINE-TARU-05.jpg" height="502" align="right" border="1" width="300" />රන්ජිත් පෙරේරා නම් වූ තරුණ සිනමාකරුවෙක් හැටේ දශකය මැද භාගයේදී පමණ ‘රැයත් දවාලත්’ නමින් මි. මී. 16 කෙටි චිත්රපටයක් නිර්මාණය කළේය.</p><p>අපේ රටේ කට පුරා හොඳ යැයි කිව හැකි සිනමාකරුවකු බිහි වීම තල මලක් පිපීම වැනි දුර්ලභ සිද්ධියක් යැයි ‘රැයත් දවාලත්’ චිත්රපටය වෙනුවෙන් මුද්රිත සමරු කළඹට ලිපියක් සපයමින් කියූ ප්රවීණ සිනමාවේදී තිස්ස අබේසේකර ’රැයත් දවාලත්’ තුළින් එබඳු තල මලක් පීදී එනු පෙනෙතැයි කියා සිටියේය.</p><p>හොඳ යැයි කිව හැකි සිනමාකරුවකු පමණක් නොව හොඳ යැයි කිව හැකි නළුවෙක් ද මේ චිත්රපටයෙන් බිහි වූයේය. ඔහු අමරසිරි කලංසූරිය යි. ඔහු පමණක් නොව පසු කලෙක රූපවාහිනි ක්ෂේත්රයේ ප්රවීණ ශිල්පිනියක වූ අනෝමා වත්තලදෙණිය (පෙරේරා) දොරට වැඩියේ ද ‘රැයත් දවාලත්’ තුළිනි.</p><p>1940 දී මහනුවර උපන් කලංසූරිය මුලික අධ්යාපනය ලැබුවේ ධර්මරාජ විදුහලෙනි. පාසල් අවදියේදී ඔහු මලල ක්රීඩාවට හා බොක්සිං ක්රීඩාවට විශේෂ සාමාර්ථයක් දැක්වූයේය. ජීවත්වීම උදෙසා විවිධ වෘත්තීන්හී යෙදුණු කලං සෙසු නළුවන්ට සාපේක්ෂව ගත්විට තරුණයකු වශයෙන් අනේක විධ දුක් ගැහැට විඳි අයෙකි. ඒ සකල විධ අත්දැකීම් පසු කලෙක ඔහු සිනමා රංගනයේදී මහෝපකාරී වූවාට නිසැකය.</p><p>පාසල් මිත්රයකුª වූ ආචාර්ය ධර්මසේන පතිරාජ මාර්ගයෙන් කලං ඊගාවට ‘හන්තානේ කතාව’ චිත්රපටයට සම්බන්ධ වූයේය. කලංට විජය කුමාරතුංග මුණ ගැසුණේ ‘හන්තානේ කතාවේ’දීය. එය දීර්ඝකාලීන සිනමා හා දේශපාලන මිතු දමක ආරම්භය වූයේය.</p><p>‘හන්තානේ කතාවේ’ රඟපාන අතරවාරයේ කලංට තවත් චිත්රපට දෙකක රඟපාන්ට අවස්ථාව ලැබුණේය. ඒ ‘අක්කර පහ’ හා ‘නිම් වළල්ල’ය. ඔහු ආචාර්ය ලෙස්ටර් ජේම්ස් පීරිස්ගේ චිත්රපටයක රඟපෑ පළමු හා එකම අවස්ථාව ‘අක්කර පහ’ වූයේය.</p><p>කලංසූරිය ප්රථම වරට ප්රධාන චරිතයක් රඟපෑවේ ආචාර්ය ධර්මසේන පතිරාජගේ ‘අහස් ගව්ව’ චිත්රපටයේය. ඔහු එහි රැකියා විරහිත නන්නත්තාර තරුණයන් දෙදෙනාගෙන් එකකු වූ විජේගේ චරිතය නිරූපණය කළේය. (අනික් චරිතය – ගුණේ ලෙස රඟපෑවේ විමල් කුමාර ද කොස්තාය).</p><p><img src="http://www.sarasaviya.lk/2011/11/03/CINE-TARU-01.jpg" height="243" align="left" border="1" width="300" />අලුත් මුහුණකින් ද, අපූර්ව රංග ශෛලියකින්ද හෙබියා වූ නළුවෙක් අහස් ගව්වෙන්’ බිහි වූයේය. පෙනුමෙන් හා රංග ශෛලියෙන් කලං වඩාත් ළං වුයේ ප්රංශ නවරැල්ලේ ප්රකට නළුවෙක් වූ ශාන් පෝල් බෙල්මොන්ඩෝටය. ( ‘බ්රෙත්ලස්’ චිත්රපටයේ ප්රධාන චරිතය රඟපෑවේ ඔහුය).</p><p>රැලි කොණ්ඩය සහිත නළුවාගේ සම්මත ප්රතිරූපය කලං ‘අහස් ගව්ව’ හරහා එක රැයින් වෙනස් කළේය. කොණ්ඩය නොපීරූ, එය අවුල් කර ගත් නළුවෙකි අප මේ සිනමා පටයෙන් දුටුවේ. සිංහල සිනමාවේ තාරකා ප්රතිරූපයට කලං දැවැන්ත පහරක් එල්ල කළ ආකාරය පෙනී යයි. පසු කලෙක ලින්ටන් සේමගේ, ජැක්සන් ඇන්තනි, මහේන්ද්ර පෙරේරා, සෞම්ය ලියනගේ වැනි නළුවන් බිහිවීමට මූලික පදනම දැමුවේ එක් පැත්තකින් ජෝ අබේවික්රම වූ අතර අනිත් පැත්තෙන් කලංසූරි යැයි කීම නිවැරදිය.</p><p>‘අහස් ගව්වෙ’න් කලං මූර්තිමත් කළේ මෙරට පීඩිත පන්තියේ තරුණයාගේ යථාවිධ ප්රතිරූපයයි. ඔහු පසු කලෙක රඟපෑවේද එබඳුම ආකාරයේ චරිතය.</p><p>‘අපේක්ෂා’ චිත්රපටයේ ඉන්ධන පිරවුම් හලේ කම්කරුවා, ‘ඩොරින්ගේ සයනය’ චිත්රපටයේ නගර සභා කුණු ට්රැක්ටරයේ කම්කරුවා වැනි චරිත ඊට නිදසුන්ය. සමාජයේ පහළම අඩියේ රැකියා කිරීමෙන් ලද අත්දැකීම් මේ චරිත ප්රතිනිර්මාණය කිරිමේදී කලංට ප්රයෝජනවත් වූවා නොඅනුමානය.</p><p><img src="http://www.sarasaviya.lk/2011/11/03/CINE-TARU-02.jpg" height="251" align="right" border="1" width="300" />‘අහස් ගව්වේ’ කලංගේ චරිතාංග නිරූපණය විචාරක ප්රශංසාවට නොමඳව ලක් වූයේය. 1975 වසරේ පැවති හත්වැනි විචාරක සම්මාන උළෙලේදී හොඳම නළුවා සඳහා වන සම්මානය පිරිනැමුණේ කලංටය. එහි හේතු පාඨයේ මෙසේ සඳහන්ව තිබිණි.</p><p>‘රංගනයේ සුගම බව, රම්යතාව හා අව්යාජත්වයත්, රඟපෑමෙහිලා ප්රකට කර ඇති යෞවන ලාලිත්යය හා සියුම් හැගුම්බර ජීව ශක්තියත් හේතු කොට ගෙන මේ වසරේ හොඳම රඟපෑම (නළු) සඳහා වන විචාරක සම්මානය ‘අහස් ගව්ව’ චිත්රපටයේ අමරසිරි කලංසූරියට පිරිනැමේ.’</p><p>‘අපේක්ෂා’ කලං පෙම්වතාගේ චරිතය රඟපෑ සුවිශේෂ චිත්රපටයකි. මෙම චිත්රපටයේ එක් තැනක පෙම්වතා පෙම්වතීව (මාලිනී ෆොන්සේකා) සිප වැළඳ ගන්නා ජවනිකාවක් එයි. එම දර්ශනය රඟපෑම කලං සුහදව ප්රතික්ෂේප කළේය.</p><p>‘මට පුළුවන්ද මාලිනීව ඉඹගන්න. මට හරි ලැජ්ජයි මාලිනීව බදා ගන්න. ඒත් මාලිනී කිව්වා ඇස් දෙක වහගෙන බදාගන්න කියලා. ඒත් ඒකත් මට කරන්න අමාරුයි.’</p><p>කලං ඒ සම්බන්ධයෙන් කියා ඇත.</p><p>පසුව එම දර්ශනයේදී කලං වෙනුවෙන් පෙනී සිටියේ චිත්රපටයේ කැමරා ශිල්පි ඩොනල්ඩ් කරුණාරත්නය. අදාළ දර්ශනය සහායක කැමරා ශිල්පියකු ලවා රූපගත කෙරිණි.</p><p><img src="http://www.sarasaviya.lk/2011/11/03/CINE-TARU-03.jpg" height="289" align="left" border="1" width="300" />මෙම චිත්රපටයේම තවත් ජවනිකාවක සටන් දර්ශනයක් එයි. එය කලං හා රන්ජන් මෙන්ඩිස් අතර සිදු වන්නකි. එහිදී රන්ජන්ගෙන් පහර කන කලං රන්ජන්ට ප්රති ප්රහාරයක් දීම සඳහා කරන්නේ බිම වැටී ඇති ගලක් අහුලා ගැනීමයි.</p><p>‘මට පුළුවන්ද අරුත් එක්ක ගහගන්න’</p><p>කලං ඊට ප්රතිචාර දක්වමින් කියා ඇත.</p><p>‘අපේක්ෂා’ චිත්රපටයේ රඟපෑම සඳහා කලං ඉල්ලා සිටියේ රුපියල් තුන් දහස් පන්සීයක මුදලකි. එහෙත් පසුව ඔහුට දැනගන්ට ලැබුණේ එහි නිෂ්පාදකවරුන් රුපියල් 25 දාහක මුදලක් ගෙවා හෝ කලං ප්රධාන චරිතයට ගැනීමට සූදානම්ව සිටි බවකි.</p><p>‘බඹරු ඇවිත්’ චිත්රපටයේ ද කලංගේ සාර්ථක රංගනයක් දැක්ක හැකිය. ඔහු එහි විජය කුමාරතුංග හා විමල් කුමාර ද කොස්තා සමඟ නිරුවතින් රඟපෑම සුවිශේෂත්වයක් වූයේය.</p><p>‘අනුපමා’, ‘පරිත්යාගය’, ‘සිංහබාහු’, ‘වජිරා’ ‘යස ඉසුරු’, ‘පූජා’ කලං රඟපෑ සෙසු චිත්රපට අතර වෙයි.</p><p>‘පොඩි විජේ’ චිත්රපටයේ ද කලංගේ චරිතාංග නිරූපණය ප්රේක්ෂක – විචාරක ඇගැයීමට ලක් වූයේය.</p><p>කලං පසු කලෙක ටෙලි නාට්ය රංගනයටද එක් වූයේය. මෙරට ප්රථම ටෙලි නාට්ය නළුවා ඔහු යැයි සිතමි. ඒ ප්රථම ප්රාසංගික ටෙලි වෘත්තාන්තය වූ ‘දිමුතු මුතු’ හී ප්රධාන චරිතය රැඟුවේ ඔහු බැවිනි.</p><p><img src="http://www.sarasaviya.lk/2011/11/03/CINE-TARU-04.jpg" height="205" align="right" border="1" width="300" />කලං වේදිකා නාට්ය කීපයක ද රඟපා ඇත. ‘ගුවන් කරණම්’ ඔහු එලෙස රඟපෑ වේදිකා නාට්යයකි. එසේම ඔහු ‘සොල්දාදුවෝ’ යන නමින් වේදිකා නාට්යයක්ද නිෂ්පාදනය කර ඇත.</p><p>කලංසූරිය ‘පූජා’ චිත්රපටය වෙනුවෙන් හොඳම සහාය නළුවා සඳහා වන සරසවිය හා ජනාධිපති සම්මානයන්ද, ‘යසඉසුරු’ චිත්රපටය වෙනුවෙන් හොඳම සහාය නළුවා සඳහා වන ‘සරසවිය’ සම්මානය ද හිමිකර ගත්තේය. එසේම 1974 දීපශිඛා සම්මාන උළෙලේදී නව පරපුරේ නළු නිළියන්ගේ චරිතාංග නිරූපණයේ දක්ෂතා ඇගැයීම් වෙනුවෙන් ද ඔහු සම්මානයක් දිනා ගෙන ඇත.</p><p>1993 දී කොළඹදීත් ඊට දස වසරකට පසු රුහුණු විශ්ව විද්යාලයේ් කලං වෙනුවෙන් ප්රණාම චිත්රපට උත්සව සංවිධානය කෙරිණි. රුහුණු සරසවියේ පැවති ප්රාණාම චිත්රපට උළෙලේ ආරාධිත දේශනය කළේ සාහිත්යධරයකු හා කලා විචාරකයකු වන එරික් ඉලයප්ආරච්චිය. ඔහු එහිදී මෙසේ කියා සිටියේය.</p><p>‘අමරසිරි කලංසූරිය අයථාව <span>(UNREAL)</span> නමැති යථාර්ථය ස්පර්ශ කරමින් තරුණයාගේ සංඥාව සිනමා තුළ නිරූපණය කිරීම වෙනුවෙන් දංගෙඩියට හිස නැමූ නළුවෙකි. ඔහුගේ ආරම්භය ද අවසානය ද වැදගත්ය.’</p><p class="byline" style="font-size: 9pt; color: rgb(102, 102, 102); line-height: 14px; letter-spacing: 1pt; margin: 12px 40pt 5px 1pt; vertical-align: baseline;">සුනිල් මිහිඳුකුල</p></td></tr><tr></tr></tbody></table></div>Unknownnoreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-8835448187748981531.post-467006577504381682011-11-07T16:01:00.000-08:002011-11-07T16:06:11.672-08:00දඟයා සහ පුංචි අන්දරේ සමඟ යසෝදරා හා කුසුම්සිරි<div><span class="Apple-style-span" >Author: Thilani Shanika</span></div><div><span class="Apple-style-span" >Date:03/11/2011</span></div><div><span class="Apple-style-span" >Source: Sarasaviya</span></div><div><span class="Apple-style-span" ><br /></span></div><div><table border="0" width="100%" cellspacing="0" cellpadding="0" style="font-family: 'Malithi Web'; background-color: rgb(252, 232, 233); "><tbody><tr><td class="news" valign="top" style="font-size: 10pt; color: rgb(51, 51, 51); margin-top: 0px; margin-bottom: 0px; padding-left: 5px; padding-right: 5px; text-align: left; "><p><span class="Apple-style-span" >යශෝධරා සරච්චන්ද්ර සහ කුසුම්සිරි ලියනාරච්චිගේ අධ්යක්ෂණයෙන් හැඩවන ‘දඟයා සහ පුංචි අන්දරේ’ මෙම මස 05 හා 06 යන දිනයන්හි ලයනල් වෙන්ඩ්ට්හිදී වේදිකා ගතවේ. මේ ලිපිය සැකසෙන්නේ ඒ වෙනුවෙනි.</span></p><p><img border="1" src="http://www.sarasaviya.lk/2011/11/03/YASODARA-01.jpg" width="300" height="437" align="right" /><span class="Apple-style-span" >යශෝධරා මීට ඉස්සර නම් දඟකාරියක්. මේ දඟ කෙල්ල තාත්තගේ අතේ එල්ලිලා ගියේ ‘මනමේ’ බලන්න. ‘මනමේ’ රඟපාන නාට්ය කණ්ඩායම නාට්ය පුහුණු වෙනවා. යශෝධරාත් මේ රංගන ශිල්පීන් - ශිල්පිනියන් රඟපාන විදිය බලාගෙන ඉන්නේ තාත්තට හේත්තුවක් දාලා. ඒ විතරක් නෙමෙයි මේ පුංචි දූ සින්දු තාලයට අපූරුවට තාල අල්ලනවා. ඒ වගේම ඒ ගීත මුමුණන්නේ බොහොම හෙමින්. මෙහෙම හිටිය යශෝධරාට මනමේ කුමාරි වෙන්න ලැබෙන්නේ හදිස්සියේම. වසර දහතුනක් පුරාවට මනමේ කුමාරිගේ චරිතයට පණ පොවන යශෝධරා සරච්චන්ද්ර විදේශ ගත වෙන්නේ මේ අතරෙදියි. 1956 දී ‘මනමේ’ නාටකය රැගෙන එමින් නාට්ය කලාවේ අපූරු වෙනසක් කළ එදිරිවීර සරච්චන්ද්රයන්ගේ බාලම දෝණි වුණු යශෝධරා නැවතත් ලංකාවට ඇවිල්ලා. ඒ ‘දඟයා සහ පුංචි අන්දරේ’ ඔබට තිළිණ කරන්නයි. යශෝධරාට සහාය වෙන්නේ ඇගේ සැමියා කුසුම්සිරි ලියනආරච්චි. ඔවුන් දෙදෙනාගේම දහඩිය මහන්සියෙන් නිමවුණු ‘දඟයා සහ පුංචි අන්දරේ’ ගැන ඔවුන් කිව්වේ මේ වගේ කතාවක්.</span></p><p><span class="Apple-style-span" >‘දඟයා හා පුංචි අන්දරේ කියන්නේ මේ වෙනකොට ඔස්ට්රේලියාවේදිත් රංග ගතවන නාට්ය නිර්මාණ දෙකක්. මේ නිර්මාණ වේදිකාවට රැගෙන එන්න මූලික වුණේ මමත් යශෝධරාත් ඔස්ට්රේලියාවේ වගේම නවසීලන්තයේදී ළමයින් වෙනුවෙන් කළ වැඩමුළු කිහිපයක ප්රතිඵලයක්. එහේදි ළමයින් වෙනුවෙන් කළ ඔවුන්ට අත්දැකීමක් ලැබුණු මේ කාර්යය ලංකාවේ වෙසෙන ළමයින්ටත් දයාද කළ යුතුයි කියලා අප දෙදෙනා තීරණය කළා. එහි ප්රතිඵලයක් විදියටයි මේ ළමා නාට්ය ද්විත්වය ලංකාවට පැමිණෙන්නේ. එහේදි මේ චරිත රඟපෑවේ ළමයි. නමුත් ලංකාවේදී අපට මේ නිර්මාණය කරන්න වෙන්නේ වැඩිහිටියන් විසින් ළමුන් උදෙසා කරන නාට්ය මාධ්යක් ලෙසයි. මේ නිර්මාණය සඳහා රංගනයෙන් පළපුරුදු රංගන ශිල්පීන් වුණු සුනිල් තිලකරත්න, ජයනාත් බණ්ඩාර වගේ වැඩිහිටියන් වගේම විස්සක් විසි පහක් තරම් වයසේ සිටින තරුණ ළමයි විසි දෙනෙක් පමණ මෙහි රඟපානවා.</span></p><p><b><span class="Apple-style-span" >මේ නාට්ය ද්විත්වය ළමා නාට්ය ගණයට ද අයත් වෙන්නේ?</span></b></p><p><span class="Apple-style-span" >‘ළමා නාට්යවල ප්රභේද කිහිපයක්ම දකින්න පුළුවන්. ළමයින් උදෙසා ළමයින් විසින්ම කරන නාට්ය, වැඩිහිටියන් හා ළමයින් කියන දෙපිරිසගේම එකතුවෙන් කෙරෙන නාට්ය හා වැඩිහිටියන් විසින් ළමයින් උදෙසා කරන නාට්ය ලෙසයි. බොහෝ දෙනෙක් වරද්ද ගන්නා තැනක් තමයි මේ. ළමා නාට්යයක් කියද්දී කෝ මේකේ ළමයි කියලා හොයනවා. නමුත් බටහිර රටවල වඩාත් ප්රචලිත ක්රමය විදියට අප දකින්නේ වැඩිහිටියන් විසින් ළමයින්ට කරන නාට්යයි. යශෝධරා ද සිය කතාබහට හවුල් වෙයි.</span></p><p><span class="Apple-style-span" >‘ප්රේක්ෂාගාරය ළමයින්ට විතරක් සීමා වෙන්නේ නැහැ. මොකද ලංකාව වගේ රටක ඔවුන් සමඟ වැඩිහිටියන් ද පැමිණෙනවා. එතකොට මේ ළමා නාට්ය බලන්නේ දෙපිරිසක්. දෙපිරිසටම සරිලන ආකාරයෙන් රස විඳිය හැකි ආකාරයෙන් මේ නාට්ය නිර්මාණය වීමත් විශේෂත්වයක්.’</span></p><p><b><span class="Apple-style-span" ><img border="1" src="http://www.sarasaviya.lk/2011/11/03/YASODARA-03.jpg" width="300" height="464" align="left" />දඟයා නිර්මාණය වීම පිටුපස කුසුම්සිරිට ඇත්තේ අපූරු කතාවක්.</span></b></p><p><span class="Apple-style-span" >‘දඟයා නිර්මාණය වෙන්න ප්රධාන හේතුව වුණේ අපේ පුංචි පුතායි. ඔහු වයස අවුරුදු තුනක් වගේ කාලයේ මම පුංචි අවවාදයක් දුන්නට පස්සේ එයා මගෙන් අපූරු කතාවක් අහනවා. ‘ඇයි මම තාත්තා කියන දේ අහන්න ඕන’ කියන ප්රශ්නය ගැන මා හිතනවා. මෙන්න මේ ප්රශ්නය තමයි දඟයා නිර්මාණය කරන්න අවශ්ය වස්තුªබීජය සැපයුවේ. ඇයි ඔවුන් මව්පියන් කියන දේ අහන්න ඕන කියන කාරණයට ළමයින්ගේ අවධානය යොමු කරන්නට ඔවුන්ගේ මනස විවර කරන්නට දඟයා හරහා අපි උත්සාහයක යෙදෙනවා. ඒ අදහස සෞන්දර්යාත්මකව ඉදිරිපත් කිරීමට අපි සිතුවා. ‘පුංචි අන්දරේ’ නාට්යයේදී සිදු වෙන්නේ අන්දරේගේ ළමා කාලයේ හා වැඩිහිටි කාලයේ සිදුවුණු කතන්දර කිහිපයක් නාට්යානුරූපීව ඉදිරිපත් කිරීමයි. ඒ වගේම මේ නාට්යවලදී අපි නිතරම උත්සාහ ගත්තේ සරච්චන්ද්රයන්, දයානන්ද ගුණවර්ධන, ජයලත් මනෝරත්නයන් වැනි නාට්යකරුවන් බිහි කළ අපේකම රැගෙන ආ ශෛලියකින් යුක්ත හැඩහුරුවකින් මේ නාට්ය ඉදිරිපත් කරන්නයි.’</span></p><p><span class="Apple-style-span" >ළමයින්ගේ සිත් ඇද ගන්නා සුළු අයුරින් නිමවුණු දඟයා හා පුංචි අන්දරේ හි සංගීතය පිළිබඳත් අපි කතා කළ යුතුයි. එහි සංගීත නිර්මාණය කර ඇත්තේ යශෝධරා සරච්චන්ද්රයි.</span></p><p><span class="Apple-style-span" >‘ළමා නාට්යවලට සංගීතය නිර්මාණය කළේ හරිම සරල ආකාරයෙන්. ලාංකේය අනන්යතාවය රැෙඳන අයුරින් අපේකම රැකෙන අයුරින් සංගීතය නිර්මාණය කරන්න මා උත්සාහ ගත්තා. මේ සඳහා යොදා ගත්තේ යක් බෙර වගේම මද්දලයත්. නර්තනය, ගායනය වැනි දේ ඔස්සේ මේ නාට්ය තවත් සුන්දර වෙනවා.</span></p><p><span class="Apple-style-span" >විශේෂයෙන්ම ළමා නාට්ය කියලා කිව්වොත් බොහොම දෙනෙක් හිතන්නේ ළමයින්ට පාඩම් උගන්වන්න තනන නාට්යන් විදියටයි. එහෙම දෙයක් කරනවාට වඩා මේ නාට්යය ඔස්සේ ප්රේක්ෂකාගාරයේදී ළමයින්ට සෞන්දර්යාත්මක අත්දැකීමක් ලබා දෙන්නා අපි උත්සාහ කළා.</span></p><p><span class="Apple-style-span" >මේ නාට්ය සඳහා රංගනයෙන් සුනිල් තිලකරත්න, ජයනාත් බණ්ඩාර වගේම ප්රදීප්, ප්රමිල, කැලුම්, මධුරංග, නදීෂා, රුචිර, හිමාෂි, නදීකා, විශ්ව, රන්දිකා, සචිත්රි, දේවින්ද, අකලංක, දුලංජන්, සවිත්ර, ලක්ෂ්මි, චමින්ද, මනීෂ, දිනූෂි, දර්ශන, රංගනයෙන් සහාය වෙනවා. විශ්ව තිලකරත්නගේ අංග රචනයෙන් සහ වසන්ත කුමාරගේ රංගාලෝකයෙන් වගේම හිමාෂි සහ දර්ශනගේ වේදිකා පරිපාලනයෙන් මේ නාට්ය එදාට සුන්දර වේවි. සංගීතය මෙහෙයවීමෙන් ශාන්ත පීරිස් උදවු වෙනකොට නිෂ්පාදන අනුග්රහය දරන්නේ නිර්මලා මගිනාරච්චියි. මේ සියලු සංවිධාන කටයුතු කරන්නේ ජූඩ් ශ්රීමාල්. මේ හැමෝගෙම එකතුවෙන් එදාට එළි දකින ළමා නාට්ය බලන්න ඔබත් එන්න.</span></p><p class="byline" style="font-size: 9pt; color: rgb(102, 102, 102); line-height: 14px; letter-spacing: 1pt; margin-left: 1pt; margin-right: 40pt; margin-top: 12px; margin-bottom: 5px; vertical-align: baseline; "><span class="Apple-style-span" >තිලානි ශානිකා විතානාච්චි</span></p><p class="byline" style="font-size: 9pt; color: rgb(102, 102, 102); line-height: 14px; letter-spacing: 1pt; margin-left: 1pt; margin-right: 40pt; margin-top: 12px; margin-bottom: 5px; vertical-align: baseline; "><span class="Apple-style-span" >සේයාරූ - මාලන් කරුණාරත්න</span></p></td></tr><tr><td align="right" style="border-left-width: 1px; border-right-width: 1px; border-top-width: 1px; border-bottom-width: 1px; border-bottom-style: solid; border-bottom-color: rgb(0, 0, 0); "><span class="Apple-style-span" ><br /></span></td></tr></tbody></table></div>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8835448187748981531.post-4525288604550894832011-11-07T15:49:00.000-08:002011-11-07T15:57:21.304-08:00Drama highlights plight of workers: Low wages leave many employees disillusioned<div><span class="Apple-style-span" ><br /></span></div><div><div class="newsbriefimg" style="margin-top: 0px; margin-right: 0px; margin-bottom: 13px; margin-left: 0px; padding-top: 0px; padding-right: 0px; padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; width: 465px; background-image: initial; background-attachment: initial; background-origin: initial; background-clip: initial; ; "><span class="Apple-style-span" ><img src="http://www.ucanews.com/wp-content/uploads/2011/11/ftz.gif" border="0" alt="Catholic Church News Image of Drama highlights plight of workers" style="border-top-style: none; border-right-style: none; border-bottom-style: none; border-left-style: none; border-width: initial; border-color: initial; margin-top: 0px; margin-right: 0px; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; padding-top: 0px; padding-right: 0px; padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; max-width: 465px; " /></span></div><div class="newsbriefimgcapt" style="margin-top: 0px; margin-right: 0px; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; padding-top: 0px; padding-right: 0px; padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; width: 420px; "><div><div><span class="Apple-style-span" style="font-size: 12px;"><span class="Apple-style-span" ><br /></span></span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-size: 12px;"><span class="Apple-style-span" ><br /></span></span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-size: 12px;"><span class="Apple-style-span" >Free Trade Zone workers in a recent protest</span></span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-size: 12px;"><span class="Apple-style-span" >Disenchanted Free Trade Zone (FTZ) factory workers have staged a play in Colombo to highlight what they say are the poor working and living conditions they endure.</span></span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-size: 12px;"><span class="Apple-style-span" ><br /></span></span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-size: 12px;"><span class="Apple-style-span" >The play, Living Wage and Productivity, depicted their ongoing struggles and illustrated how the business community has neglected them and ignored their contributions to the national economy.</span></span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-size: 12px;"><span class="Apple-style-span" ><br /></span></span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-size: 12px;"><span class="Apple-style-span" >According to the Free Trade Zone and General Services Employees Union (FTZGSEU), there are about 300,000 FTZ workers in Sri Lanka who say they are the country’s biggest export earners, with their labor accounting for US$3.5 billion in revenue in 2010. Most of them only earn about $100 a month with overtime.</span></span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-size: 12px;"><span class="Apple-style-span" ><br /></span></span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-size: 12px;"><span class="Apple-style-span" >The Christian and Buddhist organizers of the play, which was performed earlier this week in Colombo’s Punchi Theater, said they wanted to make factory owners, managers, politicians and government officials aware of their problems.</span></span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-size: 12px;"><span class="Apple-style-span" ><br /></span></span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-size: 12px;"><span class="Apple-style-span" >“Many of us sleep on the floor, in cramped conditions and spend a third of our pay for the privilege yet we are bringing in billions of dollars for the country,” said Chrishanthi Mangalika, who works in a clothing factory.</span></span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-size: 12px;"><span class="Apple-style-span" ><br /></span></span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-size: 12px;"><span class="Apple-style-span" >“Compulsory overtime and almost impossible targets to complete orders causes more problems,” she said after the performance.</span></span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-size: 12px;"><span class="Apple-style-span" ><br /></span></span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-size: 12px;"><span class="Apple-style-span" >According to FTZGSEU leaders, the conditions the workers face are deterring others from seeking jobs.</span></span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-size: 12px;"><span class="Apple-style-span" ><br /></span></span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-size: 12px;"><span class="Apple-style-span" >“There are 30,000 vacancies at FTZ factories and nobody is applying for them because of the low wages and lack of facilities,” FTZGSEU joint secretary Anton Marcus told the audience after the play was over.</span></span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-size: 12px;"><span class="Apple-style-span" ><br /></span></span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-size: 12px;"><span class="Apple-style-span" >This, according to Marcus has prompted clothing factory owners to join the government in spending 95 million rupees ($862,000) on recruitment campaigns over the last two years.</span></span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-size: 12px;"><span class="Apple-style-span" ><br /></span></span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-size: 12px;"><span class="Apple-style-span" >He said solving all these problems is not difficult.</span></span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-size: 12px;"><span class="Apple-style-span" ><br /></span></span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-size: 12px;"><span class="Apple-style-span" >“If owners and managers talk with their workers and increase their basic salary workers will work hard and everyone can benefit,” said Marcus.</span></span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-size: 12px;"><span class="Apple-style-span" ><br /></span></span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-size: 12px;"><span class="Apple-style-span" >But Roshan Fernando, a Catholic clothing factory manager who watched the play, said owners are unable to increase salaries just like that.</span></span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-size: 12px;"><span class="Apple-style-span" ><br /></span></span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-size: 12px;"><span class="Apple-style-span" >“Our customers come to us because we offer goods at a cheap price. If we keep raising salaries our customers will have to pay more and will look elsewhere,” he said.</span></span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-size: 12px;"><span class="Apple-style-span" ><br /></span></span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-size: 12px;"><span class="Apple-style-span" >However, there has been some good news for Sri Lankan manufacturers, which workers hope could also benefit them.</span></span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-size: 12px;"><span class="Apple-style-span" ><br /></span></span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-size: 12px;"><span class="Apple-style-span" >The United States last week placed Sri Lanka on its Generalized System of Preferences program which is designed to promote economic growth in the developing world by allowing duty free entry into the US for around 4,800 products. However, the EU remains unconvinced afeter voicing concern over alleged human rights violations.</span></span></div><div style="color: rgb(132, 132, 132); font-size: 12px; "><br /></div></div></div></div>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8835448187748981531.post-10428450583552650252011-10-18T07:05:00.000-07:002011-10-18T07:19:11.097-07:00මාලිනී ෆොන්සේකා<span class="Apple-style-span"><span class="Apple-style-span" ><span class="Apple-style-span">Author: Sunil Mihidukula<br />Date:13/10/2011<br />Source: Sarasaviya</span><br /></span><br /><span class="Apple-style-span" >සිංහල සිනමාවේ එදා මෙදාතුර බිහි වූ විශිෂ්ටතම චරිතාංග නිළිය කවුරුන්දැයි කිසිවකු මගෙන් විමසුවහොත් මා ඊට දෙන පිළිතුර ‘මාලිනී ෆොන්සේකා’ යන්නයි. මාලිනී සිංහල සිනමාවේ පුරා වෘත්තයක් බිහි කළ අග්රගණ්ය නිළියක් වන්නීය.</span></span><p></p><p><span class="Apple-style-span" >මාලිනී සිනමා රංගනයට ප්රවිෂ්ට වන්නේ ‘පුංචි බබා’ චිත්රපටයෙනි. ඇය සිනමාවට හඳුන්වා දීමේ ගෞරවය එක් පැත්තකින් පසුගියදා අපෙන් සදහටම සමු ගත් මහා නළු ජෝ අබේවික්රමයන්ට ද, අනිත් පැත්තෙන් අධ්යක්ෂ තිස්ස ලියනසූරියට ද හිමි විය යුතු යයි මා සිතමි. මාලිනී තම ප්රථම චිත්රපටයෙන්ම ප්රධාන චරිතයක් රඟපෑම ද සුවිශේෂත්වයක් වූයේය.</span></p><p><img border="1" src="http://www.sarasaviya.lk/2011/10/13/Malini-6.jpg" width="250" height="208" align="left" /><span class="Apple-style-span" >1947 දී කැලණියේ උපන් වන්නිආරච්චිගේ මාලිනී සෙනෙහෙලතා ෆොන්සේකා මූලික අධ්යාපනය ලැබුවේ කැලණිය ගුරුකුලයෙනි. එහිදී නාත්තන්ඩියේ ප්රඥාසාර, කොටහේනේ පඤ්ඤාකිත්ති, කාක්කපල්ලියේ අනුරුද්ධ වැනි බෞද්ධ යතිවරුන් යටතේ ඉගෙනුම ලැබීමට තරම් ඇය භාග්යවන්තියක වූවාය.</span></p><p><span class="Apple-style-span" >පසු කලෙක කලා ලොවේ කීර්තියක් දැරූ බොහෝ දෙනෙක් එදා මාලිනී සමඟ ගුරුකුලයේ ඉගෙන ගත් අය වූහ. එච්. ඩී. ප්රේමරත්න, විමල් කුමාර ද කොස්තා, ඩොනල්ඩ් කරුණාරත්න, කුසුම් පීරිස්, පතිරාජ එල්. එස්. දයානන්ද ඉන් කීප දෙනෙකි.</span></p><p><span class="Apple-style-span" >සිනමාවට එළඹීමට පෙර මාලිනී වේදිකා නාට්ය රැසක රඟපා තිබුණාය. එච්. ඩී. වීරසිරිගේ ‘නොරත රත’ (1963) ඇය රඟපෑ මුල්ම නාට්යය විය. ඒ නාට්යය වේදිකා ගත කළ වසරේදීම මාලිනී ‘කැලණි කල්යාණි’ නම් වූ රූප සුන්දරී තරගයෙන් ප්රථම ස්ථානය දිනා ගත්තීය.</span></p><p><img border="1" src="http://www.sarasaviya.lk/2011/10/13/Malini-5.jpg" width="250" height="245" align="right" /><span class="Apple-style-span" >මාලිනී අවම වශයෙන් නාට්ය 14 ක හෝ 15 ක පමණ රඟපා ඇත. ‘සයුරෙන් ආ ළඳ’ (මහාචාර්ය සුනන්ද මහේන්ද්ර), ‘ලිය තඹරා’ (ගුණසේන ගලප්පත්ති), ‘මහගෙදර’ (රංජිත් ධර්මකීර්ති), ‘එරබදු මල් පොට්ටු පිපිලා’ (එස්. කරුණාරත්න), ‘නිදිකුම්බා’ (සුමන ආලෝක බණ්ඩාර), ‘බක තපස්’ (සතිස්චන්ද්ර එදිරිසිංහ) ඉන් කීපයකි. ඇය වසරේ හොඳම නිළිය ලෙස රාජ්ය සම්මාන හිමි කර ගත්තේ ‘අකල් වැස්ස’ නාට්යයේ කළ චරිතාංග නිරූපණය වෙනුවෙනි.</span></p><p><span class="Apple-style-span" >‘පුංචි බබා’ චිත්රපටයෙන් සිනමා නිළියක වූ පසු මාලිනීට යළිත් වේදිකා නාට්යයක රඟපෑමට තරම් විවේක බුද්ධියක් නොතිබිණි. ප්රවීණ නාට්යවේදී සුගතපාල ද සිල්වා වරක් මාලිනී ගැන සඳහන් කරමින් කියා සිටියේ සිනමාව විසින් මාලිනී ෆොන්සේකා නම් වූ දක්ෂ වේදිකා නාට්ය නිළිය උදුරා ගනු ලැබූ බවය.</span></p><p><span class="Apple-style-span" >‘පුංචි බබා’ හි රඟපෑමට පෙර මාලිනීට තිර පරීක්ෂණයකට <span>(SCREEN TEST)</span> පෙනී සිටීමට සිදු විය. කැමරාවට ඇස තැබූ අධ්යක්ෂ තිස්ස ලියනසූරිය මාලිනීගේ ඡායාකාන්ත බව <span>(PHOTOGENIC)</span> මැනවින් ප්රත්යක්ෂ කර ගත්තේය. මෙහිදී මට මතක් වන්නේ ලෝක ප්රකට නිළි ලිව් උල්මාන් වරක් කියූ දෙයකි. ‘මගේ සිතුම් පැතුම් සියල්ල දන්නා පෙම්වතකුට වඩා හොඳින් කැමරාවට මා හෙළිදරව් කර ගත හැකිය.’ ඒ ආකාරයටම සිනමා කැමරාව විසින් මාලිනීගේ ජීවිතය හෙළිදරව් කරන ලදැයි කිව හැකිය.</span></p><p><img border="1" src="http://www.sarasaviya.lk/2011/10/13/Malini-4.jpg" width="200" height="353" align="left" /><span class="Apple-style-span" >මාලිනී වේදිකාවෙන් සිනමාවට පැමිණි නිසාත් මුල් යුගයේ ඇයව අධ්යක්ෂණය කළේ තිස්ස ලියනසූරිය, අමරනාත් ජයතිලක, ආචාර්ය ලෙස්ටර් ජේම්ස් පීරිස් වැනි සිනමාකරුවන් නිසාත් සෙසු නිළියන්ට මෙන් දකුණු ඉන්දීය රංග සම්ප්රදායයට ගොදුරු වීමට ඇයට සිදු වූයේ නැත. එය ඇය ලද භාග්යයකි.</span></p><p><span class="Apple-style-span" >ආරම්භයේ සිටම මාලිනී ජනප්රිය සිනමාවේත් සම්භාව්ය එසේත් නැත්නම් කලාත්මක සිනමාවේත් එක පරිදිම රඟපෑවාය. එම සිනමා ධාරාවන් දෙකේම උපරිම සාර්ථකත්වයක් හිමි කර ගත් නිළියක වේ නම් ඒ මාලිනී පමණි. එය සංකේතවත් කෙරෙන අපූර්ව අවස්ථාවක් වන්නේ 1972 දී ඇය ‘දීපශිඛා’ සම්මාන උළෙලේදී වසරේ ජනප්රියම නිළිය වන අතර විචාරක සම්මාන උළෙලේ හොඳම නිළිය ද වීමය. ඒ ‘නිධානය’ චිත්රපටයේ චරිතාංග නිරූපණය වෙනුවෙනි. ‘නිධානය’ මාලිනී සංකීර්ණ චරිතයක් රඟපෑ පළමු අවස්ථාව විය. එහිදී ඇය රඟපාන්නේ බිලි පූජාවකට කැප වූ අහිංසක ගැහැනියකගේ චරිතයකි. එය අධ්යක්ෂවරයාගේ මෙහෙයවීමෙන් කෙරුණු අව රංගනයකි <span>(UNDER PLAY).</span></span></p><p><span class="Apple-style-span" >මාලිනී ගැන අධ්යක්ෂ ලෙස්ටර් ජේම්ස් පීරිස් මෙසේ කියා තිබිණි.</span></p><p><span class="Apple-style-span" >‘මාලිනී ඕනෑම චරිතයක් නිරූපණය කිරීමට සමත්කම් දක්වන නිළියක් බව මා අමුතුවෙන් නැවත වතාවක් කියන්න අවශ්ය නැහැ.</span></p><p><img border="1" src="http://www.sarasaviya.lk/2011/10/13/Malini-3.jpg" width="200" height="299" align="right" /><span class="Apple-style-span" >ඇය ‘නිධානය’ චිත්රපටයේ අයිරින්ගේ චරිතයට අදාළ ආධ්යාත්මික ලක්ෂණ බාහිර වශයෙන් නිරූපණය කර දැක් වූ විලාසය අපූරුයි.’ ( ‘සූර’ චිත්රපට මාලාවෙන් හතර දෙනාම සූරයෝ, එදත් සූරයා අදත් සූරයා, සූරයා සූරයාමයි වැනි) ගාමිණී – මාලිනී යුගයක් සිංහල සිනමාවේ ස්ථාපිත වූයේය. ඉනික්බිතිව විජය – මාලිනී යුගයක් ද බිහි වූයේය.</span></p><p><span class="Apple-style-span" >‘තුෂාරා’, ‘සුසී’, ‘වාසනා’, ‘හිතුවොත් හිතුවාමයි’ වැනි ට්ත්රපට ඊට නිදසුන්ය. ‘සුසී’ වැනි වාණිජ චිත්රපටයක මාලිනී රඟපෑ චරිතය එපරිද්දෙන් දක්ෂ ලෙස රඟපෑ හැකි වෙනත් නිළියක් ගැන මට සිතා ගැනීමටත් අසීරුය. එසේම ඇය ‘සැලී’ චිත්රපටයේ ද එකිනෙකට වෙනස් චරිත පහක් රැඟූ අයුරු මතකය. මාලිනීගේ රංග මහිමය ප්රබලව මතු කර ගත් සිනමාකරුවා ආචාර්ය ධර්මසේන පතිරාජය.</span></p><p><span class="Apple-style-span" >ඔහුගේ චිත්රපට තුනක් හැරුණු කොට අන් චිත්රපට සියල්ලේම මාලිනී රඟපෑවාය. ආචාර්ය ජේ. උයන්ගොඩ ඉතා නිවැරදිව කියා ඇති ආකාරයට පතිරාජ විසින් මාලිනී යළි සොයා ගනු ලැබීම ඇගේ නිළි දිවියේ සංධිස්ථානයකි.</span></p><p><span class="Apple-style-span" >පතිරාජගේ අධ්යක්ෂණයක් වන ‘එයා දැන් ලොකු ළමයෙක්’ චිත්රපටයේ මාලිනී රඟපෑවේ කටුවැල්ලේ ගෙදර සුසිලාවතීගේ චරිතයයි. එය ගැමි ආර්ථික පීඩනයෙන් මතු වූ චරිතයකි. පියාගේ මරණය, සහෝදරයා රිය අනතුරකට ලක් වීම හා තමා ලිංගික අතවරයකට ගොදුරු වීම ඇගේ ජීවිතය කෙරෙහි බරපතළ ලෙස බලපායි. සුසිලා කඳුළු අතරින් සිනාසෙන්නට උත්සාහ කරන චරිතයකි. මාලිනී මේ චරිතයේ බාහිර ක්රියාකාරකම් පමණක් නොව අභ්යන්තර මනෝභාව ද ඉතා ගැඹුරින් නිරූපණය කරන්ට සමත් වූවාය.</span></p><p><img border="1" src="http://www.sarasaviya.lk/2011/10/13/Malini-2.jpg" width="250" height="303" align="left" /><span class="Apple-style-span" >‘එයා දැන් ලොකු ළමයෙක්’ චිත්රපටයේ මාලිනීගේ රඟපෑම් සඳහා 1975 දී නව වැනි මොස්කව් අන්තර් ජාතික චිත්රපට උළෙලේදී ඩිප්ලෝමා සහතිකයක් හිමි වූයේය.</span></p><p><span class="Apple-style-span" >එය ශ්රී ලාංකේය නළුවකු හෝ නිළියක හෝ ලද ප්රථම අන්තර් ජාතික ජයග්රහණය ලෙස ඓතිහාසිකව වැදගත්ය.</span></p><p><span class="Apple-style-span" >පතිරාජගේ ‘බඹරු ඇවිත්’ චිත්රපටයේ මාලිනී ධීවර ගැහැනියක ලෙස කළ චරිතාංග නිරූපණය අග්රගණ්යය. පතිරාජගේම ‘සොල්දාදු උන්නැහේ’ චිත්රපටයේ ඇය පරමාධිපත්යය කුණුහරුපයක් සේ සලකන ගණිකාවකි. මෙහිදී ඇගේ රංගනය ගැන පතිරාජ වරක් මා සමඟ මෙසේ කියා සිටියේය.</span></p><p><span class="Apple-style-span" >‘මගේ ‘සොල්දාදු උන්නැහේ’ චිත්රපටයේ මාලිනී රඟපෑවේ ගණිකාවගේ චරිතයක්. අපි එතෙක් සිනමාවෙන් මාලිනී දැක්කේ සිංහල ගැමි හෝ නාගරික පරමාදර්ශී කාන්තාවකගේ චරිතය. නමුත් ඒ ප්රතිරූපය ඇය ‘සොල්දාදු උන්නැහේ’ චිත්රපටයෙන් විසංයෝජනය කරනවා. ඒක තමයි දක්ෂතාව කියන්නේ.’</span></p><p><span class="Apple-style-span" >‘සිරිපාල හා රන් මැණිකා’ චිත්රපටයේ මාලිනීගේ රංගනය අති උත්කෘෂ්ඨය. එය එදා මෙදාතුර සිංහල සිනමාවේ දක්නට ලැබෙන හොඳම චරිතාංග නිරූපණ ස්වල්පයෙන් එකකි. මාලිනී මේ චරිතය රඟපෑමට පෙර කිසියම් පූර්ණ අධ්යයනයක යෙදී ඇත. අනුරාධපුරයට ගොස් රන්මැණිකා මුණ ගැසී ඇගේ කතා විලාසය හා වෙනත් චර්යා ඇය විසින් සියුම්ව අධ්යයනය කරන ලදී. කොණ්ඩය බැඳීම, උර හිස් පටි සහිත හැට්ටය ඇඳීම, ඇවිදින විට පන් මල්ල අතට ගැනීම වැනි චර්යා එම හැදෑරීම්වල ප්රතිඵලය. මේ හැදෑරීම්වලින් ;පන්නුම් කරන්නේ නිළියක වශයෙන් මාලිනී තුළ තිබෙන අසීමිත වෘත්තීය කැපවීමයි.</span></p><p><span class="Apple-style-span" >1977 හය වැනි ඉන්දීය අන්තර් ජාතික චිත්රපට උළෙලේදී ‘සිරිපාල හා රන් මැණිකා’ චිත්රපටයේ රඟපෑම් සඳහා මාලිනීට විශේෂ ගරු සඳහන්<span>(SPECIAL HONORABLE MENTION) </span> සහතිකයක් හිමි වූයේය. මානුෂික දයාව, සංවේදිතාව නිරූපණය කිරීමේදී මාලිනී දැක් වූ දක්ෂතාව වෙනුවෙන් මේ සහතිකය පිරිනැමුණු බව උළෙලේදී අනාවරණය විය.</span></p><p><img border="1" src="http://www.sarasaviya.lk/2011/10/13/Malini-1.jpg" width="250" height="187" align="right" /><span class="Apple-style-span" >ඒ හැරුණු කොට ‘අනුපමා’, ‘පෙම්බර මධු’, ‘ඉන්දුට මල් මිටක්’, ‘දඬු මොනර’, ‘එක්ටැම් ගේ’, ‘සිරි මැදුර’, ‘මධුසමය’ හා ‘ස්ත්රී’ වැනි චිත්රපටවල ද මාලිනී කළ රඟපෑම් ද අභිරම්යවත්ය.</span></p><p><span class="Apple-style-span" >‘අනුපමා’ වැනි චිත්රපටයක ඇය රඟපෑවේ මැහැල්ලකගේ චරිතයකි. තරුණ වියේදී මෙසේ මහලු චරිතයක් රඟපෑමෙන් ප්රත්යක්ෂ වන කාරණය වන්නේ තරුවක් නොව චරිතාංග නිළියක වන්නට ඇය තුළ තිබුූ අප්රමාණ කැපවීමයි. මාලිනී ඊට ඉහත ‘හිරු අවරට ගියාදෝ’ වේදිකා නාට්යයේ ද මැදි වියේ චරිතයක් රඟපෑ බව මා අසා ඇත.</span></p><p><span class="Apple-style-span" >ඇතැම් විචරකයන් පිළිගන්නා ආකාරයට මාලිනීගේ රංග කලා ජීවිතයේ කූටප්රාප්තිය ප්රසන්න විතානගේ අධ්යක්ෂණය කළ ‘ආකාස කුසුම්’ චිත්රපටයයි.</span></p><p><span class="Apple-style-span" >මෙම චිත්රපටයේ මාලිනී රඟපෑවේද චිත්රපට නිළියකගේ භූමිකාවකි. සන්ධ්යා රාණි නම් වූ නිළියගේ චරිතයෙන් ඇය සියල්ල දිනුවත් ආධ්යාත්මිකව පරාජිත වූ ගැහැනියක් නිරූපණය කළාය.</span></p><p><span class="Apple-style-span" >‘ආකාස කුසුම්’ මාලිනීට අන්තර් ජාතික සම්මාන දෙකක්ම දිනා ගැනීමට හැකි වූ සිනමාපටයකි. 2008 දී ඉන්දියාවේ පැවති 39 වැනි අන්තර් ජාතික චිත්රපට උළෙලේදී ඇය රජත මයුර සම්මාන දිනූ අතර 2009 දී ඉතාලියේ පැවති හත් වැනි ලෙවාන්තේ අන්තර් ජාතික චිත්රපට උළෙලේදී හොඳම නිළිය ලෙස ඇය සම්මාන දිනුවාය.</span></p><p><span class="Apple-style-span" >ටෙලි නාට්ය නිළියක ලෙස ද, චිත්රපට හා ටෙලි නාට්ය අධ්යක්ෂවරියක ලෙස ද මාලිනී කුසලතා ප්රකට කර ඇත. මාලිනී සිංහල සිනමාවේ හැඳින්වෙන්නේ ‘නිළි රැජන’ ලෙසය. සෑම ගැහැනියකටම රැජනක් විය නොහැකිවාක් පරිදිම සෑම නිළියකටම නිළි රැජනක් විය නොහැකිය. ඒ අතින් මාලිනී අනභිබවනීයය.</span></p><p class="byline" style="text-align: left; line-height: 14px; word-spacing: 0px; letter-spacing: 1pt; margin-left: 1pt; margin-right: 40pt; margin-top: 12px; margin-bottom: 5px; vertical-align: baseline; "><span class="Apple-style-span" >සුනිල් මිහිඳුකුල</span></p><div id="fb-root" class=" fb_reset" style="background-image: none; background-attachment: initial; background-origin: initial; background-clip: initial; background-color: initial; -webkit-border-horizontal-spacing: 0px; -webkit-border-vertical-spacing: 0px; border-top-width: 0px; border-right-width: 0px; border-bottom-width: 0px; border-left-width: 0px; border-style: initial; border-color: initial; cursor: auto; direction: ltr; font-family: 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; font-style: normal; font-variant: normal; letter-spacing: normal; line-height: 1; margin-top: 0px; margin-right: 0px; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; overflow-x: visible; overflow-y: visible; padding-top: 0px; padding-right: 0px; padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; text-align: left; text-decoration: none; text-indent: 0px; text-shadow: none; text-transform: none; visibility: visible; white-space: normal; word-spacing: normal; "><div style="position: absolute; top: -10000px; height: 0px; width: 0px; "><div><span class="Apple-style-span" ><iframe id="f2f4b896c8" name="f39dec80a8" scrolling="no" class="FB_UI_Hidden" src="http://www.facebook.com/extern/login_status.php?api_key=178509218875642&app_id=178509218875642&channel_url=http%3A%2F%2Fstatic.ak.fbcdn.net%2Fconnect%2Fxd_proxy.php%3Fversion%3D3%23cb%3Df382761608%26origin%3Dhttp%253A%252F%252Fwww.sarasaviya.lk%252Ff3feff852%26relation%3Dparent.parent%26transport%3Dpostmessage&display=hidden&extern=2&locale=en_US&next=http%3A%2F%2Fstatic.ak.fbcdn.net%2Fconnect%2Fxd_proxy.php%3Fversion%3D3%23cb%3Df20e497c5c%26origin%3Dhttp%253A%252F%252Fwww.sarasaviya.lk%252Ff3feff852%26relation%3Dparent%26transport%3Dpostmessage%26frame%3Df2f4b896c8%26result%3D%2522xxRESULTTOKENxx%2522&no_session=http%3A%2F%2Fstatic.ak.fbcdn.net%2Fconnect%2Fxd_proxy.php%3Fversion%3D3%23cb%3Df332b53388%26origin%3Dhttp%253A%252F%252Fwww.sarasaviya.lk%252Ff3feff852%26relation%3Dparent%26transport%3Dpostmessage%26frame%3Df2f4b896c8&no_user=http%3A%2F%2Fstatic.ak.fbcdn.net%2Fconnect%2Fxd_proxy.php%3Fversion%3D3%23cb%3Dfe40ba91%26origin%3Dhttp%253A%252F%252Fwww.sarasaviya.lk%252Ff3feff852%26relation%3Dparent%26transport%3Dpostmessage%26frame%3Df2f4b896c8&ok_session=http%3A%2F%2Fstatic.ak.fbcdn.net%2Fconnect%2Fxd_proxy.php%3Fversion%3D3%23cb%3Df1e6e9574%26origin%3Dhttp%253A%252F%252Fwww.sarasaviya.lk%252Ff3feff852%26relation%3Dparent%26transport%3Dpostmessage%26frame%3Df2f4b896c8&sdk=joey&session_origin=1&session_version=3" style="border-top-style: none; border-right-style: none; border-bottom-style: none; border-left-style: none; border-width: initial; border-color: initial; overflow-x: hidden; overflow-y: hidden; height: 240px; width: 575px; "></iframe></span></div></div></div><span class="Apple-style-span"><fb:like href="http://www.facebook.com/pages/Sarasaviya/142822122427774" send="true" layout="button_count" show_faces="false" font="arial" class=" fb_edge_widget_with_comment fb_iframe_widget" style="position: relative; display: inline-block; "></fb:like></span>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8835448187748981531.post-65276982026798023362011-09-18T09:16:00.000-07:002011-09-18T09:17:45.083-07:00Uthurukonata Patu Parak - A discussion about the latest drama of Buddhika Damayantha<iframe width="420" height="315" src="http://www.youtube.com/embed/HsbRzm-U_vU" frameborder="0" allowfullscreen></iframe>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8835448187748981531.post-3302019857637201182011-09-11T06:15:00.000-07:002011-09-11T06:32:13.848-07:00හදවත් යා කරන නාට්ය දැක්ම<div style="text-align: -webkit-auto;"><span class="Apple-style-span"><span class="Apple-style-span" style="line-height: 20px; ">Author: Malaka Nandana</span></span></div><span class="Apple-style-span"><span class="Apple-style-span"><span class="Apple-style-span" style="font-family: 'Trebuchet MS', Trebuchet, Verdana, sans-serif; line-height: 20px; background-color: rgb(0, 0, 0); "><div><div><span class="Apple-style-span" style="color: rgb(102, 181, 255); font-family: 'Trebuchet MS', Trebuchet, Verdana, sans-serif; line-height: 20px; "><span style="color: rgb(255, 0, 0); ">Date:11/09/2011</span></span></div><div style="color: rgb(102, 181, 255); "><span class="Apple-style-span" style="color: rgb(255, 0, 0); font-family: 'Trebuchet MS', Trebuchet, Verdana, sans-serif; line-height: 20px; ">Source: Divaina</span></div></div></span></span><span class="Apple-style-span" style="font-family: 'Times New Roman'; background-color: rgb(255, 255, 255); "><div><span class="Apple-style-span" style="font-family: 'Times New Roman'; background-color: rgb(255, 255, 255); "><br /></span></div></span></span><span class="Apple-style-span" style="background-color: rgb(255, 255, 255); "><div><span class="Apple-style-span">රංගන ශිල්පියෙක්, කලා අධ්යක්ෂවරයෙක් ලෙස ඔබ අප හඳුනන මංගල ප්රනාන්දු අලුත් වැඩකට අත ගහලා· අලුත් වැඩක් කිව්වට මේක එක්තරා විදිහක යුතුකමක් ඉටු කිරීමක් ලෙස හැඳින්වූවාට වරදක් නැහැ. වසර 30 ක යුද්ධයේ කටුක අත්දැකීම් විඳි ඈත එපිට ගම්මානවල ද්රවිඩ දරු දැරියන් එකතු කරලා ඔවුන්ගේ දස්කම් දක්වන්න, ඔවුන්ගේ සැඟවුණු කුසලතා "එළිදක්වන්න අවස්ථාවක් උදාකරලා" දෙන්න වැඩපිළිවෙළක් ආරම්භ කරලා. "යාත්රා පදනම" හරහා තමයි ඔහු මේ කර්තව්යයට උර දීලා තියෙන්නේ. ඒ වගේම වර්ල්ඩ් විෂන් ආයතනයත් ඔවුන් සමඟ එකතු වෙනවා. අපි මේ ඉඩ වෙන් කරන්නේ ඔවුන්ගේ මේ ව්යායාමයට අපේ සහයෝගය දක්වන්නයි.</span></div><div><span class="Apple-style-span"><br /></span></div><div><span class="Apple-style-span">අපි මුලින්ම ඔබේ ආරම්භයට ගියොත්·</span></div><div><span class="Apple-style-span"><br /></span></div><div><span class="Apple-style-span">මම පාසල් යන කාලෙ ඉඳන් ම කලාවට හුඟක් ලැදියි. ඒ කාලේ ඉඳන්ම මම පල්ලියේ වේදිකා නාට්යවලට සම්බන්ධවෙල වැඩ කළා. දවසක් පල්ලියේ නාට්යයක් බලන්න ආපු රංජිත් දළුවත්ත මහත්තයා හරහා තමයි මට අවස්ථාව ලැබුණේ. "පෙරළිය" වේදිකා නාට්යයේ. ඊට පස්සේ විකෘති, ගමරාළ, නාමලි, තු=රඟා, යාළුයි අපි යාළුයි වගේ වේදිකා නාට්ය විශාල ප්රමාණයක රඟපෑවා. ඔය විදිහට ක්ෂේත්රයේ ඉන්නකොට තමයි මට නිහාල් ප්රනාන්දු මහත්තයත් එක්ක වැඩ කරන්න අවස්ථාව ලැබුණෙ. "තවත් එක් ගැහැනියක්" ටෙලිනාට්යයෙන් මම කලා අධ්යක්ෂවරයෙක් විදියට මගේ ගමන ආරම්භ කළා. ඊට පස්සෙ "සුසිල" ආයතනයට සම්බන්ධ වෙලා වසර 12 එහි කලා අධ්යක්ෂවරයෙක් විදිහට වැඩ කළා. මේ වෙනකොට මම කලා අධ්යක්ෂවරයෙක් විදිහට වෙළෙඳ දැන්වීම් 1000 විතර වැඩ කරලා තියෙනවා. ඒ වගේම රංගන ශිල්පියෙක් විදිහටත් මම නොයෙක් අවස්ථාවල මගේ හැකියාව පෙන්නල තියෙනවා.</span></div><div><span class="Apple-style-span"><br /></span></div><div><span class="Apple-style-span">කොහොමද මේ වැඩපිළිවෙළට අඩිතාලම වැටුණේ?</span></div><div><span class="Apple-style-span"><br /></span></div><div><span class="Apple-style-span">ඇත්තටම මම ටෙලිනාට්ය=, වෙළෙඳ දැන්වීම්වලට සම්බන්ධවෙලා වැඩ කළාට මගේ ආරම්භය වේදිකාව. මට අවස්ථාවක් ලැබුණා දමයන්ති ෆොන්සේකා සහ අනෝජා වීරසිංහ මහත්මීන් එක්ක එකතුවෙලා රට වටේම යන වේදිකා නාට්යයක වැඩ කරන්න. ඒ නාට්ය පෙන්නුවේ ඈත එපිට දුෂ්කර ගම්මානවල. ඉතිං සමර ගම්මානවල ඉන්නෙ දරුවො වේදිකා. නාට්යයක් තියා රූපවාහිනියක්වත් දැකලා නැහැ. මම සෝමලතා සුබසිංහ මහත්මියත් එක්ක වැඩ කරන කාලේ ඉඳන්ම තිබුණා ළමා නාට්ය කිරීමේ ආශාව. මුදල් වියදම් කරල නාට්යයක් බලන්න බැරි පාසල් දරුවන්ට පෙන්නන්න නාට්යයක් නිර්මාණය කිරීමේ ප්රබල ආශාවක් මට තිබුණා. මම කාලයක් සුබෝධියේ නාට්ය අංශය භාරව ඉන්න කාලෙ "මපට්" ගැන අධ්යයනයක් කරල තිබුණා. "රූඩි කොරස්ට්" තමයි ලංකාවට මපට් ගෙනාවෙ. ඉතිං ඒ අත්දැකීමුත් එක්ක මම මපට් සහ රංගන ශිල්පීන් යොදාගෙන නාට්යයක් නිර්මාණය කළ "රංකුකුලා" කියලා. ඒක පෙන්නලා අවුරුදු ගානකට පස්සෙ මට අදහසක් ආවා නැවත ඒ නාට්ය පෙන්නන්න. මේ නාට්ය හරහා මපට් කලාව දියුණු කරන්න සහ යුද්ධයෙන් පීඩිත වෙච්ච දරුවන්ට එකමුතුකමේ අගය පෙන්නන්න. ඉතිං මම මේ නාට්ය නැවත නිර්මාණය කරන්න නිෂ්පාදක මහතෙක් හොයන අතරතුරේදී තමයි මට "වර්ල්ඩ් විෂන්" ආයතනය හමු වුණේ. එහිදී මට ලලේන්ද්ර රණසිංහ මහතා මුණගැසුණා. ඔහු මගෙන් ඉල්ලීමක් කළා. මේ නාට්යයට "සාමය" සම්බන්ධ ගීතයක් නිර්මාණය කරන්න කියලා· ඊට පස්සෙ මම සෞන්දර්යය විශ්වවිද්යාල ශිෂ්යයෝ එකතු කරල නැවත මේ නාට්යය නිර්මාණය කළා. මුලින්ම අපි නාට්යය පෙන්නුවෙ යුද්ධය උග්රව යන කාලෙ හොරොව්පතානෙ. අපි එතැනදී නාට්ය පෙන්නලා විතරක් නතර වුණේ නැහැ. ඒ දරු දැරියන් එක්ක බොහොම සුහදශීලීව කටයුතු කළා.ඔවුන්ට සාමයේ අගය ගැන කියලා දුන්නා. මපට් හදන හැටි කියලා දුන්නා. ඒක ගොඩක් සාර්ථක වුණා.</span></div><div><span class="Apple-style-span"><br /></span></div><div><span class="Apple-style-span">මේ නාට්ය දෙමළ බසින් නිර්මාණය වුණා නේද?</span></div><div><span class="Apple-style-span"><br /></span></div><div><span class="Apple-style-span">මෙතැනදී පොඩි ගැටලුවක් මතු වුණා.· මට දෙමළ භාෂාව බැහැ. නමුත් මම පසුබට වුණේ නැහැ. මම තේරුම් ගත්තා අපි මොන භාෂාව කතා කරත් අපේ හැඟීම් එක සමාන බව. ඉතින් ඒ විදිහට මම කොහොම හරි දෙමළ භාෂාවෙන් මේ නාට්ය නිර්මාණය කළා. විශේෂයෙන් කියන්න ඕන මේ නාට්යයට සම්බන්ධ වෙච්ච දෙමළ ජාතික දරුවන් කලාවට සම්බන්ධ අය නෙවෙයි. නමුත් මම කොහොම හරි ඔවුන්ගේ ඇඟ ඇතුළෙ තිබුණු හැකියාවන් එළියට ගත්තා. ඒ නාට්ය පෙන්නන්න ශ්රී ලංකා යුද හමුදාව වෙනුවෙන් කර්නල් තෙන්නකෝන් මහතා මට විශාල ලෙස උදව් කළා. යුද්ධය ඉවර වෙච්ච ගමන්ම මඩකලපුවට නාට්යයක් අරගෙන මුලින්ම ගියේ මම. ඒ වගේම මුලතිව් මාන්කුලම් මුලින්ම නාට්යයක් අරගෙන ගියේ මම· ඉතින් ඔය විදියට ගමින් ගමට ගිහිල්ලා ළමුන්ට නාට්ය පෙන්නන ගමන්. ඒ දරුවන් අතරින් හැකියාවල් තියෙන දරුවන් 150 තෝරාගෙන අපි ඔවුන් වෙනුවෙන් වැඩමුළු පැවැත්වූවා. එහෙම පවත්වපු වැඩමුළු ඇත්තටම අතිසාර්ථකයි. ඒ වැඩමුළුවලට ආපු ළමයි අතරින් අවසානයේ ළමුන් 50 තෝරාගෙන, ඔවුන් නිර්මාණය කරපු වීදි නාට්ය දැක්මක් තමයි සැප්තැම්බර් මාසෙ 3-8 දක්වා පැවැත්වෙන්නෙ. මේකෙ නම "සාම මාවතේ අපි" වීදි නාට්ය දැක්ම· අපිට ඕන කලාව හරහා හදවත් එකතු කරමින්· ඒ ගොල්ලන්ට මේක හරිම සුවිශේෂි අත්දැකීමක්· දෙමළ බැරි කෙනෙක්, සිංහල කෙනෙක් ඇවිත් අපිට නාට්ය උගන්නවා කියන එක· ඒ වගේම ඒගොල්ලන්ගෙ දේවල් සහ අපේ දේවල් මිශ්ර කරලා තමයි අපි මේ වැඩමුළු පැවැත්තුවේ· ඉතිං අපි ලොකු සාර්ථකත්වයක් ලබාගත්තා. ඒ වැඩමුළු තුළින්· ඒ ළමයි විසින්ම නිර්මාණය කරපු නාට්ය තමයි අපි පෙන්නන්නෙ· මඩකලපුවේ පාසලදී තමයි අපි මේ නාට්ය දැක්ම පවත්වන්නෙ·</span></div><div><span class="Apple-style-span"><br /></span></div><div><span class="Apple-style-span"><img src="http://www.divaina.com/2011/09/11/p3.jpg" /></span></div><div><span class="Apple-style-span"><br /></span></div><div><span class="Apple-style-span">අපි මංගල ප්රනාන්දුට මොහොතකට සමුදීලා "වර්ල්ඩ් විෂන්" ආයතනයේ ලලීන්ද්ර එක්ක පොඩ්ඩක් කතා කළා·</span></div><div><span class="Apple-style-span"><br /></span></div><div><span class="Apple-style-span">කොහොමද ඔබට මේ නාට්ය දැක්ම දැනෙන්නේ?</span></div><div><span class="Apple-style-span"><br /></span></div><div><span class="Apple-style-span"><br /></span></div><div><span class="Apple-style-span"><br /></span></div><div><span class="Apple-style-span">අපිට සාමය ගොඩනගන්න ක්රමවේද රාශියක් තියෙනවා. ඒක එක එක ප්රදේශවලින් ප්රදේශවලට වෙනස්. මෙතැනදී අපි ජාතීන් දෙකටම පොදු ක්රමවේදයකට තමයි ඔවුන් අතර සාමය ගොඩනගන්න ඕන· ජාතීන් දෙකම කැමැති දේවල් හරහා තමයි අපිට මේක කරන්න වෙන්නෙ· ඒ නිසා අපි ක්රමවේද දෙකක් අනුගමනය කරනවා. එකක් තමයි සංගීතය, ගීතය, ඊළඟ එක තමයි වේදිකා නාට්ය කලාව· මේ මාධ්ය දෙක හරහා අපි සාමය ගැන කතා කරනවා. ජාති ආගම් බේදයකින් තොරව හැමෝම මේ මාධ්ය දෙකටම කැමැතියි. අපි නිකම්ම නිකං නාට්යයක් කරපු පලියටම සාමය ගොඩනැගෙන්නේ නෑ. · ඒ නිසා අපි මේ ජාතීන් දෙක අතර අෙන්යාන්ය සහයෝගය ඇතිවෙන පරිදි නිර්මාණවලට සම්බන්ධ කළා· අපි මේකට ඇතුල් වෙනකොට නැගෙනහිර පැත්තෙ ළමයි වේදිකා නාට්ය දැකලාවත් නෑ· රඟපාන්න දන්නේ නැහැ. අවුරුදු ගානක් තිස්සෙ හදවත්වල කැකෑරෙන දේවල් නිදහස් කරගන්න තමයි අපි මේ වැඩපිළිවෙළ ක්රියාත්මක කරන්නෙ· සුන්දර විදිහට හිතන පිරිසක් බිහි කිරීම තමයි අපේ පරමාර්ථය. පෞද්ගලික තරහ මරහා පසුපස නොයන පිරිසක් අපි බිහිකරන්න තමයි අපි මේ මහන්සි වෙන්නේ. මංගල ප්රනාන්දුගෙ රංකුකුලා නාට්ය හරහා තමයි අපි මේ ක්රියාදාමයට මූලික අඩිතාලම දැම්මේ· ඒ නාට්යය එක පාසලක පෙන්නලා අනිත් පාසලට අපි යනකොට කලින් පාසලේ ළමයි අනිත් පාසලටත් එනවා· ඒ තරම් ඔවුන් ඒ ක්රියාවලියත් එක්ක හිටියා. </span></div><div><span class="Apple-style-span"><br /></span></div><div><span class="Apple-style-span"><br /></span></div><div><span class="Apple-style-span"><br /></span></div><div style="font-family: 'Times New Roman'; "><br /></div></span>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8835448187748981531.post-50978877206092161912011-08-03T03:38:00.000-07:002011-08-03T03:41:29.804-07:00Bakamoona Veedi Basi Drama Trailer by Rajitha Dissanayaka<iframe width="400" height="349" src="http://www.youtube.com/embed/qq9C0MIzJmc" frameborder="0" allowfullscreen=""></iframe>Unknownnoreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-8835448187748981531.post-3381145715403485182011-07-22T05:02:00.000-07:002011-07-22T05:05:17.116-07:00Floating Spaces: Theatre and censorship in Sri Lanka( Courtesy : Groundviews.org)<iframe src="http://player.vimeo.com/video/24410317?title=0&byline=0&portrait=0" width="400" height="300" frameborder="0"></iframe><p><a href="http://vimeo.com/24410317">Jake Oorloff</a> from <a href="http://vimeo.com/youngasiatv">Young Asia Television</a> on <a href="http://vimeo.com/">Vimeo</a>.</p>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8835448187748981531.post-21710194285875858602011-07-22T04:03:00.000-07:002011-07-22T04:14:35.870-07:00ප්රියංකර රත්නායකගේ "ඇන්ටිගනී" මොඩර්න් වැඩි ද? - දිස්නි තාරකා [13 ශ්රේණිය (කලා)| බප/ කැළ/ ජයකොඩි මහා විදුහල. ගණේමුල්ල.]<div><span class="Apple-style-span" style="color: rgb(255, 0, 0); font-family: 'Trebuchet MS', Trebuchet, Verdana, sans-serif; font-size: 14px; line-height: 20px; ">Author: Disni Tharaka</span></div><div><div><span class="Apple-style-span" style="color: rgb(102, 181, 255); font-family: 'Trebuchet MS', Trebuchet, Verdana, sans-serif; font-size: 14px; line-height: 20px; "><span style="color: rgb(255, 0, 0); ">Date:08/06/2011</span></span></div><div><span class="Apple-style-span" style="color: rgb(255, 0, 0); font-family: 'Trebuchet MS', Trebuchet, Verdana, sans-serif; font-size: 14px; line-height: 20px; ">Source: www.boondi.lk</span></div><div><span class="Apple-style-span" style="color: rgb(255, 0, 0); font-family: 'Trebuchet MS', Trebuchet, Verdana, sans-serif; font-size: 14px; line-height: 20px; "><br /></span></div><div><span class="Apple-style-span" ><span class="Apple-style-span" style="font-size: 14px; line-height: 20px;"><img src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhDuht6pldbMxGen6m-djRgM1VjXInlw2IWj7gj1qtXlh7ezerxZh7E1vMi5O0ncFQ8l93qwemPGLQRPhQuMNUW6r3QM5L5tuaGG0cS85t1DOWff8AP2dgpOjARHdY1nNu-WvxgYXgB6d8/s400/z_mag-P04-Priyankara01.jpg" style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;width: 200px; height: 282px;" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5632132512815457842" /></span></span><div><div style="text-align: center;"><span class="Apple-style-span" ><span class="Apple-style-span" style="font-size: 14px; line-height: 20px;"><br /></span></span></div></div></div><div>මීට සියවස් ගණනාවකට පෙර ග්රිසියේ විසූ “සොෆොක්ලීස්” නමි ග්රීක නාට්යකරුවාගේ තීබ නාට්ය ත්රිකයෙන් ඊඩිපස් හා ඇන්ටිගනී යන නාට්ය දෙක ප්රියංකර රත්නායක විසින් ශ්රී ලාංකේය වේදිකාවට ප්රදානය කරන ලදී. තීබයේ සිදුවූ මහා ඛේදවාචකයක් මෙකී නාට්ය දෙකට පාදක වී ඇත. ඊඩිපස් නාට්යයේ ඈදුතුවක් වන ඇන්ටිගනී ඊට බොහෝ සෙයින්ම වෙනස්ව වේදිකාවට ගෙන ඒමට ප්රියංකර සමත් වී ඇති බව නාට්ය නැරඹූ ප්රේක්ෂකයන්ට මනාව පිළිබිඹු වෙයි.<br /><br />ඊඩිපස් නාට්යය ග්රීක නාට්යට වඩාත් සමීප වන පරිදී ඉදිරිපත් කරන අධ්යක්ෂකවරයා ඇන්</div><div>ටිගනී ඉදිරිපත් කරන්නේ ඊට හාත්පසින්ම වෙනස්වූ ආකාරයට ය. ඊඩිපස් නාට්යයේ මෙන්ම ඇන්ටිගනී නාට්යයේ ද මුල් නාට්යට වඩා වෙනස්කමි තිබෙනු ඉතා පැහැදිලිවම පෙනේ. මෙකී වෙනස්කමි කිරීමට අධ්යක්ෂකවරයා පෙළඹී ඇත්තේ ග්රීක සමිප්රදායෙන් ඔබිබට ගොස් අපේ සමිප්රදායට වඩාත් ළංවන ලෙස නාට්ය කතා පුවත් ඉදිරිපත් කිරීමට විය යුතුය. මෙකී නාට්ය දෙකෙහිම ඇතැම් පිරිමි චරිත-<br />ස්ත්රී චරිත ලෙස ඉදිරිපත් කිරීම දැකිය හැකි විය. ඊඩිප</div><img src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi-vg7qNp1HbeJumkTyy1KmzWPE6Md2vegJWLVhFek4oQ-pfHvGDbqWqZJXEKYDjDFz65K_CQCQwlcZyfEM2wMmBpnP0EzvIYsG7LDrGd8vySpigofC4a4q5B-AqLtaWCFEKOVpYq0NcPA/s400/ANTIGONE+Priyankara+Rathnayaka+3.jpg" style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;width: 250px; height: 375px;" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5632132510503578066" /><div>ස් නාට්යයේ, කුඩා ඊඩිපස් මරන්නට යන විට ඊට ඉඩ නොදී ඊඩිපස්ව කොරින්තයේ රජු හට හදාගැනීමට භාර කරන පුද්ගලයාගේ චරිතය මුල් නාට්යයේ පිරිමි චරිතයක් වුවද ප්රියංකරගේ ඊඩිපස් තුළ එය ස්ත්රී චරිතයකි. මෙම වෙකස් කිරීම තුළ යම් නවමු බවක් දක්නට ලැබුණ ද ඇතැමි අවස්ථාවලදී එයින් ප්රේක්ෂකයාට හාස්යයක් උපදවන බව දක්නට ලැබුණි. ඊඩිපස් වැනි ට්රැජඩියක (ඛේදජනකයක) එසේ අනවශ්ය ලෙස හාස්යජ මතු වීම එකි නාට්යයෙන් තීව්ර වන කතා පුවතට බාධාවක් නොවන්නේ ද යන්න සිතිය යුතුය. එහෙත් ඊඩිපස් තුළම එසේ වෙනස්කර ඇති අනෙක් චරිතය වන පූජ</div><div>කවරියගේ චරිතය තුළ එවැනි නොගැලපීමක් දක්නට නොලැබෙයි. එසේ වෙනසක් නොපෙනෙන ලෙස පූජකවරියගේ චරිතය ඉදිරිපත් කරන ශිල්පිනියගේ රංග පෞරුෂය මතු වෙයි.<br /><br />ඊඩිපස්හි මෙන්ම ඇන්ටිගනීහි ද එසේ පිරිමි චරිත ස්ත්රී චරිත ලෙස යොදාගෙන ඇති ආකාරය සාර්ථකයැයි මට හැඟේ. ඇන්ටිගනීය තුළ එසේ වෙනස් වන්නේ ටෙරේසියාස් චරිතය යි. ටෙ</div><div>රේසියාස් හෙවත් පේනකියන්නා මුල් නාට්යයේ පිරිමි චරිතයකි. එහෙත් ඇන්ටිගනීය තුළ එය ස්ත්රී චරිතයක් වේ. අපේ රටෙහි පවතින පසුබිම තුළ එය වඩාත් ගැලපේ. මන්ද ලාංකේය සමාජය තුළ ද වැඩි වශයෙන් මෙවැනි ස්ත්රී චරිත දක්නට ලැබීම නිසා එකී චරිතය ප්රේක්ෂකයාට වඩාත් සමීපව දැනෙනු ඇතැයි සිතිය හැක. ඊඩිපස් නාට්ය නරඹන අපට ග්රීක නාට්යයක ලක්ෂණ බොහෝ විට පිළිබිඹු වේ. එහි චරිත ”පසුතලය” මෙන්ම කෝරසය හෙවත් ගායන වෘන්දය ද ග්රීක නාට්යයක ලක්ෂණ ප්රේක්ෂක ඇස් ඉදිරියේ විද්යාමාන කරයි. රංග වින්යාසයන් ද අපූරුවට සංයෝග කර තිබෙයි. එසේම සංගීතය ද ගායනය ද අපූරුවට මුසුකො</div><div>ට ඇත. ඉහළ ස්වරයට ගැයෙන ගායනා නිසා නාට්යයේ ඛේදනීය බව ද තීව්ර වේ.<br /><br />ඊඩිපස් චරිතය රඟන නළුවෙකු ඊඩිපස් තුළ ඇති ආවේගය, සංවේදී බව, දැඩි නීතිගරුක බව යනාදී චරිත ලක්ෂණ ප්රේක්ෂකයා ඉදිරියේ මවමින් ඊඩිපස්ගේ චරිත ස්වභාවය ප්රේක්ෂකයාට නාට්ය වේදිකාගත වන පැය කීපය තුළදී දැනවිය යුතුය. නාට්ය ගලා යන පැය කීපය තු</div><div>ළ ඊඩිපස්ගේ ජීවන අන්දරය ප්රේක්ෂක හදවත් තුළ මැවීමට ඊඩිපස් චරිතයට පණ පෙවූ තුමිදු දොඩමිතැන්න සමත් වී තිබෙනු දක්නට ලැබුණි. ඉතා තාත්වික රංගනයක නියැලෙන ඔහු මනාව චරිතයට සමාරෝපය වි ඇති බව පෙනීය යි.<br /><img src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhDU8nGDkVwg69TS2r5psBwBmm4Dsk9AC4CFoceZKn7RyNDP3-5SHsekyeSwln-GX4_aQ8inscPSlTWymYKsZfkj75l0SCU0LHKqm0p9QB07ueh9OZOOhrJSfnaqs9d_UiyemL4wq5aEYo/s400/ANTIGONE+Priyankara+Rathnayaka+1.jpg" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5632132515392627906" style="float: left; margin-top: 0px; margin-right: 10px; margin-bottom: 10px; margin-left: 0px; cursor: pointer; width: 350px; height: 204px; " /><br /><br /><br /></div><div><br /></div><div><br /></div><div><br /></div><div><br /></div><div><br /></div><div><br /></div><div><br /></div><div><br /></div><div><br /></div><div><br /></div><div>ඊඩිපස් චරිතය එසේ වන විට ඔකෙස්ට්රාගේ චරිතය ඇතැමි අඩු ලුහුඬුකමි නිසා තරමක් දුරට පසුබෑමකට ලක්ව ඇති බව පෙනී යයි. එහෙත් ටෙරේසියාස් හා පූජකවරිය ද ප්රබල රංගන දායකත්වයක් සැපයීම නිසා ඇතැමි චරිත වලින් ඉස්මතුවන අඩුපාඩුකම් වැසී යයි. පූජකවරියගේ චරිතය ගායන වෘන්දය ශක්තිමත් කරන චරිතයකි. එම චරිතය ඉදිරිපත් කරන ශිල්පිනියගේ හඬ පෞරුෂය ඉතා ප්රශංසනීය වේ. ඊඩිපස් ටෙරේසියාස් හා පූජකවරිය යන චරිත නාට්යය කෙරෙහි ප්රබලව බලපා ඇති බවත් සමස්ත නාට්යයේ සාර්ථකත්වය කෙරෙහි එකී චරිත බලපා ඇති බවත් කිව යුතුමය. නළු</div><div>වාගේ චරිතයේ සාර්ථකත්වය ප්රේක්ෂක හදවත් කැලඹීම ය; ප්රේක්ෂක සිත් පෑරීම ය. ඊඩිපස් චරිතය තුළින් ප්රේක්ෂකයාට දැඩි සංවේගයක් ගෙන එයි. ඊඩිපස් ඇස් අන්ධ කරගෙන තීබයෙන් පිටවන නාට්යයේ අවසාන කොටසට ළඟාවන විට ප්රේක්ෂක හදවත් දැඩි කමිපනයකට පත් කිරීමට ඊඩිපස් චරිතය සමත් වී තිබීම ද සමස්ථ නාට්යයේම සාර්ථකත්වයට හේතුවක් නොවන්නේ ද?<br /><br />ඊඩිපස් එසේ වන විට ඇන්ටිගනී නවතාවයකින් ඉදිරිපත් කිරීමට ප්රියංකර රත්නායක පෙළඹී ඇති ආකාරය විමසා බලමු. ඇන්ටිගනීය ගැන කතා කරන විට රංග වින්යාසය ගැන කතා කළ යුතුමය. ඇන්ටිගනීය රංග වින්යාසය ඉතා ප්ර බලව යොදාගෙන ඇත. එය නාට්යය විඳීමට යම් බාධාවක් ලෙස දැනේ. මන්ද රංග වින්යාසය, නාට්යයේ චරිතවල ස්වභාවයට සහ චරිත නිරූපනයට වඩා ඉස්මතු වෙන බැවිනි. නාට්යට අනවශ්ය තරම් අතිශයෝක්තියකින් රංග වින්යාසය යොදා ගැනීම මුලු නාට්යයේම චරිත වලට බාධාවකි. එයින් එකී චරිත වල ස්වභාවය යටපත් වීමක් වෙතැයි හැඟේ.<br />ඊඩිපස් මෙන්ම ඇන්ටිගනීයේ ද සංගීතය මනාව මුසු කර තිබෙනු දක්නට ලැබෙයි. මෙහි චරිත පිළිබදව විමසීමේ දී ඇන්ටිගනී, යුධබටයා හා ක්රෙයෝන් යන චරිත අති සාර්ථක රංගනයන්හි නියැලෙනු දක්නට ලැබේ. ඇන්ටිගනී චරිතය රගපෑ ශිල්පිනියගේ හඬ පෞරුෂය ඇගේ රංගනයට මනා පිටුවහලක්, ආලෝකයක් වූ බව කිව යුතුමය.<br /><br />එමෙන්ම ක්රෙයෝන්ගේ චරිතය ඉදිරිපත් කරන ගිහාන් ප්රනාන්දු සාර්ථකව සිය චරිතය ඉදිරිපත් කළ ද ඇතැමිවට චරිතයේ සීමාව ඉක්මවා ගියාදෝ යන හැගීමක් ඇතිවේ. ඔහු ක්රේයෝන් චරිතය තුලින් මතුවිය යතු උපහාසය මනාව මතු කිරීමට සමත් විය. එසේ උපහාසය මතු කිරීමට ඔහු දරන උත්සාහයේ දි එකී උපහාසය හුදු හාස්යයක් බවට පත් වු අවස්ථා ද නොදැක්කා නොවේ. ඔහුගේ දෙබස් උචිචාරණය, කට හඬ පාලනය මෙන්ම භාව ප්රකාශනය ද අති විශිෂ්ටය. යුධ බටයාගේ චරිතය ද හාස්යයෙන් යුතුව ඉදිරිපත් වුවත් ඒ හාස්ය තුළ උපහාසය සැගව ඇතිබව පෙනේ. යුධ බටයා රජුගේ අණට බියවෙයි. එහෙත් ඔහු ද රජුගේ වැරදි පිළිගනී. එහෙත් රජු වැරදි බව කීමට බිය වනනේ රාජ ආඥාව උපහාසයට ලක් කරමිනි. මෙම චරිතය නිරූපනය කරන තුමිදු ඊට බොහෝ සෙයින්ම සාධාර</div><img src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjjOlAxtaj3vS968tipH9FTIrIXtEgf5nD_6InrO28d0_JU8OXdb_ljIy4mYn4muqbB1DnUjFDWVfhMnZ6R0wQT2NY7bBwRO-QMBmZP7cDOc9P3SQPfKiRXH5rgcaQEWwvHrjmhI-O_mvQ/s400/ANTIGONE+Priyankara+Rathnayaka+2.jpg" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5632132516617060306" style="float: left; margin-top: 0px; margin-right: 10px; margin-bottom: 10px; margin-left: 0px; cursor: pointer; width: 350px; height: 232px; " /><div>ණය ඉෂ්ට කරන බව කිව යුතුමය.<br /><br />හීමන් යනු ඇන්ටිගනීගේ පෙමිවතාය. ක්රෙයෝන්ගේ පුත්රයා ය. මෙහිදි හීමන්ගේ රංගනය දුර්වලය. නාට්යය පුරාම හීමන්ගේ චරිතය දිවයතත් රංගනයේ දී හීමන්ගේ චරිතය පසුබසින බව නාට්යය නරඹන විට පෙනී යයි. මෙය හීමන්ට රඟ පෑ ශිල්පියාගේ අසාර්ථකත්වය ද එසේත් නැතිනම් අධ්යක්ෂකවරයා හීමන්ට මතුවන්නට ඉඩක් නුදුන්නේ ද යන්න පිළිබඳව ඇතිවන්නෙ ගැටලුවකි. ඇන්ටිගනීගේ පසුතලය සඳහා යොදා තිබූ ගුවර්නිකා චිත්රය ඉතා සාර්ථක යොදාගැනීමකි. ස්පාඤ්ඤයේ සිවිල් යුද්ධයේ සංකේතයක් වන මෙම චිත්රය හරහා ඇන්ටිගනීයට ආලෝකයක් එක් වී ඇත. යුද්ධයේ නෂ්ඨාවශේෂ රැගත් මෙම චිත්රය මගින් ඇන්ටිගනීගේ පසුතල මාරු කිරීම ද ඉතාමත් දර්ශනීය රංග වින්යාසයන් මගින් ඉදිරිපත් කිරීම සිත්ගන්නා සුළුය.<br /><br />ඇන්ටිගනි සඳහා යොදාගෙන ඇති රංග වස්ත්රාභරණ පිළිබදව ඇතිවන්නේ ගැටළුවකි. ඇන්ටිගනී, ඉස්මෙනි වැනි ස්ත්රී චරිත දිග ගවුමි වලින් සැරසී සිටී. එය රාජකීය ස්ත්රීන්ට සුදුසු යැයි නිර්ණය කල හැක. එහෙත් ක්රෙයොන්ගේ හා හීමන්ගේ ඇඳුම් ඊට හාත්පසින්ම වෙනස්ය. ක්රෙයෝන් කුර්තාවක්, දිග කලිසමක් ඇඳ සළුවක් උර ලා ගෙන සිටී. සළුව රජවරුන්ට ගැලපෙයි. එහෙත් කුර්තාවක් වැනි ඇඳුමක් ග්රීක රජෙකු වන ක්රේයෝන් චරිතයට ගැලපෙන්නේ ද? එය ඉන්දියානු සංස්කෘතිය පිළිඹිබු කිරීමක් නොවේ ද? එමෙන්ම හීමන් ඇද සිටිනේ වර්තමාන තරුනයන් අදින කලිසමක් හා කමිසයක් ය. ඔහුද සළුවක් පැලඳ සිටී. ප්රියංකර මෙවැනි නිර්මාණයක් තුළින් ඇන්ටිගනී නවීකරණය කරන්නට උත්සාහ කළා නමි යුධ භටයන්ගේ හා රාජ සභාවේ සෙස්සන්ගේ ඇඳුම් පැළඳුමි ග්රීක සමිප්රදායට ළංව නිර්මාණය වන්නේ මන්ද? වෙනස්කමි කිරීමට ගොස් පටලවාගෙන ඇතැයි බැලූ බැල්මට අපට හැඟෙන්නේ ඒ නිසාය.<br /><br /><br /><br />එහෙත් ඒ අවුල පෙනෙන්නේ ඇන්ටිගනීයේ පමණි. ඊඩිපස්හි මෙවැන්නක් දක්නට නොලැබෙයි. ඊඩිපස්හි සමිප්රදායික ග්රීක ඇඳුම් පැලඳුමි යොදාගෙන ඇත. කලු හා සුදු වර්ණ භාවිතය මගින් සියලුම චරිත සදහා ඇඳුම් නිර්මාණය කර තිබීම සිත් පිනවන දසුනක් වේදිකාව මත මවයි. පසුතලය ද කලු සුදු වර්ණයෙන් නිමවා ඇත. ඊඩිපස් රජ මාලිගය පසුතලය ලෙස ගෙන ඇති අතර හිස කෙස් සැකසුමෙ හි සිට පාවහන් දක්වාම සාම්ප්රදානුකූලව ඇඳුම් පැලඳුම් නිර්මාණය කර තිබෙනු දක්නට ලැබෙයි. දසුනින්, කතාවෙන් ග්රීක නාට්ය ලක්ෂණ පිලිඹිඹු කර තිබුණ ද ඊඩිපස් නාට්ය අප හදවත් තුළට සමීප කර වීමට ප්රියංකර සමත් වී ඇත. ඊඩිපස් තුලින් අධ්යක්ෂකවරයා දැක්වූ සමත්කම ඇන්ටිගනීය වෙතට යන විට ඈත් වීම ප්රශ්නයකි. ඇන්ටිගනී මොඩර්න් වූවා වැඩිය. මට හැඟෙන ආකාරයට ඊඩිපස්ට වඩා ඇන්ටිගනී පසු බැසීමට හේතුව එයයි. එහෙත් ඇන්ටිගනීත් ඊඩිපස් ලෙසටම නිර්මාණය වූවා නමි නාට්ය දෙකෙහි වෙනසක් දක්නට නොලැබීමට ද ඉඩ තිබිණ. එම නිසා මේ නාට්ය දෙක එකිනෙකට වෙනස් වීම හොඳ ය.<br /><br />ග්රීක නාට්යයක් ලංකාවේ වේදිකාව මතට ගෙන ඒම ඉතා අසීරු කාර්යයකි. එවැනි අභියෝගයක් ප්රියංකර බොහෝ දුරට ජය ගෙන තිබේ. ඒ අභියෝගය තුළ ඇන්ටිගනීට සාපේකෂව ඊඩිපස් ඉදිරියෙන් සිටින බව මගේ අදහසයි. මන්ද ඇන්ටිගනීයෙන් එලියට එන්නේ ප්රියංකරගේ ප්රබල රංග වින්යාසය යි. ඔහුගේ රංග වින්යාසය අති විශිෂ්ට බව සැබැවි. එහෙත් ඇන්ටිගනීයට එය බර වැඩි ය.</div></div>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8835448187748981531.post-44684045341805668112011-07-22T03:42:00.000-07:002011-07-22T03:49:36.015-07:00කලම්බෝ කලම්බෝ - අත්යාවශ්ය පසුවදනක් - ආචාර්ය වික්රමබාහු කරුණාරත්නAuthor: Dr.Wickramabahu Karunarathne<br />Date:17/11/2009<br />Source: www.boondi.lk<br /><br /><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhTgBPlRML2ea0m1LXELuyqCAZYOGlcrJw3gEZTp66x-WnSAdluOnkJEBr1mAh-Wmy54p3w-lM8K9cxq_HXtDJ_gA3J8PTWMaRGuMT_pxpyu1wDiY2WuGw3lv3wqYnDebLPPC99QFgzzd0/s1600/Dr+Wickkramabahu+Karunarathne+on+Colombo.jpg" onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}"><img style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 195px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhTgBPlRML2ea0m1LXELuyqCAZYOGlcrJw3gEZTp66x-WnSAdluOnkJEBr1mAh-Wmy54p3w-lM8K9cxq_HXtDJ_gA3J8PTWMaRGuMT_pxpyu1wDiY2WuGw3lv3wqYnDebLPPC99QFgzzd0/s400/Dr+Wickkramabahu+Karunarathne+on+Colombo.jpg" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5632126634852205458" /></a><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><div><br /></div><div><br /></div><div><br /></div><div><br /></div><div><br /></div><div>ඉන්දික පර්ඩිනැන්ඩූ ගේ කොළම්බු, කොළම්බු අමුතු ඒත් හිත් ඇදගන්නා නාට්යයක්. උඩින් පල්ලෙන් බැලූවොත් ඒක නල්ල තම්බි වගේ හිනා යන නාට්යයක් කියල හිතෙයි. මොකද? ඉල ඇදෙන හිනා යන කෑලිවලින් පිරිලා හන්දා. ඒත් ඒක ඇස්බැන්දුමක් විතරයි. යටින් තියෙන්නේ කෙළඹ නගරය තුළ දිළිඳුකම ගැන විමුසුමක්. ඇත්තටම ආදරයේ දිළිඳුකම කිව්වොත් නිවැරදියි. ආදරයේදී තැලෙන්නේ ගැහැණිය හින්දා ගැහැනියගේ ළතෝනිය කිව්වොත් වඩා නිවැරදියි. ඇත්තටම ඒ ළතෝනිය මට දැනුත් ඇහෙනව, ඇහෙනවා වගේ. හැම තැනම ඉඳිකටුවලින් ඇනෙනවා වගේ. කියන්න බැරි දුකක් දිගටම පවතිනවා. සෞම්ය ලියනගේ මුලින්ම කිව්වා, මේක ''අනෙකා'' පිළිබඳ කථාවක් කියලා. මං කැමැති නැහැ ඛ්ජ්බගේ පටලැවිලි කියුම් එක්කල පොරබදන්න. ඒත් මං කොයි එකටත් The Four Fundamental Concepts of Psycho - Analysis පෙරළලා බැලූවා. ලකාන්ගේ ලටපට කියවන හැම වෙලාවකම අලූත් දෙයක් හිතට එනවා. ලකාන් කියන දේට වඩා වැදගත් මට දැනුන දේ. මිනිසාගේ බඩගින්න, ලැගුම්ගින්න ආදී හැම ගින්නකටම වඩා ආදර ගින්න ශක්තිමත්. ඒ පරපුරක් පිළිබඳ බැඳීම එයට අනුගත වෙලා තිඛෙන නිසා. දැන් එහෙම බැඳිල නැති වුණත් ලිංගික මෙහෙයුම තෘෂ්ණාවේ ප්රධාන මෙහෙයුම වෙලා. මේ තෘෂ්ණාව ස්ත්රී පුරුෂ භේදයකින් තොරව මමත්වය යටි හිතට ඇතුල් කරනවා. තෘෂ්ණාවේ මෙහෙයුම වෙනම තර්කයක් අනුවයි ක්රියා කරන්නේ. උපායශීලීව ජයගැනීම තමයි තීරණාත්මක සාධකය. ඒත් තෘෂ්ණාවේ මෙහෙයුමට අභියෝග කරන අධ්යාත්මයක් තියෙනවා. ෆ්රොයිඩ්, ලකාන් මොන දේ කිව්වත් මේ අනෙකා නැත්නම් හෘද සාකෂිය, නැත්නම් අධ්යාත්මය මිනිසාට එන්නේ, මිනිස් පරපුරේ ආරම්භයේ ඉඳලා පරපුරෙන් පරපුරට. මිනිස් දරුවා උපතේදි ඉතා අසරණයි. ඒ නිසා අම්මා ඇතුලූ අම්මාවරුන්ගේ දැලක් උඩයි ජීවිතය තියෙන්නේ. පියාත් වැදගත් අම්මාවරුන්ට <img src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi6RKP0J0o5Da79ubhzRlOsILvC0JIFFM5UHrL3kmEa_jE9B7eBEo2Yw28ob2D0nK6T2bf8JVArVqIZzIycyRBpaawupnP7Lc5jSOGxClrbbQbZIF4bgzM_40M5d-eKxbEZGZSRgEGniD8/s400/z_page-13-%2528ARTS%2529-Kaleidosco.jpg" style="text-align: center;float: left; margin-top: 0px; margin-right: 10px; margin-bottom: 10px; margin-left: 0px; cursor: pointer; width: 150px; height: 195px; " border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5632126628382763522" />පිළිසරණය වෙනවා නම්. නැත්නම් පියාගෙන් දරුවට ඇති වැඩක් නෑ. මෛත්රිය, කරුණාව, මුදිතාව හා උපේකෂාව මිශ්ර වුණ මව් සෙනෙහස නැත්නම් මිනිස් උපතක් නෑ. ඒ නිසා තෘෂ්ණාවේ මෙහෙයුම පිටුපස හඹා ගෙන එන අනෙකා වෙන කිසිවක් නෙවෙයි, මව් සෙනෙහසයි. ''මැනලද පුතේ කිරි දුන්නේ මා නුඹට'' යන්නට වෙනස්ව ''මෙහෙමද පුතේ කිරි දුන්නේ මා නුඹට'' කියල අම්මාවරුන් හැම විටම ප්රශ්න කරනවා.<br /><br />කොළඹ නගරයේ උජාරු ආටෝපකාරී ධනපති ජොලි කෙරුවාවල් අස්සේ නිර්ධන, පීඩිත ජනයා ගින්නෙන් දැවෙමින් ජීවත් වෙනවා. විහාර මහා දේවි පාර්ක් එකට යන පෙම්වතුන්ට ලගින්න තැනක් නෑ. ඇත්තටම කොළඹ උද්යාන වැහැරිලා ගිහින්. මං 1953 කොළඹ ආ දවස්වල විහාර මහා දේවි උද්යානය මොන තරම්, විශාලද, ලස්සනද. එදා කැම්බල් පාර්ක් එකත් රූස්ස ගස්වලින් පිරුණ විශාල උද්යානයක්. අද වෙන කොට දිළිඳු බව තීන්දු කරමින් උද්යාන පිරිහිලා. ගැහැණියට තම සෙනෙහස තුළින් පිරිමියා බැඳ ගන්නට ඉඩක් නෑ. පිරිමියා සෙනෙහසේ දැළෙන් බැඳ ගත්තේ නැත්නම් ගැහැනිය පරාදයි. එක්වීමත් පවුලකුත් නැතිව අනාථ වෙන්නට වෙනවා. නැත්නම් සියදිවි නසා ගන්න වෙනවා. පිරිමියාගේ අවසානය අවසානයක් නැතිකම. ගොළු හදවත අතින් තියාගෙන, රුදුරු ලිංගික ගින්නට පිළිතුරු සෙවීමයි ඔහුට කැප. ඒ වයසක තනිකඩයා අපට නාට්ය පුරාම චරිතයක් හැටියට හමුවෙනවා. සෞම්ය ලියනගේ මේ තනිකඩයා, නීතියෙන් විවාහ වුණත්, හිස් මිනිස් ජීවිතයක් හැටියට අපිට ඉදිරිපත් කරනවා. සෙනෙහසින් තොර ආදරය මිනිස්කම මරා දමන ක්රියාවක් බවට පත්වෙනවා. ලිංගික ක්රියාවක් පමණක් නම් එයට අවශ්ය ගැහැනු ඇඟක් විතරයි. තරමක් රස්නෙට තිබුණොත් වඩා හොඳයි. Necrophilic ලිංගිකත්වය ඇරුමයක් නොවෙයි. සෙනෙහස මරා දැම්මොත් කාටත් උරුම වෙන්නේ මිනී ලිංගිකත්වයක් පමණයි. තෘෂ්ණාවේ පරම ජයග්රහනය එයයි. එයට ඇත්තටම ස්ත්රී පුරුෂභාවයක් නෑ. මොකද, කොයි යටි සිතෙත් පවතින්නේ තෘෂ්ණාවත්, සෙනෙහසත් අතර එකම අරගලයයි.<br /><br />බොරැල්ලේ උමං හන්දිය තුළදී නගරයේ සුපිරි ජයග්රහන පතා ආ ගමේ තරුණයා නගරයේ ගැහැනියට දෙන ආදර පොරොන්නදුවල තරම හෙළිදරව් වෙනවා. ඇය නගරයේ නැට්ටිච්චියක් ලෙසට යන එන එකෙක් දැක්කත් පැලේ වසන රන්මලීට වඩා ඇය කැප වුණ වගකීමක් ඇති ගැහැනියක්. ඒත් ඇයගේ වගකීමට පයින් ගහල යන්නට තරම් ගැමි තරුණයාගේ හිස් බව ශක්තිමත්. නගරය හැම විටම හැම කෙනෙකුටම සුපිරි සිහිනයක් ලබා දෙනවා. වෙනකක් තියා බෝම්බයක් හොයා ගත්තත් කල්ලමරේ. මොන දෙයින්ද සල්ලි හොයන්න බැරි. ඒත් කොයි තරම් සිහින කඩා වැටුන තරුණයන් නගරයේ රස්තියාදු වෙනවද? කොළඹින් ගමන් ගන්නා බස් එකකට ගොඩවෙන අය මොන මොන දේවල් බස් ගමන තුළින් බලාපොරොත්තු වෙනවද? අවංකව බස් එකට ගොඩවෙන්නේ ඇත්තටම රැකියාවෙන් හෙම්බත් වෙලා ගෙදර යන නිර්ධනයා විතරයි. අනෙක් අය හැම කෙනෙක්ම බස් ගමනට සාප කරන අය. ඒ අයට ලැජ්ජයි බස් එකට වැටුන එක ගැන. බස් ගමන තුළ ගැහැනියට ලඛෙන්නේ තුට්ටු දෙකේ සැලකිල්ලක්. කිසිම හිරිකිතයක් නැතිව තෘෂ්ණාවේ මෙහෙයුම ජයගෙන සෙනෙහස වලපල්ලටම තල්ලූ කරනවා.<br /><br />නාට්යයෙන් පෙන්වන මේ කියූ නොකියූ සියල්ල ඉතාම විහිළුසහගතයි. මොකද, අපි දන්න දේවල්, ඒ විදියටම මතු වෙනකොට ඉතාම හාස්යජනකයි. යටින් ක්රියාත්මක වන දේ කුතුහලය විතරයි ඇති කරන්නේ. එත් රංගනයෙන් මේ සරළ රංගන හැසිරිම් උඩට අරන් පෙන්නනකොට මොන තරම් විහිළු සහගතද? හැබැයි හරියට වචන ටික ගලප්පල එළියට එන්න ඕන. ඒ වැඩේ නම් හැම නිළියක්ම නළුවෙක්ම අකුරටම කරනවා. ඒ නිසා මුළු සභාවම හූ කිය කියා හිනහා වුණ වෙලාවලූත් තිබුනා. හැබැයි අන්තිමට හැමෝම ගල් ගැහිල වගේ බලන් හිටිය. ගැහැණියගේ මරණය, ජීවත් වුන ගෑනුන්ගේ විලාපයන් දහසකට වඩා ශක්තිමත්ව නැගී හිටිය. ආදරයේ දරිද්රතාවය හරියටම එළි වෙන්නේ අවසානයේදීයි. තීන්දුව පැහැදිලියි. නගරයේ දිළිඳුකම තුළත් මනුස්සකම රැකගන්නට නම් සෙනෙහස මගින් ආදරයට බැහැපන්. නැත්නම් මළ මිනී පස්සේ ඇවිදපන්. එච්චරයි ඉතිරි වන ජීවිතය. ඇත්ත දිළිඳු කම සෙනෙහස නැතිවීම. මෛත්රිය, කරුණාව, මුදිතා හා උපේකෂා මගින් තෘෂ්ණාවේ රාග මෙහෙයුම් පරාජය කරන්න බැරි නම් ඒක තමා දිළිඳු කමේ පතුළටම වැටීම, අනෙකා, නැත්නම් අධ්යාත්මය නැත්නම් ජගන්මාතාව අපට කථා කරල අහනව ''මොහොමද දුවේ, කිරි දුන්නේ මා නුඹට'' කියලා. මිනිසා බිහි වූ දා පටන් අවුරුදු එක් ලකෂ පනස් දාහක් කාලය තුළ, ඊවාගෙන්, කාලිගෙන් පටන් ගෙන එකම වැදැමහකින් බැඳුන අම්මාවරු අපේ යටිහිත තුළ සැඟවී බලා ඉන්නවා. ඒ බැල්ම විනිවිද යන ඒ බැල්ම The Gaze මට හැගෙන්න බෑ. බුදු අම්මේ මට සමාවෙන්න.<br /><br />මේක නාට්යයක් නෙවෙයි, තමන් ගැන විපරමක්. විපස්සනා දැහැනට මුල පිරීමක්. රංගනය ගැන අමුතුවෙන් කියන්න දෙයක් නැහැ. විස්මිත ඉදිරිපත් කිරීමක්. යුද්ධයෙන් රට විනාශ කළත් කලාව නැති වෙලා නෑ. ඒ ගැන කොච්චර සංතෝෂද?</div>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8835448187748981531.post-48898224234884359982011-07-16T18:06:00.000-07:002011-07-17T06:25:26.784-07:00Mahendra Perera - Sri Lankan Actor<iframe width="420" height="349" src="http://www.youtube.com/embed/VLWsFzRdmSk" frameborder="0" allowfullscreen></iframe>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8835448187748981531.post-36287532936307878042011-06-19T17:48:00.000-07:002011-06-19T18:16:06.483-07:00There are no tickets - Gamini Haththotuwegama<span style="color: rgb(255, 0, 0);">Author: Kanchuka Dharmasiri </span><br /><span style="color: rgb(255, 0, 0);">Date:19/06/2011</span><br /><span style="color: rgb(255, 0, 0);">Source: Sunday Times</span><br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEixQTIjzC_x3ergq33MQVQ9Zo8EDhzfBQmbBcGlykgJUVQHSE0iJjl7rQ6a_WtY-RbVnNk1CYGTae2_s92FzfH9PYAMGA0NBFS6ff9Bxmk89zsB_8p8oYx2xckYqhTrObXZ8qurKv6y85I/s1600/Gamini-Haththotuwegama.jpg"><img style="float: left; margin: 0pt 10px 10px 0pt; cursor: pointer; width: 313px; height: 353px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEixQTIjzC_x3ergq33MQVQ9Zo8EDhzfBQmbBcGlykgJUVQHSE0iJjl7rQ6a_WtY-RbVnNk1CYGTae2_s92FzfH9PYAMGA0NBFS6ff9Bxmk89zsB_8p8oYx2xckYqhTrObXZ8qurKv6y85I/s400/Gamini-Haththotuwegama.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5620099806399205922" border="0" /></a><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><span style="color: rgb(255, 255, 51);font-size:130%;" ><span style="font-weight: bold;font-family:verdana;" ><br />Gamini Haththotuwegama</span><br /></span><br />As the Wayside and Open Theatre group founded by Gamini Haththotuwegama enters its 37th year, Kanchuka Dharmasiri reflects on their incredible journey<br />On June 6, 1974, a Poson poya day, a group of students and their teacher from the Ranga Shilpa Shalika enacted ‘Raja Dekma, Bosath Dekma’, and ‘Minihekuta Ellila Marenna Berida?’ in a school playground in Anuradhapura. On their way back the next morning, they spontaneously decided to perform on the platform in the Anuradhapura train station for passengers waiting for their trains.<br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjMNKpyqZ7w1D5ytzU25fHRgKWoHrm0iGFzG-PylTNVhr2ljJanJsUNH53YNbFO10yuRWTAmhyphenhyphenmoX2cRwOn5V4rnbBbXiq7mVEZ80bqvFOiZVTpaSgqZehQVUBoWMosoPDPBgEk7KrXcMw/s1600/street-drama.jpg"><img style="float: left; margin: 0pt 10px 10px 0pt; cursor: pointer; width: 333px; height: 220px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjMNKpyqZ7w1D5ytzU25fHRgKWoHrm0iGFzG-PylTNVhr2ljJanJsUNH53YNbFO10yuRWTAmhyphenhyphenmoX2cRwOn5V4rnbBbXiq7mVEZ80bqvFOiZVTpaSgqZehQVUBoWMosoPDPBgEk7KrXcMw/s400/street-drama.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5620098894183291938" border="0" /></a><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><span style="font-size:130%;"><span style="color: rgb(255, 255, 51); font-weight: bold;"><br />Taking theatre to the people: A scene from a street drama</span></span><br /><br />These incidents mark the defining moments of a group that came to be known as the Wayside and Open Theatre, led for 35 years by Gamini Haththotuwegama until his passing in October 2009. Parakrama Niriella compares the Wayside and Open Theatre to a bus that was moving towards a beautiful infinity in “Prabuddhayana, Andurana, Mithurana”, a piece written as a tribute to Haththotuwegama. Niriella asserts that “the driver of the bus has left it after thirty five years. But the bus is still there and so are the passengers. Now, it is up to them to think about its destination.”<br /><br />Yes, the bus is moving forward and the group is celebrating their 37th anniversary this year, in fact this month, and is in the process of reviving some of the older plays with the intention of taking them around the country. What is remarkable about this process is that original and former group members such as Nimal Chandrasiri, Jayantha Gunathilaka, Deepani Silva, Nihal Suranji, Saman Hemarathne, and Upali Weerasingha have joined the venture – they are on board again – and are collaborating with current members, Chamaru Pathirana, W.D. Samaranayaka, Veranga Fernando, Sangeetha Abeywardena, Mohan Deshapriya, Roshan Handunnetti, Manoj Indika and many others to reprise some of the plays that were performed in the seventies.<br /><br />The mid sixties and the early seventies saw an influx of alternative performance groups, motivated by anti-colonial, anti-capitalist, and anti-war movements. While theatres such as the Bread and Puppet Theatre, San Francisco Mime Troupe, the Black Southern Theatre, and El Teatro Campesino were creating radical art in the US, movements such as the Indian People’s Theatre Association (IPTA) which began in the 1940s, predating many of the other street and community theatre groups, and Jana Natya Manch (JANAM) formed in India with the intention of creating awareness among people to counter colonial and capitalist onslaughts. Augusto Boal, in Brazil, reconfigured theatre practice by bringing forth his concepts of the theatre of the oppressed in the 60s.<br /><br />Ngugi wa Thiong’o and Ngugi wa Miiri collaborated with peasants and workers in an effort to create a people’s theatre in Kamirithu. Similar groups were creating radical theatre in the Philippines and France, and many other countries and this is just a small cross-section of what was happening in the world in terms of political and community theatre movements in the mid twentieth century. It was in such a context and also after an economically and politically tumultuous period in Sri Lanka that the Wayside and Open Theatre formed. Several of these groups have survived, including the Wayside and Open Theatre, and continue to create innovative art that stimulates thinking and encourages a critical outlook on society, politics, and culture.<br /><br />The Wayside and Open theatre was founded with the distinct aim of taking theatre to the people, those excluded from the mainstream theatre experience in the city centres. Speaking about modern Sinhala theatre that flourished after Ediriweera Sarachchandra’s Maname, Haththotuwegama contends that one of the limitations of the mainstream theatre at the time was its audience: the audience was limited to the bilingual and Sinhala speaking middle classes. In order to counter this inequity, the group took and continues to take theatre to villages, factories, mines, streets, temples, and churches. Their audiences range from peasants, slum dwellers, foreign delegates, passers-by on the streets to university students. Discussing street theatre in an interview with Sunil Mihindukula in 1980 for Silumina, Haththotuwegama explained that the distinct feature about the type of theatre they practise is that it can be performed anywhere, in any form, and in any situation.<br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgGgPdpHxniTeOqYyZs86kKuG-t1c3Mamblh9OU0S-QAAh1GzMmICr-lwfi3laWxT20seva3Rr0ElVpMGbEfBP0MvJwZpmP1W31YB_F1QiXomY4dRNrjxorx_TS1AKret3NT1BKhSxz31Q/s1600/gamini+haththotuwa.jpg"><img style="float: left; margin: 0pt 10px 10px 0pt; cursor: pointer; width: 280px; height: 349px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgGgPdpHxniTeOqYyZs86kKuG-t1c3Mamblh9OU0S-QAAh1GzMmICr-lwfi3laWxT20seva3Rr0ElVpMGbEfBP0MvJwZpmP1W31YB_F1QiXomY4dRNrjxorx_TS1AKret3NT1BKhSxz31Q/s400/gamini+haththotuwa.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5620098890092510258" border="0" /></a><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><span style="font-size:180%;"><span style="color: rgb(255, 255, 51);"><br /><br /><br /></span></span><div style="text-align: left;"><span style="font-size:180%;"><span style="color: rgb(255, 255, 51);"> <span style="font-weight: bold;font-size:130%;" ><br />G.K: The pioneer</span></span></span><br /></div><br />A major aspect of the Wayside and Open Theatre is their refusal to sell tickets, thereby moving away from the trappings of commercial aspects of theatre. In an interview with Birnn Das Sharma in Seagull Theatre Quarterly, Gamini Haththotuwegama claims that “Anyone who wants to see the play must be allowed to see it. There are no tickets. This is very important.” This principle is significant in a world that is becoming increasingly commercialized, where everything is predicated on money, in a context where theatre and other arts are becoming an exclusive activity enjoyed by certain classes, and in a time when the capitalist system is demarcating spaces based on class lines.<br /><br />One of the main goals of the group thus is to make theatre available to all those who want to see it and go beyond class barriers. The work that started with such intentions in the seventies still goes on and the Wayside and Open Theatre travels all around the country taking theatre to thousands of people. Despite grave hardships, they have managed to sustain themselves as an independent group for more than three decades.<br /><br />In recent months, the group has started reviving several of their older plays including ‘Minihekuta Ellila Marenna Berida?’, ‘Raja Dekma’, and ‘Pinata Gal Geseema’. ‘Minihekuta Ellila Marenna Berida?’ is the story of a man who is not allowed to even hang himself, or in other words his attempt to hang himself gets constantly postponed in a tragically comic manner, because the wife, the priest, the minister, the writer, the sociologist – members of various social institutions – keep interrupting him.<br /><br />They are resolved to get the maximum out of him before he hangs himself, and also contemplate ways of profiting from the hanging itself: the wife wants the man to pay numerous bills before he dies, the writer wants to compose a poetic novel about the sentiments of a dying man while the sociologist sees another apt subject for his study. The journalist and the photographer find a media-worthy subject in the story of the man who is about to hang himself and are thrilled by the idea of a sensational news item. No one is able to go beyond the use value of the man and think about him as a human being or even to simply inquire about the reasons for his action. All this time the man is standing on a bench with a noose around his neck!<br /><br />We have arrived at a point where despair is even profitable! Another play that the group has been working on restaging is ‘Raja Dekma’, a piece based on the emperor who walked naked. They have also been rehearsing ‘Pinata Gal Geseema’, a short improvisational piece that addresses sentiments related to guilt and judgment. In their more recent work such as ‘Dead Mobiles’, the group comments on the cellular phone invasion that has invaded the lives of millions in Sri Lanka and the world. Absorbed in their incessant phone chatter, the characters fail to notice the cry of a dying man. Has the idea of communication so utterly changed in the modern world we live in?<br /><br />The group also performs Ammata Undata, a lyrical composition written in a language that is very subtle and vivid. In the play, several characters sit around in a circle and tell stories about their day and life. Intermittently a doctor enters and asks them to show their tongues and hands, but there is no indication as to where the action takes place precisely.<br /><br />Through the brief moments in which the characters recount their lives and experiences, we are given a glimpse to a larger part of their lives. One character utters: “my mother’s hands are very soft, very beautiful. They got broken by working for us. Pau (sin). Well, what are mothers there for, but to work! Pau.” With precise timing and delivery these few lines comment on the horrors of a patriarchal system. This is a rare play of the group in which allusions are made to the place of women in society and how gender operates in what is predominately a male-centred world.<br /><br />Perhaps taking such works as a starting point, one hopes that the future of Wayside and Open Theatre will involve more substantial and complex roles for the female members and move beyond those that are outdated clichés of female stereotypes.<br /><br />As Ammata Undata continues, various characters offer entirely different vignettes from their lived experiences. One of the characters claims, “I don’t lie more than 45 times a day. It’s true; I’m not lying. Small lies don’t count here, ok? I managed to get my little ones admitted to school by lying.” The beginning of the sentence seems comic, but when the character mentions how he had to lie in order to procure a good education for his child, layers of criticism regarding the school system and the social system are brought to the fore. Many works of the Wayside and Open theatre group manage to create meanings that interact and intersect at several levels.<br /><br />Group members continue to hold workshops every week and train new actors. They will be starting a new workshop in July. A website of the Wayside and Open Theatre is well underway. This is a significant year for the group as they continue their mission of taking theatre to the people. What an incredible journey…Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8835448187748981531.post-67128201218819499762011-06-13T14:51:00.001-07:002011-06-13T14:58:56.672-07:00Meeting a versatile actor - Jayalath ManoratneAuthor: Dee Cee<br />Date:23/03/2011<br />Source: Sunday Times<br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh0hoUHO_iO5kNllYhA4tkDvjmDq2Cev4W5AeYFv1VtGhlssSYJlNav1ePW6WDH2diaZoZCz3Yi_W-K1ohVZqCsCy1Th8CVeGB-ERQG6nXaLeLGb0aSInfzw4lRTXpkScLF0XKUIqxLSPU/s1600/jayalath+manorathne.jpg"><img style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;width: 144px; height: 132px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh0hoUHO_iO5kNllYhA4tkDvjmDq2Cev4W5AeYFv1VtGhlssSYJlNav1ePW6WDH2diaZoZCz3Yi_W-K1ohVZqCsCy1Th8CVeGB-ERQG6nXaLeLGb0aSInfzw4lRTXpkScLF0XKUIqxLSPU/s400/jayalath+manorathne.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5617827146766353138" /></a><br />Listening to veteran actor Jayalath Manoratne recently over a TV chat show, my mind went back to 1966 when I watched him perform as a student from the distant Poramadulla Madya Maha Vidyalaya, at the Lumbini Theatre. <br />His school play, 'Aspa Gudung' was among the final eight at the annual inter-school drama competition. He collected a Merit Award for his performance and has not looked back from that day.<br /><br />He has proved his talents not only on stage but also on the silver and small screens. To be yet in demand after over three decades of acting shows his versatility.<br /><br />Mano to everyone, he considers himself extremely lucky to have been trained by Dr. Sarachchandra at the Peradeniya campus. He remembers the day when he appeared before the professor for a role in 'Pemato Jayati Soko'. "There was a notice in the common room notice board asking those interested to come for an audition.<br /><br />“When we went, he asked everyone to sing a song. I sang one of Pandit Amaradeva's songs - 'Vasanthye Mal'. Impressed by my singing he picked me to play the lead role in the play," Mano recollects. That was in 1969.<br /><br />Mano remembers the day when one of his contemporaries at Peradeniya, Nissanka Diddeniya asked him to come down to Colombo to develop his acting career. He was then working at Nuwara Eliya. He came down and got a role in Henry Jayasena's 'Makara' and from then onwards he has been a regular figure on stage.<br /><br />"Sinhala theatre was flourishing in the seventies. I was fortunate to be able to work with the best dramatists of the day,” Mano recalls. It was the heyday of Dr. Sarachchandra, Henry Jayasena, Gunasena Galappatti, Dayananda Gunawardena and Sugathapala de Silva all of whom had a place for Mano in their productions. "It was like studying in five universities. They had a wide knowledge of the trends in world drama which they shared with us. Each one of them had their own style and approach to drama," Mano says.<br /><br />Mano was particularly impressed with Dayananda Gunawardena's style with the accent on folk drama and music. "It was possibly because I had a rural background. I was born and bred in Dehipe, a little village in Hanguranketa. We used to watch folk plays in the paddy fields in our childhood days." <br />Mano gained recognition for his acting when he was selected as the Best Actor in 1974 at the State Drama Festival for his performance in Lucien Bulathsinghala's 'Ratu Hattakari'.<br /><br />His own production 'Tala Mala Pipila' was adjudged Best Production (Original) and won second Best Script in 1988. His own performance in the play brought him the Best Actor award. He was Best Actor in successive years - 1990 ('Socrates') and 1991 ('Dwithva').<br /><br />Having travelled widely, taking his plays to entertain Sri Lankan audiences abroad, Mano is convinced that a dramatist should concentrate on original scripts as far as possible.<br /><br />Having got into films with Amaranath Jayatilleka's 'Tilaka ha Tilakaa' (1974), Mano has had some impressive performances. He was superb as the crafty grama sevaka in 'Sudu Kalu saha Alu'.<br /><br />Having acted in a number of teledramas and making his mark in whatever role he played, Mano is disillusioned that today's teledramas are primarily "commercial operations" based on cheap romantic themes and do not convey any useful message to the viewer. His award winning performance in Prasanna Jayakody's 'Sanda Amaavakai' will be long remembered.Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8835448187748981531.post-19522827072295849272011-06-13T14:31:00.000-07:002011-06-13T14:34:47.253-07:00මනෝ සහ බූරුවා මහත්තයා - ජයලත් මනෝරත්නDate:12/06/2011<br />Source: Silumina<br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEih8PjKBJ2qT6fSydku507rzI9Iqi8nx8TBnW3ZCLQ72QpSQLXUt9gmZivFgIP920qgT5KruwhfNxibfbN4Goqk2HqY-iGdvFymzNIhOxXzNuCsKkRyPa_upHnqXiD5h8kmNWtX7FGbs7c/s1600/jalath+mano.jpg"><img style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;width: 70px; height: 100px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEih8PjKBJ2qT6fSydku507rzI9Iqi8nx8TBnW3ZCLQ72QpSQLXUt9gmZivFgIP920qgT5KruwhfNxibfbN4Goqk2HqY-iGdvFymzNIhOxXzNuCsKkRyPa_upHnqXiD5h8kmNWtX7FGbs7c/s400/jalath+mano.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5617820744625796834" /></a><br /><br />වත්මන් නාට්ය ක්ෂේත්රයේ සක්රීය ව නිර්මාණකරණයේ යෙදී සිටින ප්රවීණතම නාට්යවේදියා ජයලත් මනෝරත්නයන් ය.<br /><br />මනෝගේ නාට්යවල ඇත්තේ ඔහුට ම ආවේණික අනන්යතාවකි. ඔහු තම නාට්යවලට තේමාව කොට ගත්තේ වෙනත් නාට්යකරුවන් නොදකින වස්තු බීජයන් ය. විසල් වූ නුග ගසක් දකින ඔහු එය සංකේතවත් කොට විශාල සමාජ පෙරළියක් ගැන කථා කළේ ය. සුදුරෙදි හොරා නැමැති කලාතුරකින් දකින කුරුල්ලා සමාජ ශෝදනය නැමැති ඔහුගේ සන්දේශය ගෙනයාමට ආධාරකර ගත්තේ ය. තවත් අවස්ථාවක සුප්රසිද්ධ කවියකුගේ නිබන්ධන ආශ්රයෙන් ලෝකය තනි යායක් කිරීමට තැත් කළේ ය. ඔහු තෝරාගන්නා අනුවර්තන ද එසේ ම ය. බූරුවා මහත්තයා යැයි කී පමණින් ම ඔහුගේ අනන්යතාවය පෙන්නුම් කරයි.<br /><br />දේශීයත්වය, අපේකම, මිනිස්සාර ධර්ම ඇඟයීම, සමාජ අවගුණයන් දැඩි ලෙස පිටුදැකීම මෙන් ම යහපත් ගුණධර්ම කියාදීම, ඔහුගේ නාට්යවල ඇති සුවිශේෂ ලක්ෂණයකි. ඔහුගේ නව නිෂ්පාදනය වන ‘බූරුවා මහත්තයා’ නාට්යයේත් ආරම්භයේ සිට ම ඔහු සුපුරුදු උපහාසාත්මක ප්රහාරය පටන්ගනී. බූරුවා තම හාම්පුතාට සිදුවූ දුක්ගැනවිල්ල කීමට වගකියයුත්තන් වෙත යයි. එහිදී ඔහු නිලධාරීන්ගේ දුර්වල, අකාර්යක්ෂමතාවය, අමනෝඥභාවය, බූරුවා මඟින් ඉදිරිපත් කරයි. ඔවුන්ගෙන් තම කාර්යය ඉටු නොවූ තැන බූරුවා රටේ ප්රධානියා වන නේරුතුමා වෙත යයි. නේරුතුමා ද ඔහුගේ ප්රශ්නයට නිසි විසඳුමක් නොදුන් නමුත් නිහතමානී ව ඔහු පිළිගෙන කථා බහේ යෙදේ.<br /><br />නේරුතුමාගේ සැලකිල්ලට හසු වූ බූරුවා ළං කරගතහොත් තමන්ගේ ජාවාරම් කරගත හැකි යැයි සිතූ ප්රභූපෙළැන්තිය බූරුවාට කරන සත්කාරය මේ නාට්යයේ ප්රධාන අංගයක් වේ. වත්මන් සමාජයේ මැති ඇමැතිවරුන්ගේ ඇසුරට වලිකන ජාවාරම්කාර සමාජ ස්තරය මනෝ මේ මඟින් දැඩි උපහාසයට ලක්කරයි. අවසානයේ මනුෂ්යාට වඩා බූරුවා නැණවත් බව මෙන් ම ගුණගරුක බව ද හුවා දක්වමින් මුළු මිනිස් වර්ගයා ගේ ම දුර්වලතාවයන්ට දැඩි උපහාසාත්මක ප්රහාරයක් එල්ල කරයි. මනෝ තම පරමාර්ථය ඉටුකර ගැනීමට තෝරා ගත් මේ අනුවර්තනය ඔහුගේ නාට්යමය ආකෘතිය හා හොඳීන් ගැළපී ඇත.<br /><br />මනෝගේ බූරුවා මහත්මයා නාට්යයේ මුල් කොටසේ අවස්ථා පෙළගැස්ම සහ හාස්යෝත්පාදනය ඉතා හොඳින් ඉටු කෙරෙන අතර පසු කොටසේ යම් දුර්වලකමක් සහ ඒකාකාරී බවක් පෙන්නුම් කරයි. බූරුවා මෙන් රංගනයේ යෙදෙන මනෝ ඉතා ප්රබල දායකත්වයක් ලබාදෙයි. ඉන්දියානු පසුබිමකින් යුත් මේ කථාවේ රංග වස්ත්ර නිර්මාණය ඉතා කදිමට අවශ්ය පරිදි ඉටු කර ඇත. වෙනත් නාට්යවල මෙන් ම මනෝ ඉතා සාර්ථක රංගෝපා ක්රමයන් මැනවින් යොදාගෙන ඇත. ගීතමය ස්වභාවයකින් ඉදිරිපත් කරන නාට්යය සමත් ලෙනින් ඇතුළු ගීත වෘන්දයේ ගීතමත් භාවයෙන් ප්රේක්ෂක සිත් සතන් පිනවීමට සමත් විය.<br /><br />ලෝකයේ බොහෝ නාට්යකරුවන් එක්තරා ආකාරයක සමාජ ශෝදකයන්ය. මනෝ රත්නයන් එවැන්නෙකි. නාට්යකරුවකු එවන්දේම පරමාර්ථ කොටගෙන නිර්මාණයේ යෙදෙන විට එහි කලාත්මක ගුණය ගිලිහී යයි ද යන ප්රශ්නය මනෝගේ අවසන් නාට්ය කිහිපයෙන් මතුවේ. මනෝගේ නාට්යය මුල සිට අග දක්වා ම කම්මැළිකමක් නැතිව ප්රිය මනාප භාවයකින් රස විඳිය හැකි බව සත්යයකි. ඔහු ඒ සඳහා සුපුරුදු හාස්යෝත්පාදක ගීතය, නර්තනය, යොවුන් බව, කවිය, සාහිත්ය, ඈ බොහෝ විලාසිතා උපයෝගි කොට ගනී. එහෙත් ඔහුගේ පසුකාලීන නාට්යවල මෙතුන් විලාසිතාවන් කැපී පෙනුණ ද නාට්ය පෙළගැස්ම එක්තරා ප්රමාණයකින් දුර්වල වූ බවක් පෙනේ.<br /><br />ඇතැම්විට ඔහුගේ පරමාර්ථය ඉටුකර ගැනීමට අනවශ්ය සිදුවීම් ද බලහත්කාරයෙන් ඔහු නාට්ය පෙළට එකතු කරයි. ඇතැම් අවස්ථාවල ඔහු පන්තියක ශිෂ්යයන්ට ගුරුහරුකම් ලබාදෙන්නාක් මෙන් නාට්ය නැරඹීමට එන ප්රේක්ෂකයන්ට ද ගුරුහරුකම් උගන්වයි. ගුරුතරුවේ ඔහු සෑම කවියකම ඓතිහාසික පසුබිම එහි අරුත කාලවකවානු ඇතුව තේරුම්කර දෙයි. සුදු රෙදි හොරා නාට්යයේ ද ඔහු එම කාර්ය වී ආකාරයෙන් ම කරයි. බූරුවා නාට්යයේ රූප රැජින තරගයේ බූරුවා කරන දේශනය ද එවන් ඉගැන්වීමකි. නාට්යයක චරිතාංග සහ අවස්ථා මඟින් ප්රේක්ෂකයා ව දැනුම්වත් කළ හැකි ය. චරිතාංග මඟින් පන්ති පැවැත්වීම තවත් එකකි. මනෝ තම පසුකාලීන නාට්යවලින් මේ දෙක ම කළේ ය. මනෝ ගේ නාට්යවල මෙවන් සුළු සුළු අඩුපාඩු ඇත්තේ ඔහු තම නාට්යයන් මඟින් සහ සමාජයක් ගොඩනැඟීමට කරනු ලබන ප්රයත්නය නිසා විය හැකි ය.<br /><br />කෙසේ වෙතත් ඔහු ප්රවීණතම නාට්යකරුවා මෙන් ම ප්රේක්ෂක ආදරය දිනාගත් නාට්යකරුවා ද වේ. ඔහුගේ නාට්ය කැලැඹීමට අදත් රංග ශාලා පිරී ඉතිරී යන ප්රේක්ෂක පිරිසක් පැමිණේ. එයත් ඔහුගේ නාට්යවල සාර්ථකත්වයකි. අසම්මත ලිංගික සම්බන්ධතා, සමලිංගික සම්බන්ධතා තේමාව කොටගත් පරිවර්තන නාට්ය දිගින් දිගටම බිහිවන කලෙක මනෝ වැනි අප සංස්කෘතික සමාජ ලක්ෂණ තේරුම්ගත් නිර්මාණකරුවකු අතින් සිදුවන්නේ මිල කළ නොහැකි අගනා සමාජ මෙහෙවරකි.Unknownnoreply@blogger.com0